Jeden błąd

Gabrieli Gargaś zapewne nikomu nie trzeba przedstawiać- uchodzi ona bowiem za jedną z istotniejszych polskich pisarek obyczajowych. Pisze często i dość specyficznie, ale ja mam bardzo mieszane uczucia odnośnie do jej propozycji książkowych. Bywa, że podczas czytania niewyobrażalnie wręcz się nudzę i nie dokańczam danej historii. Czasem jednak moje zainteresowanie jest ogromne, a opowieść przedstawiona przez pisarkę daje mi dużo do myślenia. Mogę też konkretny tytuł zarekomendować innym pasjonatom słowa pisanego. Misz-masz w literaturze to nic dziwnego- wszak mamy w czym wybierać.
„Jeden błąd” to książka, której nie można traktować jak wywiadu-rzeki lub reportażu. Są to fikcyjne historie osób przebywających w zakładach karnych, lecz ich przewinienia zapewne dzieją się w rzeczywistości. Podczas czytania bardzo często odczuwałam sporo chaosu, sądziłam, że Gabriela Gargaś zupełnie inaczej ułoży fabułę. W powieści istnieją jednak i takie partie tekstu, których długo nie da się zapomnieć. Sam tytuł to istny strzał w dziesiątkę- NAPRAWDĘ jeden błąd wystarczy, by zniszczyć życie własne, ale i najbliższego otoczenia. Przyjęło się, że podczas odbywania kary cierpi tylko osoba skazana. To absolutna nieprawda. A co z rodziną, która tęskni za członkiem rodziny? A co z szykanami, które notorycznie spadają na najbliższych osoby ukaranej? Ciosy są jeszcze mocniejsze, gdy mieszka się w małej wsi lub miasteczku- mamy XXI wiek, ale ludzie dalej kochają plotkować, oczerniać innych i bawić się w tak zwaną pocztę pantoflową. Dlaczego wciąż tego potrzebujemy? Nie wiem, a dobrze będzie, jeśli czytelnicy intensywnie przeanalizują ten problem. Niech jednak pierwszy rzuci kamieniem ten, kto nigdy nie uczestniczył w szerzeniu się plotek…
Podczas czytania od razu zaczęłam też rozważać inną kwestę- osoba skazana, niezależnie od płci, nie musi być od razu recydywistą i kimś bez kręgosłupa moralnego. Człowiek za kratami to nie od razu ktoś, kto bez wahania zabije, okradnie czy inaczej skrzywdzi osoby trzecie. Znowu podkreślę, że tytuł powieści jest doskonały. Czasem wystarczy życie pod przymusem lub przysłowiowe różowe okulary na nosie, by nie widzieć możliwych konsekwencji. One zawsze są gdzieś w tyle, jeżeli nam samym na czymś lub na kimś zależy.
Istnieje także prawdziwa i szczera skrucha, jak też tęsknota za banalnym spacerem lub zakupami w zwykłym sklepie spożywczym. Tytułowy jeden błąd może nam to wszystko zamienić na ciasny spacerniak pod okiem strażnika. Czy naprawdę warto ryzykować w życiu dla takich „wygód”? Teraz, gdy piszę opinię, łatwo mi to ocenić, ale nie jestem wróżką i nie mam pojęcia, jaki jest dalszy scenariusz mojego życia. Wy także, Drodzy Czytelnicy, tego nie wiecie.
Dagmara, Aleks i Karolina to główni bohaterowie, którzy z zakładem zamkniętym mają dużo wspólnego. Nie chcę zdradzać szczegółów, ale sama najbardziej zapamiętam osobę Aleksa. Jego życie mogło być piękne, poukładane i pełne miłych niespodzianek. Dlaczego więc zdecydował się na miłość, która nigdy nie powinna się zdarzyć? Dlaczego wybrał kobietę, do której nigdy nie powinien powiedzieć magicznych słów: kocham cię? Konsekwencje jego wyboru doskonale można porównać do domina: gdy jedna sytuacja okazuje się dramatyczna, następstwa wcale nie są łagodniejsze i wręcz burzą dotychczasowy spokój Aleksa. Jestem pewna, że wielu czytelników na długo zapamięta jego historię. Podczas czytania denerwowałam się, miałam ochotę obrzucić Aleksa błotem, ale też czasem płakałam. Wszystko to za sprawą matki Aleksa, która okazała się być matką na 100%. Dlaczego tak uważam? Przekonajcie się sami, bo warto.
Cóż, chciałabym napisać, że nie mam nic do zarzucenia lekturze, ale byłaby to nieprawda. Pomysł był świetny, temat także, ale czasami gubiłam się między rozdziałami, a nie o to mi chodziło. „Jeden błąd” zawiera elementy, które bardzo mnie interesowały, ale mam wrażenie, że tekst jest nieco za bardzo przegadany. Sądzę też, że tylko perypetie Aleksa wciągnęły mnie maksymalnie, a lepiej by było, gdyby każdy z wykreowanych bohaterów skupiał na sobie uwagę. Całej książki jednak nie odrzucam, nie potępiam. Było dobrze, lecz nie rewelacyjnie.