Gabriel Marcel, filozof nadziei

Gabriel Marcel jest jednym z największych dwudziestowiecznych filozofów francuskich. Nazywano go, w przeciwieństwie do Sartreʼa, egzystencjalistą chrześcijańskim i filozofem nadziei. Jest twórcą oryginalnej metafizyki, którą nazywał filozofią konkretną, filozofią ducha, filozofią egzystencji, neosokratyzmem i sokratyzmem chrześcijańskim. Na język polski przetłumaczono m. in. „Od sprzeciwu do wezwania”, „Homo viator”, „Tajemnicę bytu” oraz „Mądrość i poczucie sacrum”.

Uznając prymat intersubiektywności, sfery międzyosobowej, wobec świata, jest współtwórcą filozofii dialogu. Przedmiotem jego poszukiwań był człowiek oraz jego odniesienie do drugiej osoby i do Boga. Przekonany, że życie ludzkie rozwija się na kształt dramatu, koncentrował uwagę na fenomenach pozytywnych, m. in. na wolności, twórczości, nadziei, miłości, wierności i rodzinie. Starał się obudzić w człowieku poczucie głębi i tajemnicy tkwiącej w tym, co powszednie i zwyczajne.

Napisana z pasją i klarownie książka Jana Galarowicza, autora prac o Schelerze, Hartmannie , Hildebrandzie i Heideggerze oraz o Ingardenie, Wojtyle i Tischnerze, jest pierwszym w Polsce popularnym wprowadzeniem do myśli Marcela, w szczególności do jego filozofii człowieka i relacji międzyosobowych.