Kim jesteś, Klaro?

„ Zgubiłam gdzieś swoją tożsamość i nie potrafie jej odnaleźć”

Co się stało… kim jesteś Klaro…? Myśl, która nie dawała mi spokoju do samego końca! Autorka tak namieszała mi w głowie, że chciałam się dowiedzieć jak najszybciej, a z drugiej strony nie chciałam jej tak szybko kończyć. Chciałam się nią rozkoszować! W ogóle jak już doszło do tego, że poznałam jedną tajemnicę to nagle nadchodziła kolejna, i kolejna…

- No dobrze, w takim razie co zamierzasz? Jak długo będziesz walczyła o przeszłość?
- Nie walczę o przeszłość, tylko o prawdę.
- A co jeśli ta prawda zmieni twoje życie? Przeszłość bardzo kształtuje naszą przyszłość”

W pewnym momencie dochodzimy do miejsca w którym Klara dowiaduję się pewnej tajemnicy i… wow! Spodziewałabym się wszystkiego, tylko nie tego! Ta informacja nie tylko ją zwaliła z nóg (haha). W ogóle jeśli chodzi o te wszystkie tajemnice, to podejrzewałam już wszystkich! Tak sprawnie Ewelinie wyszło manipulowanie czytelnikiem, że to nieprawdopodobne!

Klara nie należy do grzecznych, cichych dziewczyn. Owszem, jest momentami denerwująca, ale za to jej determinacja jest niesamowita. Od samego początku postawiła sobie za cel, by dowiedzieć się o co tu właściwie chodzi, i nie odpuści mimo, że każdy jej to doradza. Nie było łatwo, a stwierdzenie: „umiesz liczyć, licz na siebie” tutaj sprawdzało się w 100%. Po trupach do celu… uwielbiam tak charakternych bohaterów!

„Drobne przebłyski przeszłości, sny i wyobrażenia były jedynym, co miałam. Co w tym wszystkim było rzeczywistością, a co złudzeniem?”

Tak jak już wspominałam (chyba przy każdej książce) autorki w momencie gdy pojawiają się sceny erotyczne, nie są one pisane w sposób wulgarny tylko subtelny.

Ogromny plus za dodatek w postaci perspektywy Brunona. Jakoś lubię czytać książki oczami mężczyzny, może dlatego, że to rzadki zabieg wśród autorów.

„- Jesteś większą zagadką ode mnie Leyk”.

I to intrygujące zakończenie…
Współpraca barterowa.

„ Zgubiłam gdzieś swoją tożsamość i nie potrafie jej odnaleźć”

Co się stało… kim jesteś Klaro…? Myśl, która nie dawała mi spokoju do samego końca! Autorka tak namieszała mi w głowie, że chciałam się dowiedzieć jak najszybciej, a z drugiej strony nie chciałam jej tak szybko kończyć. Chciałam się nią rozkoszować! W ogóle jak już doszło do tego, że poznałam jedną tajemnicę to nagle nadchodziła kolejna, i kolejna…

„- No dobrze, w takim razie co zamierzasz? Jak długo będziesz walczyła o przeszłość?
- Nie walczę o przeszłość, tylko o prawdę.
- A co jeśli ta prawda zmieni twoje życie? Przeszłość bardzo kształtuje naszą przyszłość”

W pewnym momencie dochodzimy do miejsca w którym Klara dowiaduję się pewnej tajemnicy i… wow! Spodziewałabym się wszystkiego, tylko nie tego! Ta informacja nie tylko ją zwaliła z nóg (haha). W ogóle jeśli chodzi o te wszystkie tajemnice, to podejrzewałam już wszystkich! Tak sprawnie Ewelinie wyszło manipulowanie czytelnikiem, że to nieprawdopodobne!

Klara nie należy do grzecznych, cichych dziewczyn. Owszem, jest momentami denerwująca, ale za to jej determinacja jest niesamowita. Od samego początku postawiła sobie za cel, by dowiedzieć się o co tu właściwie chodzi, i nie odpuści mimo, że każdy jej to doradza. Nie było łatwo, a stwierdzenie: „umiesz liczyć, licz na siebie” tutaj sprawdzało się w 100%. Po trupach do celu… uwielbiam tak charakternych bohaterów!

„Drobne przebłyski przeszłości, sny i wyobrażenia były jedynym, co miałam. Co w tym wszystkim było rzeczywistością, a co złudzeniem?”

Tak jak już wspominałam (chyba przy każdej książce) autorki w momencie gdy pojawiają się sceny erotyczne, nie są one pisane w sposób wulgarny tylko subtelny.

Ogromny plus za dodatek w postaci perspektywy Brunona. Jakoś lubię czytać książki oczami mężczyzny, może dlatego, że to rzadki zabieg wśród autorów.

I to intrygujące zakończenie…