Dom pod kasztanem

"Dom pod kasztanem" Natalii Przeździk to historia niezwykła - ciepła, poruszająca i otulająca czytelnika jak letnie powietrze. Opowiada o losach ludzi, którzy nagle znaleźli się wspólnie w malowniczym miejscu na Podkarpaciu, gdzie ich historie połączyły się w piękną całość.

Zuza miała swój plan na życie - studiowała, jak jej się wydawało, wymarzony kierunek: polonistykę, ponieważ kochała poezję. Nie interesowało jej typowe studenckie życie. Uczyła się bardzo dobrze i preferowała spokojniejszą, kameralną atmosferę spotkań. Podobnie jak jej przyjaciółka Walerka, która zawsze była dla niej oparciem. Zuzka była również bardzo przywiązana do rodziców i miała z nimi świetne relacje.
Nagle bardzo wiele w jej życiu się zmienia. Problemy na studiach, a później strata bliskiej osoby sprawiają, że decyduje się na przeprowadzkę do domu pod kasztanem, daleko od miejskiego zgiełku, by opiekować się swoim dziadkiem.

Dziewczyna musi całkowicie przeorganizować swoją codzienność, stać się odpowiedzialną osobą, na której spoczywa mnóstwo obowiązków i zrezygnować z dotychczasowych przyzwyczajeń. W tej wakacyjnej, choć niełatwej przygodzie towarzyszy jej Walerka, która mocno ją wspiera. Wkrótce jednak ich przyjaźń zostaje wystawiona na próbę.

Na uwagę zdecydowanie zasługuje styl autorki, która pięknie maluje słowem obraz polskiej wsi, przedstawiając ją w pełnych letnich barwach. Można niemal zobaczyć te krajobrazy, poczuć zapach kwiatów i ziół, usłyszeć ciszę przerywaną śpiewem ptaków.

Świetnie została również opisana relacja młodej dziewczyny ze starszym od niej mężczyzną - intrygująco, ale delikatnie i ze smakiem. Dialogi są ciekawe i naturalne. Jedyne, co chwilami mi przeszkadzało, to zdrobnienia, za którymi osobiście nie przepadam, ale nie na tyle, by zepsuły mi przyjemność z lektury.

Szczególnie podobała mi się przemiana, jaką przechodzi główna bohaterka. Przystosowuje się do nowych realiów i choć początkowo zakładała, że sytuacja jest tymczasowa, z czasem zaczyna dostrzegać, że właśnie tak może wyglądać jej przyszłość.

Bohaterowie są bardzo prawdziwi. Zmagają się z problemami, które mogą spotkać każdego z nas, czasami bardzo przyziemnymi. Dodatkowym atutem książki są wplecione mimochodem informacje o regionach, z których pochodzą postaci - pięknie ukazujące różnorodność naszego kraju.

„Dom pod kasztanem” to książka idealna na lato - ciepła, refleksyjna, pachnąca wspomnieniami. Przypomina, że czasem trzeba się zatrzymać, by odnaleźć swoją drogę.

[współpraca reklamowa z wydawnictwem]

Dom pod kasztanem to opowieść tak bardzo poruszająca, aż sięgająca naszej pamięci jeszcze z czasów dzieciństwa. Tak jak w opowieści, ja też nie zdążyłam pożegnać się z babcią. Zamknęła swoje oczy dosłownie kilka godzin przed naszym przyjazdem, więc to wydarzenie sprawiło, że potraktowałam ją w tym urywku bardzo osobiście.
Historia przedstawia losy Zuzi, której nie udało się zaliczyć egzaminu. Podczas wakacji mama namówiła ją na odpoczynek i reset od wszystkich szkolnych problemów. Zanim jednak zdecydowały o wyjeździe, dostały bardzo smutny telefon. Dzwonił dziadek Zuzy, który oznajmił im, że babcię zabrała karetka do szpitala. W tym całym zachowaniu widać było również zachowanie starości, gdzie myślał jasno, ale nie dochodziło do niego, że jego małżonka może już nie wrócić. Oczywiście przyjechali najszybciej jak mogli, jednak nie udało się. Zuzia została z dziadkiem i w ich relacji stało się zauważyć piękną bliskość i nieporadność starszego pana. Wcześniej to na głowie babci stał cały dom, łącznie z jedzeniem, sprzątaniem i szykowaniem ubrań. Teraz, kiedy gospodyni odeszła, pustka aż krzyczy w każdym kącie. Zuza stara się jak może pomagać mu w podstawowych obowiązkach. Z pomocą przychodzi jej Walerka, przyjaciółka na dobre i złe, która aż kipi pozytywizmem. Poznamy jej opisy, a później nastawienie i pomoc jakiej jej udzieli. I tu sądziłam, że już nic mnie nie zaskoczy, jednak los jak wcześniej bywał dołujący, tak teraz okazał się być jedną wielką nadzieją na czasy tak piękne jak tęcza podczas letniego deszczyku. Zresztą, najlepiej będzie jak poznacie ja sami:-)
Wspaniała książka, naprawdę. Autorka pięknie ukazuje różnice pokoleń oraz sposobu myślenia pod kontem wieku. Relacje, jakie łączą dzieci z rodzicami. Ukazuje, że nie zawsze nasze życie musi być kolorowe, jednak te wydarzenia nie dzieją się po to, by coś nam odebrać, lecz by pokazać, że istnieje inna droga, która może być również piękna i zajmująca. Takie odkrywanie siebie na nowo i spojrzenie na świat z zupełnie innej perspektywy. Pomimo tego, że to powieść obyczajowa, to jednak wniosła dużo świeżych emocji oraz wspomnień z naszych dziecięcych lat. Nawet nie wiecie jaka jestem szczęśliwa, że ją przeczytałam:-) Bardzo ją wam polecam!