Ostatni telefon

Jak się okazuje, telefon nie jest tylko zabawką do robienia słynnych selfie czy nagrywania filmików. Może być niezwykle pomocny w chwilach kryzysu emocjonalnego, a nawet można potraktować go jako formę… spowiedzi? Sama nigdy nie sądziłam, że skorzystam z numeru 116 123- chodziło o to, by zasięgnąć porady psychologicznej. Taka rozmowa, z kimś obcym, a jednocześnie doświadczonym zawodowo, może zmienić nasz tor myślenia i dać wiele mądrych wskazówek. Autorka postanowiła jednak pokazać element magiczny, a ponadto wróciła do nieco archaicznej formy budki telefonicznej… W jakim celu to zrobiła? Sami się przekonajcie- myślę, że chusteczki podczas czytania bardzo się przydadzą.

Lee-Su Yeon nie była mi dotąd znaną pisarką, ale książka pt. „Ostatni telefon” elektryzuje natychmiast. Słowa ujęte na okładce skłaniają do głębokiej refleksji, choć może się ona wydawać smutna, odległa. Niestety, śmierć, a raczej samobójstwo, nie jest czymś nowym. Wiele osób odbiera sobie życie, natomiast powodów jest całe mnóstwo. Nie chodzi tylko o problemy zawodowe, miłosne, czy zdrowotne. Autorka świetnie udowodniła, że podczas odejścia najbliższej osoby cierpi cała rodzina- dochodzi do szybkiego spotkania z etapami żałoby, które zostały opisane przez wielu badaczy. Początkowo pojawia się szok, niedowierzanie, apatia, potem złość, aż w końcu stopniowe oswojenie się z dramatem, pogodzenie się ze śmiercią ukochanej osoby. Autorka dokonała jednak ogromnej przemiany, ponieważ zapytała nas, odbiorców, o coś szalenie ważnego: co powiedzielibyśmy ważnym dla nas osobom, gdyby zostało nam zaledwie pięć minut życia? Pięć minut to niby niewiele, zważywszy na to, że rozmowy telefoniczne potrafią trwać nawet kilka godzin… Warto jednak sięgnąć po powieść i skonfrontować się ze śmiercią- czyli z czymś, czego nikt nie uniknie.

Temat ujęty w książce został potraktowany niezwykle poważnie i skrupulatnie. Dowiadujemy się, czym tak naprawdę jest autopsja psychologiczna. Nie chcę zdradzać szczegółów, dla mnie była to definicja dotąd nieznana, ale jej cechy pomogły mi wiele zrozumieć. Doszukuję się też swego rodzaju paradoksu: podczas gdy jeden człowiek sam odbiera sobie życie, inny traci je szybko, w kompletnie nieplanowany sposób. Czy to jest sprawiedliwe? Zastanówcie się nad tym.
Co najgorsze, często nic nie wskazuje na to, by dana osoba chciała pożegnać się z życiem. Ot, ktoś ma rodzinę, pracę, dom. A zatem co kieruje ich umysły w stronę złego? Myślę, że zaprezentowane w książce przykłady na długo nie znikną z naszej pamięci.

Podczas czytania powieści odczułam silne powiązanie tematyczne z książką Nataszy Sochy. Mam na myśli konkretnie „Godzinę zagubionych słów”- tam także o śmierci mówi się zupełnie inaczej, w dodatku tak dramatyczny moment odbywa się w święta Bożego Narodzenia. Ale czy śmierć ma kiedykolwiek „wolne” dni i wieczory? Raczej nie…

Nie mam nic do zarzucenia tej książce. Pomysł, choć smutny, jest niezwykle ważny w każdej kulturze świata.

To naprawdę bardzo wrażliwa książka. Wpierw pokazuje urywek z momentów rodziny małej dziewczynki, która pewnego dnia się zgubiła. Dzięki temu, że znała numer telefonu taty, udało jej się powrócić do domu. Po pewnym czasie, kiedy jest już dorosła, wraca w rodzinne strony, żeby założyć Centrum Autopsji Psychologicznej. Na podstawie żartu będzie wytłumaczone o co chodzi. Niby brzmi mrocznie, ale tak naprawdę jest to miejsce, gdzie zgłaszają się ludzie, którzy kogoś stracili. Jedni nie potrafią się z tym pogodzić, a drudzy doszukują się winy u kogoś innego, dlatego pragną poznać odpowiedzi od strony jakby detektywistycznej. My poznajemy wpierw opowieść o młodej dziewczynie i dorosłej już wykonywunącej swoją pracę. Później historia zmienia głównego bohatera, którym się staje kobieta doznająca wielkiej krzywdy. Wierzy, że jej mąż odebrał sobie życie przez swoją pracę. W ten sposób za sprawą jej opowieści zaczynamy poznawać coraz więcej szczegółów z ich życia. Pani psycholog zadaje odpowiednie pytania, a my nie tylko wczytujemy się w treść, ale i zaczynamy wyłapywać sygnały, których wtedy ta kobieta nie widziała. Jakby dopiero wypowiedzenie tego wszystkiego ukierunkowało ją w stronę, która nie do końca była dobrze obraną. Dało mi to do myślenia, gdyż wiele ludzi chodzi do pracy, której nie lubi. Męczą się w nich narażając na coraz bardziej narastające zdenerwowanie. W końcu przestaje ich cokolwiek cieszyć, nawet uśmiech dwuletniego dziecka nie przywołuje miłych uczuć. Natłok obowiązków oddaje tylko mroczne myśli i trudno jest znaleźć winowajcę, gdyż przeważnie zawsze mamy jakieś wyjście, choćby zmianę pracy. Wiem jednak, że czasami człowiek jest zbyt słaby psychicznie, by samemu podejmować dobre decyzje, czasami to wina choroby, zaburzeń i innych czynników, które sprawiają, że gaśniemy dzień po dniu. Dokładnie tak jak mąż klientki. To zaledwie pierwsza opowieść, a jest ich jeszcze trzy. Każda przejmuje do głębi, aż krzyczy, byśmy tylko nie przerywali czytania w ważnych dla postaci momentach. Dokładnie jakby ich ból zanikał w momencie, kiedy zaczynamy ją poznawać. Nie bez powodu poznaliśmy skrawek życia kobiety, która założyła to Centrum. Ponieważ i ona kiedyś przeżyła swoją stratę. Ludzie, którzy do niej przychodzą po pomoc nie wiedzą, że i ona kiedyś jej potrzebowała. Pomaga im, gdyż sama tak naprawdę potrzebuje pomocy. Wydaje mi się, że ta książka powstała po to, byśmy doceniali ludzi wokół których toczy się nasze życie. Budka ze zdjęcia ma być takim nawet naszym łącznikiem, który krzyczy, byśmy nie odkładali spotkań z innymi ludźmi na później. Byśmy szukali pomocy wtedy, kiedy nie potrafimy sobie ze swoim życiem poradzić oraz byśmy pamiętali, że nawet jak ktoś się uśmiecha, ma prawo robić to tylko ustami, bo jest takim samym człowiekiem jak my.
Niesamowite historie, bardzo przejmujące, które pchają nas do wykonywania różnych czynności teraz. Bo za parę minut może być już za późno...