Historia starości. Od starożytności do renesansu

Francuski historyk Georges Minois (ur. 1946) bada historię mentalności w czasach średniowiecza i późniejszych. Jest autorem tak znanych prac, jak Historia ateizmu, Historia śmiechu i drwiny, Historia samotności i samotników, Ksiądz i lekarz. W niniejszym tomie śledzi ewoluowanie z biegiem stuleci stosunku społeczeństwa do starości i osób starych. Naczelne hasło brzmi: „Każde społeczeństwo ma takich starców, na jakich zasługuje”. Klasyczna Grecja, zorientowana na piękno i siłę, spychała starców na podrzędne miejsce. W średniowieczu człowiek stary liczy się dopóty, dopóki jest sprawny fizycznie. W renesansie ceni się podeszły wiek, jeśli chodzi o funkcje polityczne i kościelne. W każdej epoce krytyka ludzi starych przeplata się z ich afirmacją, a stary człowiek zawsze był na poły poza nawiasem ludzkości. Autor podjął się rozwikłania i uporządkowania tych wątków do czasów renesansu (dalszy ciąg tych badań, „od Montaigne’a do pierwszych emerytur”, prowadzi w swojej „historii starości” Jean-Pierre Bois). Nie biegną one liniowo, lecz mają charakter „arabeski” zmieniającej się od kultury do kultury: okresy stabilne mniej sprzyjają starości niż okresy „przejściowe”. Mimo to można ustalić pewne prawidło: idealną starość postrzegano z perspektywy jej modelu niemożliwego do urzeczywistnienia. Odwrócenie tego porządku, dostosowanie modelu do potrzeb realnych osób, będzie dopiero sprawą późniejszego, bardziej świadomego społeczeństwa.