Dwanaście dróg do domu. Kalendarz adwentowy

Świąteczne książki od zawsze były dla mnie czymś więcej niż historiami zwykłych ludzi. To w nich widziałam ból ludzi, którzy w dzieciństwie nie mieli łatwo, albo całkowicie spędzali je bez prawdziwych rodzin. To pragnienia i tęsknoty do krótkich momentów, kiedy wierzyło się w Świętego Mikołaja i nikt nie próbował kwestionować jego istnienia. To była magia wiary w kogoś, kto mógłby spełnić każde dziecięce marzenie. Jeśli nie w tym roku, to w następnym. Te pragnienia nie miały końca ważności, bo każdy wiedział, że za rok była ta szansa na szczęście. Że przyjdzie ktoś, kto nam je da.
W tej książce mamy pewną kobietę, która już dawno uzyskała pełnoletność, a która zawsze pragnęła coś dostać. Teraz ma taką okazję, na sprawienie sobie takiego prezentu, ale rezygnuje. Pytanie, dlaczego? Ktoś inny trafił do domu opieki i jest z tego powodu zadowolony. Nie każdy z nich potrafi żyć samotnie. Nie jest powiedziane, że jak się trafi do domu dziecka, to w późniejszym życiu nie będzie się szczęśliwym. To od nas samych zależy jak sobie je ułożymy. To również opowieść o osobach, których się dawno nie odwiedzało. W czasie świąt przypominamy sobie o nich, ale sama pamięć nie wystarczy. Czasami trzeba iść do tego człowieka, gdyż towarzystwo choćby na chwilę, potrafi być cenniejsze niż żadne. Z tej pozycji pomiędzy wierszami przejawiają się takie drobne mądrości, które w pierwszej chwili mogą być dla oka niedostępne. Opisano bowiem, że u człowieka wykształconego i oczytanego pierwsze objawy demencji są niezauważalne. Mamy streszczone poprzez jakie badania dojść do diagnozy. Myślę, że jest to bardzo ważne, gdyż jesteśmy społeczeństwem, które bada się dopiero wtedy, kiedy leki nie są już w stanie tuszować objawy bólowe. Wciąż mamy nadzieję, że to przejdzie...
Powiem wam, że nie przypuszczałam, iż ta książka powali mnie psychicznie. To niebywałe jak niektórzy potrafią starać się zadbać o tych, którzy kiedyś zadbali o nich. Zbierając się, spróbują oddać najpiękniejszy czas świąteczny jaki kiedykolwiek ich dawna opiekunka sierocińca mogła im zafundować. Największym wśród wielkich porywającym serce momentem będzie choroba, która odbiera pamięć...
Ogromniej ją wam polecam. Każdy rozdział to dzień przybliżający ich do dwudziestego piątego grudnia, gdzie kończy się historia.
,,W każdym człowieku są ogromne pokłady dobra, czasami tylko trzeba je odkopać."
To jedna z najpiękniejszych książek tego roku. Dziękuję Klubowi Recenzenta z serwisu nakanapie.pl za to, że mogłam ją przeczytać:-)