Historie nieoczywiste

„Historie nieoczywiste” kryją się w koronach drzew, wśród leśnej ściółki i w morskich głębinach. Czają się w drewnianej, skrzypiącej szafie, zapomnianej zabawce, czy starych i nadszarpniętych zębem czasu pamiątkach rodzinnych. Żyją w słownych przekazach, opowiadanych od wieków kolejnym pokoleniom, w lokalnej kulturze i wierzeniach naszych dziadków. Ile w nich prawdy, trudno zgadnąć. Nieprawdopodobne, sprzeczne z prawami logiki, wywołujące dreszcze.
Takie właśnie historie, pełne niedomówień, pozbawione jednak nadprzyrodzonych zjaw, duchów, wampirów i istot pozaziemskich przekazuje czytelnikowi w swej książce Katarzyna Ryrych. Opowiadania zawarte w jej wnętrzu pełne są spraw, z jakimi borykają się współcześni nastolatkowie, a które przeplatają się z tajemnicami minionych lat. Wszystkie miejsca, w które zabiera nas autorka w tej publikacji nie są wytworem wybujałej wyobraźni, a istnieją naprawdę.
Książkę trudno odłożyć, gdy już zatracisz się w którejś z dziesięciu opowiastek. Każda z nich, podszyta tajemniczością, sprawia, że czujesz ją na własnej skórze. I zaczynasz zastanawiać się nad czym, czy to, co widzisz, co bierzesz za padający cień faktycznie nim jest. „Może Ci, którzy nas kochali, próbują nam coś powiedzieć? Może chcą ostrzec, albo uważają, że robimy coś niewłaściwego?”