Gang wilczycy i kolejne historie Kazimierza Nóżki

„Wilczy gang i nowe historie Kazimierza Nóżki” to druga część cyklu „Inne historie Kazimierza Nóżki”. Pierwszej części niestety nie czytałam, ale mam w planach to zmienić, bo jej kontynuacja bardzo mi się spodobała. W książce dziennikarz Marcin Szumowski wraz ze swoim dobrym przyjacielem, Kazimierzem Nóżką, czyli Kazkiem, zabierają nas w bieszczadzkie lasy. Wraz z nimi jesteśmy świadkami wielu ciekawych, niebezpiecznych i niecodziennych sytuacji , mających miejsce w Bieszczadach.

Kazek jest leśniczym w jednym z leśnictw w Bieszczadach, dlatego jak mało kto zna wiele tajemnic, ciekawostek i anegdot, których głównymi bohaterami są zwierzęta mieszkające w tamtejszych lasach. Autor wraz z leśniczym przemierza dzikie lasy i przygląda się zwierzętom, które budzą strach i szacunek. Dzięki temu udajemy się tropem wilczej watahy i podglądamy niedźwiedzie kradnące słodki miód z pasiek. Poznajemy też zwyczaje innych leśnych mieszkańców Bieszczad: dzików, borsuków, sójek,

Autor potrafi świetnie wprowadzić czytelnika w klimat panujący w bieszczadzkich lasach. Widać, że posiada sporą wiedzę na temat tamtych rejonów, ale też wielu rzeczy jeszcze nie wie, dlatego z chęcią poszerza swoją wiedzę, prowadząc rozmowy z Kazkiem. Ten z kolei jest skarbnicą wiedzy o Bieszczadach i chętnie się nią dzieli. Bardzo podobało mi się podejście obu panów do przyrody, którą widać, że bardzo cenią i szanują. Pokazują, jak zachowywać się w lasach, aby nie wyrządzić zwierzętom, ani sobie żadnej krzywdy. Całej opowieści smaku dodają liczne fotografie, ukazujące zwierzęta w ich dzikim, naturalnym środowisku. Czytając tę książkę przeniosłam się na nieznane dotąd bieszczadzkie szlaki górskie, które przyniosły mi sporo ciekawych i nietypowych przygód. Ta książka będzie świetną alternatywą dla osób, które chcą z bliska przypatrywać się przyrodzie Bieszczad, jednak nie mają możliwości się tam udać.

„Wilczy gang i nowe historie Kazimierza Nóżki” to druga część cyklu „Inne historie Kazimierza Nóżki”. Pierwszej części niestety nie czytałam, ale mam w planach to zmienić, bo jej kontynuacja bardzo mi się spodobała. W książce dziennikarz Marcin Szumowski wraz ze swoim dobrym przyjacielem, Kazimierzem Nóżką, czyli Kazkiem, zabierają nas w bieszczadzkie lasy. Wraz z nimi jesteśmy świadkami wielu ciekawych, niebezpiecznych i niecodziennych sytuacji , mających miejsce w Bieszczadach.

Kazek jest leśniczym w jednym z leśnictw w Bieszczadach, dlatego jak mało kto zna wiele tajemnic, ciekawostek i anegdot, których głównymi bohaterami są zwierzęta mieszkające w tamtejszych lasach. Autor wraz z leśniczym przemierza dzikie lasy i przygląda się zwierzętom, które budzą strach i szacunek. Dzięki temu udajemy się tropem wilczej watahy i podglądamy niedźwiedzie kradnące słodki miód z pasiek. Poznajemy też zwyczaje innych leśnych mieszkańców Bieszczad: dzików, borsuków, sójek,

Autor potrafi świetnie wprowadzić czytelnika w klimat panujący w bieszczadzkich lasach. Widać, że posiada sporą wiedzę na temat tamtych rejonów, ale też wielu rzeczy jeszcze nie wie, dlatego z chęcią poszerza swoją wiedzę, prowadząc rozmowy z Kazkiem. Ten z kolei jest skarbnicą wiedzy o Bieszczadach i chętnie się nią dzieli. Bardzo podobało mi się podejście obu panów do przyrody, którą widać, że bardzo cenią i szanują. Pokazują, jak zachowywać się w lasach, aby nie wyrządzić zwierzętom, ani sobie żadnej krzywdy. Całej opowieści smaku dodają liczne fotografie, ukazujące zwierzęta w ich dzikim, naturalnym środowisku. Czytając tę książkę przeniosłam się na nieznane dotąd bieszczadzkie szlaki górskie, które przyniosły mi sporo ciekawych i nietypowych przygód. Ta książka będzie świetną alternatywą dla osób, które chcą z bliska przypatrywać się przyrodzie Bieszczad, jednak nie mają możliwości się tam udać.

W książce Wilczy gang i nowe historie Kazimierza Nóżki Marcin Szumowski razem z polskim leśnikiem zabierają nas w podróż po Bieszczadach, pięknych górach pełnych tajemnic, legend, anegdot i ciekawostek. Podczas tej wyprawy sporo dowiemy się o mieszkających tutaj zwierzętach, przede wszystkim wilkach, ale też jeleniach, ptakach czy niedźwiedziej rodzince. Wspaniałym dodatkiem są liczne fotografie mieszańców gór, które umilą lekturę.
Jest to przyjemna i ciekawa książka, dzięki której można przenieść się samemu na łono natury i przeżywać przygody razem z bohaterami opowieści, a także dowiedzieć się sporo na temat flory i fauny Bieszczad oraz tym, jak pomagać, a nie szkodzić zwierzętom.

