Dam sobie radę

DAM SOBIE RADĘ- mocne, przywołujące do porządku hasło, ale też i tytuł bardzo świeżej powieści Ilony Gołębiewskiej. Człowiek musi przecież często wydostawać się z najgorszych tarapatów, ale wtedy liczy się tylko jego siła, determinacja i własna wola. Jeżeli tych emocji nie ma- rzadko kiedy, a najczęściej wcale, można dobiec do mety.
Czy Magda Kordas, główna bohaterka powieści, spełnia wszystkie powyższe kryteria, aby naprawdę poradzić sobie w życiu? Jest co prawda jeszcze bardzo młoda, ale to właśnie młody wiek może nam posłużyć do tego, by rozwinąć skrzydła, sprawdzać się w wielu dziedzinach- zawodowych i domowych. Cóż, Magda z pewnością nie należy do osób nudnych, siedzących na garnuszku rodziców. Młoda kobieta, póki co, mieszka w Wiedniu, tam realizuje się jako specjalistka od reklamy. Ponadto, uwikłała się w związek z dużo starszym i zamożnym mężczyzną, Sama ona twierdzi, że to bardziej układ, a nie miłość. Co więcej, wyznaje ona pewną znaną od lat zasadę: umiesz liczyć- licz na siebie. Kiedy więc na jej relacji z Karlem pojawiają się mocne rysy, postanawia wrócić do Polski, konkretnie do Warszawy. Czy to dobry krok? Sami to oceńcie.
To nieprawda, że odległość zaciera przyjaźnie, zwłaszcza te prawdziwe. Magda, po powrocie do stolicy, ma na kogo liczyć. Karo, jej przyjaciółka, namawia ją do wielu szalonych planów, chce, by Magda całkowicie poczuła, czym jest aktywne życie. Czy jej się to uda i jakie to pomysły? Tego oczywiście nie zdradzę, ale czytelnicy z pewnością nie zaznają nudy. Jest miło, czasem nawet łzawo, jest też nostalgicznie i wywrotowo. My, czytelnicy, w książkach oczekujemy nierzadko ogromnej mieszanki uczuciowej- autorka bardzo o nią zadbała.
Autorka gorąco przekonuje nas i do tego, byśmy nigdy nie oceniali nikogo powierzchownie, tylko ze względu na jego nieskazitelny wygląd. Tę małą prośbę można doskonale odnieść do matki Jagody- Laury. Jako gwiazda telewizji musi wyglądać perfekcyjnie, ale czy taki jest też jej charakter? Okazuje się, że człowiek często nosi maski, a konkretne wcielenia zarezerwowane są dla każdego odbiorcy z osobna. Jaką więc matką była Laura Kordas? Dlaczego trudno jej rozmawiać z własną córką, a także z dwójką pozostałych dzieci- Alicją i Adamem? Dlaczego też Laura i Hubert, rodzice głównej bohaterki, Magdy, byli niczym ogień i woda? Zapraszam do lektury, bo wątek ten jest dużo bardziej skomplikowany, niż nam się wydaje.
Mogę uznać, że w książce naprawdę niczego nam nie zabraknie. Mamy wiele zatajonych spraw rodzinnych, zawirowania miłosne, próby samodzielnego życia. Książkę czyta się szybko, nie jest ona jakoś specjalnie wymagająca pod względem treści, każdy może po nią sięgnąć. Sama mam odczucia bardzo pospolite- było dobrze, ale na pewno nie rewelacyjnie. Szczególnie w wątku dotyczącym telewizji czułam się, jak gdybym czytała skrypt popularnych programów, które zna każdy z nas. Ten fakt nieco zaniża moją ocenę. Co jednak uznaję za dobre- pisarka użyła dobrych słów, by stwierdzić, że telewizja używa tony pudru i filtrów. Po wyłączeniu kamer nie ja już też empatii i perfekcji, którą widzą odbiorcy.
Plusem, a może nawet ciekawostką, są zupełnie inaczej wymyślone rozdziały. Zwykle mamy je tylko ponumerowane, mogą mieć jakiś tytuł albo w ogóle ich nie ma. Ilona Gołębiewska postanowiła iść o krok dalej i swoje rozdziały powiększyła o słowa, które mniej więcej zdradzają czytelnikowi, co czeka go podczas czytania. Ten zabieg nieco przypomina styl serialowy, kiedy to dowiadujemy się, co wydarzy się w następnym odcinku.
Książkę polecić mogę- głównie dla relaksu i wiary w prawdziwą miłość czy przyjaźń.