Entliczek pentliczek

Entliczek, pentliczek, czerwony stoliczek, na kogo wypadnie, na tego bęc! Znam tą wyliczankę bardzo dobrze i nieraz użyłam jej w dzieciństwie. 😄

Gdy słowa wyliczanki padają z ust Herkulesa Poirota nie wróży to nic dobrego, bo „bęc” wcale nie będzie oznaczało jak w zabawie w chowanego, że szukasz, ale będzie zwiastowało twój koniec. 😬

Lubię w książkach Christie jej wszechstronność względem miejsc akcji. Tym razem padło na studencki pensjonat, w którym zaczynają znikać przypadkowe rzeczy. Detektyw Poirot interesuję się tym miejscem z powodu swojej długoletniej sekretarki, której siostra pracuje w tym pensjonacie. Jednocześnie przypadkowość znikających rzeczy jest tak intrygująca, że dla detektywa to sama przyjemność w znalezieniu związku między nimi. Oczywiście po poznaniu studentów Poirot wyczuwa zbrodnię w powietrzu i ostrzega gospodynię. Na kogo wypadnie „bęc” musicie się sami przekonać.

Zaskoczyła mnie tutaj dwufazowość działań zbrodniarzy, chociaż odkrycie kim jest morderca już nie, aż tak bardzo. Trochę z powodu mojej dedukcji i zastosowania przez Christie jednej z jej metod, które już dobrze znam, chociaż na samym końcu nie obyło się bez ciekawej analizy na temat przeszłości winnej osoby.

Za to „Entliczek pentliczek” nadrabia miejscem akcji i jeszcze drugą odsłoną tego z czym wiązały się plecaki studentów. Małym minusem było słabe odznaczenie w tekście przesłuchań lokatorów, bo były momenty, że dopiero po chwili łapałam się na tym, że rozmowa jest już z inną osobą, a plusem była intryga z podmianą substancji w butelkach, którą musiałam sobie przeczytać dwa razy, by zrozumieć, gdzie ostatecznie co się znalazło. 😆

Książki Christie są zdecydowanie moim comfort read. ☀️