Gdzie moje love story

Agnieszkę Lingas-Łoniewską od dawna uznaje się za jedną z najlepszych polskich pisarek. Mało tego, autorka nie przejawia swojego talentu tylko w jednym gatunku, gdyż dobrze odnajduje się też w duetach, antologiach czy tekstach pełnych mroku. Jak dotąd, ceniłam ją najbardziej za „Klub niewiernych”- powieść napisaną wraz z Danielem Koziarskim. Było to coś bardzo wciągającego, wbijającego w fotel i zasługującego na miano bestsellera, przynajmniej w moich oczach. Czy „Gdzie moje love story” także zawiera ciekawą opowieść? Cóż, nie do końca… Nie jest to totalny niewypał, ale z całą pewnością książka ta nie zadziwia mnie. Można ją przeczytać w jeden wieczór, ale myślę, że czytelnicy szybko zapomną, co działo się w życiu bohaterów.
Nina Brzeska to jedna z najistotniejszych postaci. Jest ona cenioną postacią w świecie filmu- potrafi grać, ale bardziej kojarzona jest przez osoby pracujące za kulisami. Jako charakteryzatorka spełnia się idealnie- potrafi wykonać niemal każdy makijaż, włączając w to tworzenie ‘udawanych” ran po wypadkach czy bójkach między aktorami. Co więcej, Nina przez pięć lat związana była z zawodowym aktorem, Rafałem Leją. Niestety, wygórowane ego mężczyzny, a także inne złe nawyki związane z rosnącą sławą sprawiają, że Nina zmuszona jest szybko zakończyć związek. Jest jej ciężko, ale życie potrafi być przecież brutalne, nieprawdaż?
Właśnie poprzez pracę z ludźmi filmu Nina poznaje najbardziej rozchwytywanego aktora. Miron Moro, a tak naprawdę Mirek Morawski, może przebierać w ofertach, ponieważ jego twarz ukazuje się niemal we wszystkich portalach plotkarskich w kraju. Jest on bardzo dobrym aktorem, niemniej jednak jego zachowanie na planie nie ma nic wspólnego z prawdziwym życiem. Poza pracą uchodzi on za kogoś bardzo smutnego, zdystansowanego, tajemniczego. Jego sekrety zna głównie tylko Gabriel- rzecznik prasowy i prawa ręka w aktorskich interesach Mirona vel Mirka. Jak zatem będzie przebiegać jego relacja z Niną? Co ważnego ukrywa on przed wszystkimi, w tym przed Niną? Tego nie zdradzę, jeśli ktoś pragnie lekkiej lektury, sam skonfrontuje się ze szczegółami książki.
Cóż na tym skończy się moja opowieść, bo jest to naprawdę nietrudna, banalna i powtarzalna historia. Mam wrażenie, jak gdyby autorka napisała całą fabułę na kolanie, przez co niczym nie zaskoczyła odbiorców, w tym mnie. Wszystkiego możemy się domyślić, łatwo można też dojść do zakończenia, gdyż powieść jest stosunkowo krótka. Wydaje mi się, że relację Niny i Mirona vel Mirka można by opisać nawet na stu stronach tekstu. Większą objętość zapewnia powiększona czcionka i umiejętnie podzielone rozdziały. Ilość nigdy jednak nie równa się jakości i trzeba o tym pamiętać.
Jak już mówiłam, nie jest to totalny niewypał- książka ta nadaje się do przeczytania w jakiś leniwy wieczór. Jest też odpowiednia dla czytelników pasjonujących się przesłodzonymi miłosnymi historiami. Jeśli o mnie chodzi- tekst był przeciętny, a momentami za dużo w nim cukru w cukrze.