Dużo miłości

Uwielbiam wczytywać się w książki świąteczne, kiedy za oknem biały puch otula całą okolicę. Wiem, że każdy człowiek potrzebuje miłości, tylko jak niektórzy z książki, nie chcą się do tego przyznać. Wielu ludzi boi się kochać, gdyż wcześniejsze doświadczenia nauczyły ich, że mogą zostać zranieni. Są też tacy, którzy w ogóle w nią nie wierzą. Boją się otworzyć na nowy związek, gdyż w poprzednim ich żar wygasł i pozostało zwyczajne przyzwyczajenie. Coś na kształt bezpłciowego bezpieczeństwa, gdzie nie ma czułości, tylko ktoś, kto robi nam obiad, parzy kawę, czy też prasuje ubrania. Jednak życie z przyzwyczajenia nie sprawi, że na naszej twarzy zagości uśmiech. Tajemniczy prezent nie wywoła podniecenia u odbiorcy, a sprawy łóżkowe... cóż, chyba u wszystkich już wygasły. Z braku miłości człowiek jest zdolny do wielu rzeczy. Rozpoczyna się etap niekontrolowanej zdrady, lub ogromnego załamania. Depresja już nie kroczy za nami, tylko w nas przesiaduje. Nie zwracamy nawet uwagi na nasze dzieci, które tak bardzo pragną naszej uwagi. Zaczynają zastanawiać się co zrobić, by ktoś je dostrzegł. A zaczyna się dosyć niewinnie. Pierwszy papieros, który bardzo chcemy, by ta druga osoba wyczuła. Zawsze lepsza jest kłótnia, niż cisza. Kiedy jednak to nie pomaga, kolejną rzeczą bywa alkohol. Tak naprawdę nikt nie interesuje się obcą osobą, która w stanie nietrzeźwym traci równowagę i upada raniąc swoje ciało. Człowiek wtedy czeka za czymkolwiek, pragnie, by ktokolwiek zainteresował się jego stanem, by zaczął go widzieć. Zastanawia się, dlaczego nikt nie słyszy jego bólu? Czy nie dosadnie pokazuje, że jego dusza cierpi katusze? Co musi zrobić, by ktokolwiek go zauważył? Dlaczego jej tata nie widzi, że przestała rozmawiać? Że ubiera się na czarno i nie wraca na noc do domu? Czy znajdzie się tutaj ktokolwiek, kto jej pomoże? Dlaczego jej matka odeszła do innego? Dlaczego jej miłość do małego braciszka nagle wyparowała?
Powiem wam, że to opowieść o kilku osobach, których zaskoczyła miłość. Zarówno w pozytywnym sensie jak i negatywnym. Jedni się tu znają, inni dopiero poznają. Opowieść w czasie naprzemiennym sprzed katastrofy i po niej. Dogłębnie ukazane uczucia każdej postaci, które na swój sposób radzą sobie ze stratą. Opowieść jakich niewiele, które na długo zostają w pamięci. Możliwe wzruszenia, łzy, nadzieje i nerwy. Prześliczny styl pisarski, który hipnotyzuje od pierwszej strony. Po tej książce wiem, że w ciemno sięgnę po każdą pozycję autorki!!! Bardzo ją polecam:-)

„Dużo miłości” Agnieszka Olejnik wydawnictwo: Filia data premiery: 26.10.2022

Przyznam szczerze, że w twórczości autorki mam sporo do nadrobienia. Przeczytałam wcześniej około dziesięciu książek Pani Agnieszki, ale to zdecydowanie starsze pozycje. Z wielką ciekawością sięgnęłam po to co zaproponowała nam na tegoroczny czas przedświąteczny.
Książka wciągnęła mnie od pierwszych stron. I nie była to typowa historia w której już od początku można wszystko przewidzieć. Kiedy zaczęłam czytać w zaciekawieniu zaczęłam sobie układać w głowie to co się z pewnością wydarzy. A jakże mnie autorka zaskoczyła.
Główny bohater to czterdziestoletni mężczyzna o oryginalnym imieniu Bożydar, zwany również przez bliskich Darkiem. Z początku wydaje się typową głową rodziny, mąż Ireny i ojciec nastoletniej Marceliny. Kiedy wszystko w życiu wydaje mu się poukładane, nagle zaczyna się dużo dziać. W życiu tego mężczyzny ma miejsce prawdziwa rewolucja, której nigdy by się nie spodziewał. I o ile początkowo miała to być rewolucja bardzo pozytywna, o tyle po kilku miesiącach okazała się dla Bożydara prawdziwą życiową katastrofą.
Najczęściej w historiach, które czytuję to kobiety muszą zaczynać wszystko na nowo, a my mamy możliwość jak z lepszym czy gorszym sukcesem odbudowują swój świat. W książce „Dużo miłości” możemy to obserwować z zupełnie innej perspektywy. Mężczyźni tez bywają słabi i zranieni.
Oprócz kwestii miłości autorka porusza też temat przyjaźni. I to wielopłaszczyznowo. Poznamy tu przyjaźń piękną, która pojawia się w naszym życiu i zostaje na zawsze. Niezależnie od różnic wiekowych i innych. Ale niestety bywa też zawodna i pomimo naszego wieloletniego przekonania o oddaniu i przyjaźni bardzo boli kiedy dostaniemy cios od osoby, którą uważaliśmy za bliską.
Również ciekawie został poruszony wątek młodzieży, dorastania, problemów z rówieśnikami oraz wpływu relacji rodziców na młodego człowieka.
Książkę czytało mi się bardzo przyjemnie. Nawet przez chwilę się nie nudziłam i była zdziwiona, że tak szybko dobrnęłam do końca. W historii stworzonej przez Panią Agnieszkę w życiu Bożydara w ciągu kilku miesięcy dzieję się naprawdę wiele, problemy czyhają zewsząd a mężczyzna coraz gorzej sobie ze wszystkim radzi. Jednak nie jest to typowo smutna historia, przez którą wylejecie wiele łez. Jest to powieść krzepiąca, i takiej właśnie było mi teraz trzeba. Pani Agnieszka pokazuje nam że mimo wielu ciężkich chwil dla każdego może zaświecić słońce, a miłość może czekać tam, gdzie najmniej się jej spodziewamy i gdzie jej nie szukamy.