Katastrofa w Andach

Słuchajcie, mi przy tej książce aż ciężko się oddychało. Jaka ona prawdziwa, jakbym słuchała kogoś z bliskiej rodziny, który opisywał mi co działo się jakby przez telefon. Ile tutaj emocji, strachu, wstrzymywania powietrza i łez, kiedy całym sobą wiemy, co się niedługo złego wydarzy. Mnie to bardzo dziwi, bo przecież czytałam wszystkie książki tego autora i wiem do czego jest zdolny, a pomimo tego, to chyba najlepsza opowieść jego życia! Tutaj nie było niczego przesadzonego, wszystko było tak jakby normalny człowiek opisywał swoje życie i to z chwili obecnej. Czuliśmy tu strach i namacalne niebezpieczeństwo, które dotykało nas samych w psychicznym podejściu. Normalnie wstrzymywałam oddech, bo tak byłam napięta, że myślałam, że pęknę! Cokolwiek jest tam opisane to nie tak, aby ukazać nam całe wydarzenia, ale tylko czytamy to, co dana postać widzi. Tu nikt nie zauważa pięknej roślinności, bo nie tego dotyczy opowieść. Cały sens jest skupiony tuż przed wydarzeniem i w każdej chwili dochodzimy do nieuniknionego, a później przerażających warunków w jakich muszą funkcjonować. Liczy się tylko to gdzie przechodzą, co widzą, na czym skupiają swoją uwagę i jak bardzo się boją. Tym bardziej wszystko zostało podkręcone podpowiedziami, że niedługo coś się wydarzy, że nigdy nie zapomną tego do końca życia, że zmieni to ich psychikę. A w tym wszystkim wydarzenia wplecione w matkę, która leci by odwiedzić swoje dziecko. Chce jej zrobić niespodziankę, a nawet mamy ukazany innym drukiem list, jaki dostała matka od swojego dziecka, jak prosi ją o przylot na najważniejsze wydarzenie w jej życiu. To nas rozczula, bo sięga instynktu macierzyńskiego. Piękne emocje wyczekiwania, całego szczęścia i katastrofy, która się wydarzyła sprawia, że nie możemy sobie tego wybaczyć. Będąc rodzicami zwyczajnie mocno się wzruszamy. To był takie trudne, bo w pewnym momencie zaciera się linia myśli, że to tylko książka. Wchodzimy na tory wymyślonego życia odbierając je jako prawdziwe. To właśnie jest tutaj wstrząsające!
Całości dopełniają daty, godziny i miejsca w których jest osadzona opowieść. Każdy z nich kończąc się ma resztę strony wolnej, aby podkreślić całą dramaturgię. Wydawca wiedział jak urzeczywistnić i podkręcić emocje z książki. To było niczym pauzy, gdzie brak nam całkowitej łączności, a dowiadujemy się jedynie o wybranych fragmentach, jakby tych, gdzie był zasięg. Mega książka, oj długo jej nie zapomnę:-)