Emigrantka z torebką Louisa Vuittona

Wiem po sobie, że z reguły nie lubię książek, w których dużo się narzeka. Jasne, że często jest sporo słuszności w takich książkach, ale taka narracja nie wpływa na mnie dobrze, a wręcz mnie zazwyczaj irytuje. Jednak są wyjątki od tej reguły. Ta książka dla mnie samej jest pozytywnym zaskoczeniem.

Po jej skończeniu miałam czas, by się zastanowić dlaczego to właśnie jest ten wyjątek i udało mi się znaleźć odpowiedź. Autorka, która jest jednocześnie bohaterką książki ukazuje nam Paryż, który ją zauroczył i to jest właśnie ten punkt wyjścia oraz kluczowe uczucie. I chociaż w większości jest dużo narzekania to ja czuję to pozytywne uczucie i chęć znalezienia dobrych wspomnień wśród tej smutnej rzeczywistości, która zaczęła wypływać na światło dzienne.

Każde miasto ma dwie strony medalu. Jesteś, gdzieś na chwilę i zachwycasz się pięknem miejsca, a nawet jak widzisz tą drugą brzydką stronę to odwracasz wzrok na te kilka godzin, by nie psuć sobie wycieczki. Gdy mieszkasz już gdzieś na stałe ta brzydota zaczyna przyćmiewać piękno.

Ania podejmuję w Paryżu pracę sprzątaczki u bardzo bogatych Rosjan. Możemy z jej pomocą poznać bogaczy takimi jakimi są za zamkniętymi drzwiami. Oczywiście nie chcę generalizować, ale jak możecie się domyśleć Ania nie trafiła na dobrych pracodawców. Sytuacje, które poznajemy wkurzają, smucą, wzbudzają współczucie, a czasami śmieszą. Nie mogę zrozumieć zachowania szofera, które było obrzydliwe. Sama praca była dla Ani sporym wyzwaniem, ale szalę goryczy przelały zamachy terrorystyczne w 2015 roku. Zamachy, które dokonały się na ulicach Paryża pogłębiły w bohaterce lęki i odebrały poczucie bezpieczeństwa.

Ile jest warta dla bohaterki torebka Louisa Vuittona i ile zostało z jej wielkiego marzenia przekonacie się sięgając po tę książkę, którą polecam. 👍