Hrabia Monte Christo. Cz. 2

Hrabia Monte Christo to mężczyzna, który zamieszkał w Paryżu. Zapoznał się z wieloma ważnymi osobistościami. Kilkoro stało się jego przyjaciółmi, inni po prostu znajomymi. Nie jest wybredny: baron, książę, wdowa, dziecko, panna, kawaler… z każdym znajdzie chwilkę na pogawędkę. Jednakże jego towarzyskość, a zarazem tajemniczość wokół jego osoby, stwarza coraz większe zainteresowanie hrabią. Zna osoby, o których nikt nie słyszał. Rozumie to, co jest niezrozumiałe i nie pojęte. Wie jak zachować się w każdej sytuacji. Kim jest i dlaczego pojawia się teraz? Czemu nikt o nim nie słyszał? Pomimo spędzenia kilku tygodni na paryskich ulicach, te pytania nadal wleką się za nim jak klątwa. Lecz to prawdziwa klątwa pada na mieszkańców Paryża: ktoś umiera, ktoś znika, ktoś zdejmuje maskę. Pytanie nie dlaczego, tylko czemu teraz, gdy pojawił się hrabia Monte Christo?

Zemsta to uczucie, które kiełkuje nawet przez długie lata nienawiści. Niewielu potrafi przebaczyć, jednak czasami jest to niemożliwe. Mścimy się za siebie, lecz za kogoś stajemy się jeszcze bardziej niebezpieczni. Z drugiej strony, jeśli ktoś wznosi się po trupach, to czy nie zasługuje na karę? Co z wielką, prawdziwą miłością? Co z nędzą i niesprawiedliwością? Czy na nasze postępki jest zawsze boskie wytłumaczenie? Uczucie mściwości często mnie zaskakiwało, jednak ostatnimi latami nie sprawia mi żadnej trudności. Świat pełen jest takich osób, które marzą o tym by dokonać zbrodni: czy to fizycznej, psychicznej czy po prostu przestępczej. Tylko dlaczego robią to tylko dlatego, bo poczuli się urażeni? Urażeni o nic? Tak wygląda dzisiejszy świat. Czy istnieje jeszcze prawdziwa zemsta? Z prawdziwych, szczerych pobudek? Trudno stwierdzić, lecz wiem jedno: Hrabia Monte Christo to najlepszy przykład tego, co dzieje się z człowiekiem mścicielem.

Z powieści zdobyłam wiedzę. Są dwa rodzaje osób. Pierwsze to te, które krzywdzą innych po tym jak zostały niesprawiedliwe potraktowane przez innych i cierpiąc przez jakiś czas postanawiają się zemścić za wyrządzoną im krzywdę. Drugie to osoby, które robią krzywdę innym z powodu własnego egoizmu, zazdrości i brak przemyślenia konsekwencji, a zwłaszcza chęci bycia lepszym i braku posiadania kręgosłupa moralnego. Ci mszczą się za coś, co trudno nazwać zniewagą, wielką obrazą, czy skrzywdzeniem, które będzie miało długoletni negatywny rezultat w ich życiu. Na dodatek ich „upokorzenie” trwało może kwadransik. Niestety ludzi pokroju numeru dwa są plagą. Spotkamy ich wszędzie. Na ulicy, w pracy, w szkole, na studiach. Znajomi, koledzy, koleżanki, przyjaciele… Jedynek jest niewiele. Dlaczego? Ponieważ niewiele takich osób przeżywa po tym, co zrobiły im dwójki. Wiele umiera w nędzy, albo po prostu popełnia samobójstwo.

Zbiegi okoliczności, rumieńce na twarzy, śmierć, kara boska, nieszczęście, zakazana miłość – to wszystko znajdziecie również i drugiej części. Piękne opisy krain, domostw, przyjęć to tylko podstawa mająca na celu przedstawienie świata stworzonego przez Dumasa. Chociaż prawda jest taka, że tak mniej więcej było w tamtych czasach. Tylko potrafiono to ładniej opisać. W elegancki sposób używać ironii i sarkazmu doprowadzając do gorączki emocjonalnej. To jest ogromny atut, ponieważ na próżno szukać takiego języka literackiego. Wielu próbuje, ale to zaledwie próbka możliwości prawdziwych mistrzów. Doceniam starania, lecz jeśli chcesz przeżyć prawdziwą przygodę w XIX wieku musisz sięgnąć po pisarzy nazywanych dzisiaj klasycznymi.

Wystarczy spojrzeć na misterną intrygę zbudowaną i wykreowaną przez Dumas. Nie każdy potrafiłyby dokonać czegoś takiego. Jest to zawiłe, a zarazem spójne. Samemu potrafimy wszystko ze sobą połączyć. Nawet jeśli znamy nierozwianie prędzej niż w samej historii, nic się nie stało. Nie tracimy przyjemności z czytania, ponieważ to co zawiera się na stronicach jest tak ciekawe, że nie można się oprzeć dalszej lekturze. Dzisiaj szukamy zaskakujących zawrotów akcji, nierozwiązywalnych zagadek, palety interesujących bohaterów. Mamy pretensje do wykreowanych postaci, miejsca akcji i innych aspektów. W tej powieści tego nie dostrzeżemy. Ich urok polega na tym, że nie ma tylu punktów kulminacyjnych, jednak sama treść i język oraz barwność historii są wystarczające by przepaść na wiele godzin w otchłań zemsty.

Podsumowując: Na próżno szukać takich powieści w dziale księgarni: literatura współczesna. Klasykiem nie zostaje się z przypadku, lecz dzięki umiejętności pisania oraz poprze zachwyt milionów czytelników. Jeśli myślisz, że po obejrzeniu filmu wiesz wszystko: mylisz się. To tylko fikcja, która ma za zadanie pobudzić Cię do sięgnięcia arcydzieła jednego z najlepszych pisarzy na świecie. Niech Hrabia Monte Christo i Aleksander Dumas zostanie w Twej pamięci na wiele długich lat. Nie pożałujesz wyboru.

wiecej na: https://recenzjedevi.blogspot.com/