Dzieci cienia

„Jedno życie ma wpływ na inne, może to powinno być celem dla którego bezwarunkowo warto wszystko zmienić?”.

Jeśli jest miłość bezwarunkowa, niezależna od wszystkiego, bez oczekiwań, projekcji, założeń, oparta na akceptacji i zrozumieniu – to musi to być miłość do dziecka. Bo dzieci się kocha.. bo one potrzebują tej miłości: mądrej, ciepłej, cierpliwej i tej bezwarunkowej też. A co jeśli ta „miłość” staje się nic nie warta, jest tylko pustym słowem, nieszczerym zapewnieniem, obietnicą bez pokrycia, utraconą szansą.. A osoby które powinny kochać zamiast budować, niszczą życie swoim własnym dzieciom.. spychają je w cień zasłaniając słońce swoim egoizmem..

„Dzieci cienia” – debiutancka powieść Kingi Dańko, to zwalająca z nóg, przerażająco realna mieszkanka przemocy i niemocy. Nasączona alkoholem, przesiąknięta bólem i cierpieniem, poplamiona rozczarowaniem, zmoczona pogardą, przesycona rozpaczą, zakopcona bezradnością, osmalona poczuciem porażki, zaplamiona wspomnieniami, splądrowana egoizmem, odarta z wrażliwości i okradziona ze szczęścia – historia rodziny. Ojca i matki oraz ich dzieci, które ten ojciec porzucił, a ta matka zaniedbała. On zostawił je fizycznie, ona emocjonalnie. A one musiały zmierzyć się pozostawione same sobie z tym „sieroctwem”, nałogiem matki i mroczną codziennością.. Matka złamana życiową porażką, zawieszona pomiędzy przeszłością a teraźniejszością, tęskniąca za wyimaginowaną „miłością”, niepotrafiąca unieść swojego bagażu przez lata przekazywała go swoim dzieciom. Zamieniła matczyną miłość w wynaturzoną emocję. Zatraciła się zmieniając swoje cierpienie w egoizm i samotność.. Topiła w kieliszku rozpacz, wspomnienia i bezradność.. Co się stanie, gdy po raz enty zobaczy w oczach swoich dzieci oraz we własnym lustrzanym odbiciu pogardę.. Nic?

„Dzieci cienia” to poruszający przekaz o loterii życia, o tym, że czasem „tylko” znaczy „aż”, o życiowych decyzjach, niewłaściwych wyborach, o krzywdzie, o emocjach, o odpowiedzialności za życie swoje i innych, o „dziedziczeniu” złego losu i kłodach rzucanych pod nogi nawet tym najbardziej zdeterminowanym na wyjście z cienia i w końcu o tym, że może być tak, że zabraknie czasu..

Polecam.

Po przewróceniu ostatniej kartki poczułam pierwszy raz w tym roku, że to jest historia, która w moich oczach jest kompletna i trafia wprost do mojego serca. Książka, która wyczerpuje w pełni moją skalę oceny. I w tym momencie zawsze pozostaje problem, który można dwojako interpretować. Jestem tak poruszona i zadowolona, że w mojej głowie z tych emocji pozostaje pustka, a opinia o niej wymaga słów...

Jestem zachwycona sposobem narracji jakim posługuję się autorka. Zresztą to właśnie styl tej książki jest jednym z powodów nad którymi się rozpływam. Ile mądrości płynie z tej niepozornej historii nie jestem w stanie zliczyć. Nieraz zdażyło mi się zatrzymać na jakimś fragmencie na dłużej. Mnie samą jeszcze dodatkowo, a może i właśnie przede wszystkim porusza w tej historii pierwiastek własnego doświadczenia.

Ja, On, Ona taka to wymienna tutaj narracja. Nawet czas opisywanych wydarzeń z tych perespektyw nie jest ten sam. U kogoś coś dzieje się przez jeden dzień, a u innej osoby trwa lata. Jestem pod wrażeniem warsztatu, chociaż to pisarski debiut autorki, bo tak łatwo mimo tych różnych narracji zorientować się w jaki sposób bohaterowie są ze sobą powiązani. A z drugiej strony mimo rozeznania się kto jest kim, postać Ja pozostaje przez jakiś czas niewiadomą, by po poznaniu wcześniejszych wydarzeń Jego oczami pragnąć, aby to była ta konkretna kobieta. ✨

Jest to historia o byciu w cieniu z powodu uzależnienia rodzica, o alkoholu, który powoli, acz skutecznie niszczy wszystkie relacje, o przeszłości, która osiada na barach i miłości, która tworzy nową przyszłość.

Taki debiut, że aż trudno w to uwierzyć. ❤️