Escobar

Czytałam już dwie inne książki o tym okropnym przestępcy i chyba ta dotarła do mnie najbardziej. Chodzi o to, że autor przedstawił go nie tylko od strony jego przewinień, ale i zauważył, że wbrew pozorom kochał i był kochany. Całą historię czyta się leciutko i gładko, nawet jeśli chodzi o same przestępstwa. Autor podszedł do tematu na chłodno, bez oceniania go, co stworzyło obraz szczerości, tego kim był nawet dla samego siebie. My od początku widzimy go jako próbującego zrozumieć kim jest. Niby nie interesowało go w jaki sposób powstał, ale czuć tutaj żal do tego, że nie czuje iż kiedykolwiek był kochany. Od małego zbudował sobie maskę obojętności, żeby nie było nikogo, kto mógłby go skrzywdzić po raz drugi. Rozpoczynał od drobnych kradzieży i miał jedną mantrę. Cieszył się każdym swoim sukcesem. Nie ważne, że robił źle. Podążał za swoimi marzeniami bycia samowystarczalnym. Nie kusiły go myśli tego, co mogłoby być potem. Żył tu i teraz, dziękując sobie za wszystko do czego dochodził. Wierzył tylko w powodzenie swoich spraw. Do tego zawsze bywał słowny i konsekwentny. Wprowadzał samodyscyplinę i się jej trzymał. Tutaj może źle to zabrzmi, ale on sam manifestował sobie to, czego pragnął. To cecha, którą u ludzi podziwiam, bo pozwala im iść tam, gdzie chcą i zdobywać to, co chcą. Oczywiście nie mnie oceniać jego występki. Doszedł w swoim życiu do miejsca gdzie miał wszystko. Zabijał dla respektu. Ożenił się z miłością swojego życia i kochał dziecko, które niedługo potem się urodziło. Dla tej malutkiej rodziny, jego rodziny, gotów był na wszystko. Zamiast skupiać się teraz na jego perypetiach, chciałam zwrócić uwagę na to, że w podstępny sposób zostaliśmy poinformowani o tym, że nawet władza, ani pieniądze nie są w stanie prawidłowo funkcjonować, jeśli na szali postawimy bezpieczeństwo ich rodzin. Escobar wiedział gdzie uderzyć, żeby zabolało. W ten sposób stał się najbogatszy na świecie. Jego historia może być pouczająca, bo potrafił odrzucić wszystkie złe emocje. U niego nie było słowa nie. To cecha godna pozazdroszczenia, tylko sposób w jaki jej używał już niestety nie bardzo. Mega ją polecam!

Narracja pierwszoosobowa, która sprawia, że czytelnik czuje się jakby sam był tym szaleńcem. O Escobarze myślę, że każdy słyszał. Ja sama nie zagłębiałam się w jego życie bo nie przepadam za biografiami, ale ta pisana jest w taki sposób, że nim się zorientowałam byłam już na końcowych rozdziałach.

„Mieszkańcy tego kraju już mnie szanują, ale teraz mają mnie pokochać. Mam być dla nich bliższy niż ojciec i matka. Mam być dla nich jak Bóg”.

Przerażające, a jednocześnie fascynujące, że człowiek, który pochodził z biedy, stał się osobą, która dosłownie podciera się banknotami. Powiedzenie: „po trupach do celu”, dosłownie się tutaj sprawdzi.

Fascynująca historia, polecam Wam jeśli się zastanawiacie czy warto. Jeżeli jesteś ciekawy/a historii największego bossa narkotykowego na świecie, ale nie lubisz książek biograficznych, przy których masz wrażenie, że czytasz encyklopedie- ta książka jest dla ciebie. Pisana w przystępnym języku, pochłoniesz ją w jednej wieczór.

*To jest moja prywatna opinia. Zachęcam do przeczytania i wyrobienia sobie własnego zdania.