Dziewczynka z Sobiboru

Wiecie doskonale, że literatura historyczna albo wojenna to zupełnie nie moja liga. Fakt trafia się, że chcę oddać się takim książkom i w jakiś niemy sposób oddać szacunek tym, którzy zginęli za to byśmy mogli „żyć normalnie”. Może i brzmi to tandetnie, bo przecież nie mam bladego pojęcia co musieli przeżywać wtedy ludzie i żołnierze, ale próbuję w ten sposób być bliżej tragedii jaka spotkała nas lata temu i jak mocne odcisnęła ono piętno na nas.

Dziewczynka z Sobiboru oczywiście złamała mi serce. I tak po prawdzie to spodziewałam się tego. Akcja powieści dzieje się za czasów II Wojny Światowej, a ludzkie życie jest warte mniej niż przysłowiowe zero. Nie ważne było czy zginie dorosły czy dziecko, stary czy też młody, a nagonka na ludzi pochodzenia żydowskiego zupełnie nie była szokująca, chodź dla mnie takie rzeczy są zawsze mocno wstrząsające. Mimo wszystko Lea dostaje drugą szansę od Losu, gdzie piecze nad jej życiem sprawuje Hans - niemiecki nazista, który tym jak traci to co dla niego najważniejsze poczuwa się do uratowania Lei.

Pewnych rzeczy nie da określić się słowami, ale trzeba mimo wszystko mieć świadomość, że nie każdy Niemiec był zły. Coś niesamowitego się dzieje, gdy Hans kłamie i lawiruje po to, by ratować zagrożone życie. Ryzykuje własnym życiem po to by ocalić ją, dziewczynkę, która przypomina mu jego ukochaną córeczkę. Powieść jest jednym wielkim uczuciem. Takie właśnie słowa pasują mi tutaj perfekcyjnie. Cierpienie, ból, żałość, tragedia, ale również pomoc, obawa, wysoko postawiona wartość ludzkiego istnienia, wzruszenie i cała gama innych emocji, które rozerwą nas na strzępy.

Wyłam niczym przysłowiowy bóbr i nawet jeśli nie do końca jestem przekonana do takich książek to ta wryje mi się szczególnie w głowę. Chyba opowieści, których pokrzywdzone są dzieci łamią mnie najbardziej. To piękna powieść, ukazująca okrucieństwo, ale i starania, gest, pomocną dłoń jaką można spotkać nawet w najgorszych dniach swojego jestestwa. Zdecydowanie pozycja warta uwagi, nawet jeśli wyleje się przy tym morze łez.