Dom

„Dom” to książka, która może bardzo zaskoczyć, wręcz zszokować osoby, które jeszcze nie zapoznały się z piórem tajemniczego Piotra Kościelnego. Sama z jego twórczością zetknęłam się w zeszłym roku, ale nigdy nie będę tego żałować. Mocne, kontrowersyjne tematy pokazują, że autor jest bardzo odważny i chce przedstawić nie tylko słodką, ale także mroczną odsłonę człowieka. Udowadnia on, że nie powinno się niektórych brudów zamiatać pod dywan. Jeśli ktoś mocno się postara, cały szlam kiedyś wypłynie i zatrząśnie współczesnymi mediami, które szalenie się rozrosły. Czy i tym razem tak właśnie było? Owszem, tytułowy „Dom” wcale nie musi kojarzyć się dobrze…

Autor bardzo mocno rozszerzył czas akcji powieści. Mamy to bowiem historię współczesną, ale jej początki sięgają lat 70. i 80. XX wieku. Dowiadujemy się, że we Wschowie, małym mieście w województwie lubuskim, życie straciło dwóch mężczyzn. Jeden z nich to ksiądz tutejszej parafii, a drugi to polonista, palacz w kotłowni, a później stróż nocny. Mieszkańcy są tutaj bardzo hermetyczni i nie za bardzo potrafią pomóc policji, ale zajmująca się sprawą komisarz Marta Lipowicz vel Lipa zakłada, że oba przypadki to pozorowane samobójstwa/zabójstwa. To jeszcze nie wszystko- policjantka prowadząca śledztwo chce koniecznie sprawdzić lokalny dom dziecka. Dlaczego akurat ta placówka miałaby łączyć się z tak drastycznymi sprawami? Warto się o tym przekonać. Uprzedzam, że niektóre opisy mocno wstrząsną czytelnikami. Trzeba więc przygotować się na kilkaset stron bardzo kontrowersyjnej fabuły.

Wspomniana policjantka, komisarz Marta Lipowicz, to też niezwykle ciekawa postać. Kobieta pracowała i mieszkała do niedawna w Warszawie, ale na prośbę ojca przeniosła się do małej mieściny. To, czego doświadczy na posterunku, także jest mocno bulwersujące, lecz, niestety, prawdziwe. Poniżanie, przydzielanie najsłabszych spraw a także odsuwanie Lipy od wspomnianych dwóch morderstw będzie tu na porządku dziennym. Dlaczego jej szef, niejaki Olszański, ciągle podkłada jej kłody pod nogi? Dlaczego uważa, że Lipa zbyt mocno węszy? Czy znajdzie się ktoś, kto będzie chciał pomóc pani komisarz? Sprawdźcie to sami, bo warto.

Na domiar złego, sprawa dwóch nieżyjących mężczyzn nabiera wielkiego rozgłosu, bo giną kolejne osoby. Kto za to odpowiada? Dlaczego zabija? W jaki sposób się ukrywa? W tym przypadku trzeba znowu zapoznać się z zapiskami z przeszłości. Nie chcę zbyt wiele opowiadać, dobrze będzie, jeśli czytelnicy sami poprawnie ułożą te fabularne puzzle. Zapewniam, że choć są mocne i szokujące, to cała historia nie ma znamion chaosu. Każdy rozdział wzmaga czujność odbiorcy, a odłożenie tej książki na później jest po prostu niemożliwe. Nie jestem zwolenniczką czytania w komunikacji miejskiej, ale tym razem tak właśnie zrobiłam. Czy żałuję? Absolutnie nie.

Muszę przyznać, że jestem osobą totalnie niezwiązaną z polityką. Jeśli chodzi o „Dom”- tematy polityczne pojawiają się na kartach powieści, ale lata 70. czy 80. ubiegłego stulecia to ich zupełnie inna odsłona. Opowieść o działającej wówczas bezpiece jest mroczna i nawet dla mnie bardzo ciekawa. Nie zmuszałam się więc do lektury, za co jestem bardzo wdzięczna autorowi.

Piotr Kościelny idealnie opisał też definicję prawdziwej przyjaźni, którą ja zapamiętam na długo. Stwierdził on bowiem, że „kiedy jesteś na szczycie, twoi przyjaciele wiedzą, kim jesteś. Gdy jesteś na dnie, ty dowiadujesz się, kim są twoi przyjaciele.” Jak dla mnie to bardzo dobitne pojęcie, warto kierować się tymi słowami i je zweryfikować.
Piotr Kościelny znowu mnie nie zawiódł. Opisał historię, która mocno wpłynęła na moje myślenie o człowieku. Co więcej, przeszłość konkretnej osoby ZAWSZE wywiera wpływ na dorosłe życie. Czy naprawdę jest tak, że ten, kto był bity w przeszłości, także będzie bił? Niewykluczone, to samo tyczy się picia alkoholu czy zażywania narkotyków.
Książkę czyta się szybko, a fabuła na długo zostanie w umysłach czytelników. Teraz już wiem, czego mogę się spodziewać po autorze, czekam na więcej.