Kazimierz Nóżka jest kopalnią niezwykłych opowieści o Bieszczadach, którymi sypie jak z rękawa. Wystarczy jedno zdjęcie, film czy suszone grzyby, a już zaczyna się opowieść, potem drugą. Mnóstwo tych historii, do których autor dodaje swoje. Wśród nich są przerażające, zabawne i rozczulające. Zwierzęta są takie jak my – odczuwają emocje, bawią się, troszczą o młode, kochają, przeżywają żałobę. Szczególnie poruszyła mnie wielka miłość kaczora do kaczki. Bohaterami są też ludzie gór: Edward od siekier i Józef smolarz. Kazek wspomina historie ze swej młodości i czasów, gdy do leśnictwa przyjeżdżały czarne wołgi. Często przy tym raczy Marcina Szumowskiego specjałami swojej żony. Rozbudza apetyt nie tylko na historie, ale i bieszczadzkie smaki: gotowane rydze, proziaki, stolniki, placki z makiem, pastę z niedźwiedziego czosnku, kiełbasę z dzika, smakowicie rozprawiając o jedzeniu.
Tematem przewodnim książki są wilki. Taktyka łowiecka, współpraca, zasadzka na jelenie zrobiły na mnie wrażenie. Wilki to brutalne zwierzęta. Jedna scena zmroziła mi krew w żyłach, kiedy to wilki pokazały swoją zajadłość. Sceny mlaskania pod jabłonkami i wilcza sjesta pokazały ludzkie oblicze tych intrygujących zwierząt. Wilczym gangiem twardą łapą rządzi Zołza, a to nie jedyny gang opisany w książce. Leśniczemu bliskie są niedźwiedzie, szczególnie Aga i jej młode, które kiedyś odstawiły cyrk na jabłonce. Moją uwagę przykuł zawodowy złodziej, psotnik, niedźwiedź Józefek. Rozrabiaka i leń jakich mało. Podziw wzbudził Ferdek, baligrodzki superdzik. Dowiedziałam się, jak mądre są kruki, skąd się biorą świecące drzewa, jak wygląda zombie osa i borsucze zamczysko. Poznałam ciekawskiego jelonka, nałogi zwierząt, więź między nimi, wojowniczość matek. Zaskoczył mnie wspólny mianownik niedźwiedziej kupy i motyli! Prawda o tych pięknych owadach, wróblach i bocianach nieco zbiła mnie z tropu. Dużo się dowiedziałam i przeżyłam niejedną przygodę.
Opowieści czyta się jak leśne bajki, a to za sprawą gawędziarskiego stylu Kazka i jego wiedzy. Leśniczy umie dzielić się z innymi swoimi historiami, jest otwarty na ludzi, lecz piętnuje ich głupotę. Edukuje ludzi wybierających się w góry.
„Wilczy gang” to literatura faktu – przewodnik po życiu leśnych zwierząt i Bieszczadach, poradnik o dzikich zwierzętach i książka do poduszki, która bywa obyczajówką, horrorem lub komedią. Treść wzbogacają czarno-białe zdjęcia. Zagłębiłam się w leśne ostępy z Kazimierzem Nóżką i Marcinem Szumowskim i przeczytałam książkę jednym tchem.

Bieszczady to jedno z najpiękniejszych miejsc na ziemi, tam można wypocząć jak nigdzie indziej i zobaczyć tak piękne widoki, że będzie chciało się tam zostać na zawsze.
Marcin i jego kolega Krzysiek wybierają się w Bieszczady w odwiedziny u Kazimierza Nóżki, tam polski leśnik oprowadza ich po lasach i opowiada ciekawe historie, jakie mu się w życiu przydarzyły. Już w pierwszym rozdziale poznajemy uroczą niedźwiedzice Age oraz jej dzieci Grzesia i Lesia, oraz kolejne młode Jasia i Małgosie, leśnik opowiada o nich tak, jakby to nie były duże, groźne zwierzęta a jego przyjaciele. Dalej robi się coraz ciekawie, dostajemy tutaj ogrom Bieszczad i moc ciekawych opowieści o człowieku, którego pasja stała się całym życiem.
Ta książka zdecydowanie ma w sobie swojski klimat, bije od niej spokój i harmonia, od samego początku czułam się jakbym tam była z bohaterami i zwiedzała Bieszczady z grupą przyjaciół. Oprócz tego, że dostajemy dużo ciekawostek to również mamy tutaj naukę jak zachowywać się w górach, leśnik przestrzega przed zostawianiem śmieci, ponieważ przyciągają one zwierzęta oraz zaśmiecają środowisko, każdy z nas chce zwiedzać piękne miejsca, a nie co chwila patrzeć na butelki i plastikowe opakowania. Takie zachowanie niestety można spotkać wszędzie, ludziom ciężko zabrać z powrotem śmieci, które sami przynieśli, nie za dobrze to o nich świadczy i mam nadzieję, że kiedyś zmienią swoje zachowanie.
Oprócz tego, że mamy tutaj dużo opowiadań mamy też wiele cudownych grafik, zdjęcia są naprawdę piękne i każde jest odpowiednio podpisane tak, żeby czytelnik wiedział, co na nim jest, ja oglądałam je już kilka razy, a nawet poszukałem też innych zdjęć tych fotografów.
Czytając, aż żałuję, że nie mam części pierwszej, muszę ją koniecznie zdobyć, bo historie z Bieszczad według Kazimierza Nóżki są tak piękne, że chce poznać ich jeszcze więcej, a widoki tak cudowne, że ma się je ochotę zobaczyć na żywo.