Historia małżeńska

Tomasz Kieres sam o sobie mówi, że jest niepoprawnym romantykiem i idealistą. Można nawet powiedzieć, że jego rozmyślania na temat miłości są bardzo, ale to bardzo dogłębne, a dowodem jest tworzona przez niego literatura. Przyznam szczerze, że dotychczasowe propozycje pisarza nie wszystkim mogą przypaść do gustu. Jestem niemal zmuszona do przytoczenia części opinii, która odnosiła się do innej książki pana Kieresa. Pisałam wówczas, że nie mogę dać większej noty, ponieważ omawiana powieść przewidziana jest bardziej dla pasjonatów filozofii. Wkurzało mnie, że bardzo wiele dialogów opartych jest na rozmowie typu: odpowiadanie pytaniem na pytanie. Tak rozmawiają ze sobą raczej rozkapryszone nastolatki, a nie dorośli ludzie chcący być razem. Dokładnie to samo mogę powiedzieć o „Historii małżeńskiej”, której cała historia tak naprawdę mogłaby zamknąć się w maksymalnie dwustu stronach. Wszak to nie ilość, a jakość decyduje o powodzeniu danego tekstu, warto o tym pamiętać przy konstruowaniu szczegółów fabuły. Ale do rzeczy.
Malwina, Alek i Pola to mieszkańcy Warszawy. Para nie ma problemów materialnych, a ich niemal trzydziestoletni staż małżeński można uznać za godny podziwu, ale tylko do czasu. Przychodzi czas, w którym to dorastająca córka Pola chce wyfrunąć z gniazda, czyli podjąć studia zagraniczne. Przez niemal 19 lat Pola była oczkiem w głowie rodziców, szczególnie Malwiny. Skąd wzięła się jej nadopiekuńczość? Dlaczego kobieta niemal notorycznie chodziła za swoją córką niczym cień? Czy na jej rodzicielską postawę mają wpływ wydarzenia z przeszłości? A jeśli tak, to jakie? Ja na te pytanie nie odpowiem, czytelnicy muszą sami zrozumieć, co kieruje Malwiną.
Okres, w którym dziecko opuszcza rodziny dom bywa melancholijny, ale teraz rodzice w końcu będą mogli pobyć sami. Tomasz Kieres dokonał jednego, bardzo ciekawego zabiegu. Czas akcji opracował w ten sposób, że odbiorcy zapoznają się z przeszłością pary- dowiadujemy się, jak Malwina i Alek się poznali, jak tęsknili za sobą niemal każdego dnia, jak zaczęli razem mieszkać, wychowywać wspólnie córkę. Jak wiadomo, życie człowieka to nie tylko sielanka- bohaterowie musieli mierzyć się z naprawdę traumatycznymi wydarzeniami, które pojąc może tylko ktoś, kto doświadczył czegoś identycznego. Czy Alek i Malwina wciąż tak mocno się kochają? Czy prawdą jest, że po latach pożycie małżeńskie powszednieje, już nie jesteśmy ważni i atrakcyjni dla drugiej osoby? Jest to temat do głębszych i indywidualnych rozważań.
Cóż, „Historia małżeńska” ma swoje zalety, jak i wady. Przyznam, że momentami bardzo się nudziłam i niezbyt odpowiadały mi filozoficzne dialogi, którymi statystyczny Kowalski na pewno się nie posługuje. To, co jednak zasługuje na plus, to ciekawy pomysł na przeplatany czas akcji. To jednak nie wszystko- doceniłam bardzo szczegółowe przedstawienie dzieciństwa Marleny. To, w jakim domu się wychowujemy i co w nim przeżywamy, w znacznym stopniu wpływa na nasz późniejsze postępowanie. Warto zapoznać się z tym bardzo emocjonującym wątkiem.
„Historia małżeńska” to nieco lepsza, choć nie rewelacyjna, książka autora. Polecam ją szczególnie romantycznym duszom, które lubią wysublimowane dialogi. Osoby o nieco bardziej ognistym temperamencie mogą poczuć znużenie.