Dom obok

Do tej pory książki Klaudii Muniak zamieszczałam tylko w rubryce: chcę przeczytać. Wynikało to z wręcz permanentnego znikania woluminów z bibliotecznych półek, a to najlepszy dowód na powodzenie literackie pisarki. Wysokie noty przyznawane przez czytelników także nie biorą się znikąd, a jest w czym wybierać: 13 powieści, głównie mrocznych, to bardzo dobry wynik.
Indywidualną przygodę z twórczością Klaudii Muniak zaczęłam od najnowszej propozycji, czyli od „Domu obok”. Bardzo liczyłam, że będzie to coś interesującego, a zaplanowana przez autorkę historia pełna grozy nie tylko wywoła ciarki na moim ciele, ale też zmusi mnie do rozmyślań na temat czarnego charakteru ludzkiego. Ucieszyłam się też, że Klaudia Muniak zdecydowała się na miks gatunkowy- połączenie thrillera, kryminału i sensacji to mój ulubiony manewr, zwłaszcza w chwili, gdy mam ochotę na coś mniej romantycznego. Czy pisarka wspięła się na wyżyny swego zawodu? Cóż, tak sądziłam przez przeważającą część książki, niemniej jednak końcowe rozdziały bardzo zaniżają ogólną ocenę. Wolę, gdy zakończenia są konkretne i zaskakujące, a tu czegoś mi zabrakło. Ale do rzeczy.
Angielskie Zacisze to podwarszawskie osiedle, na którym znajduje się dom rodzinny głównej bohaterki, Mileny Szulc. Dziewczyna jest studentką logopedii, ma też bardzo dobre relacje z młodszą siostrą, Laurą. Dziewczyny na znak solidarności noszą takie same pierścionki, dzięki czemu często myślą o sobie, mają ochotę na pogaduszki czy inne formy kontaktu. Milena nie zna jednak dobrze wspomnianego osiedla- przed studiami mieszkała tu tylko kilka tygodni, lecz dom graniczący z lasem wywołuje w niej dreszcze…
Milena boi się też swoich najbliższych sąsiadów. Państwo Nowiccy należą do dość dziwnych ludzi, a wystrój ich domu z całą pewnością nie jest oczywisty. Mało tego- ich „eksponaty” na pewno mogłyby posłużyć do nakręcenia horroru. Sama nie napiszę, co znajduje się w domu sąsiadów Mileny, niemniej wszelkie urządzenia na pewno wywołają konsternację wśród czytelników, a o to przecież chodzi.
Milena przyjechała nagle, bez zapowiedzi, by zrobić rodzinie niespodziankę. Niestety, nikogo nie zastaje, a dzień później budzi się w małym, białym pokoju, w którym umieszczono tylko łóżko i krzesło do złudzenia przypominające inkwizytorskie. Dlaczego Milena nie może stamtąd wyjść? Dlaczego nie może skontaktować się z rodziną? Kto i po co ją więzi? Zapraszam do lektury.
Autorka tak podzieliła akcję, by czytelnicy znali zarówno odczucia porwanej Mileny, jak i Laury- kochającej siostry, która za wszelką cenę próbuje odszukać zaginioną bohaterkę. Czego dowie się Laura i czy zdoła uratować siostrę? Tego oczywiście nie napiszę, lecz czytelnicy od razu zauważą, że pisarka wręcz uwielbia łączyć mroczne historie z kwestiami medycznymi. Wynika to przede wszystkim z wykształcenia Klaudii Muniak i jestem przekonana, że to nie jedyna jej propozycja o takim charakterze. Autorka dobrze też pokazuje, co może zrobić człowiek, by się uwolnić, ochronić swoje życie.
Sądziłam, że „Dom obok” ocenię naprawdę wysoko, niemniej jednak nie mogę tego zrobić. Końcowe rozdziały prowadzące czytelników do rozwiązania zagadki stały się bardzo dziwne, mało realne, a dotarcie do ostatniego zdania nie ucieszyło mnie. Liczyłam, że zakończenie wbije mnie w fotel, a według mnie jest ono mało dopracowane. Szkoda, bo początek był naprawdę obiecujący.
Książkę można przeczytać, bo nie jest ona zła, ale na pewno nie można jej nadać miana bestsellera. Chciałabym też w przyszłości sprawdzić, czy inne propozycje pisarki są lepiej opracowane. Mam nadzieję, że tak, bo widać, że Klaudia Muniak ma ogromny potencjał twórczy i szkoda by było go zmarnować.
Na koniec warto wspomnieć, że „Dom obok” to tytuł powtarzalny i w literaturze polskiej istnieje znacznie ciekawsza historia nazwana dokładnie tak samo.