Kings of Ruin T.2 Ultimatum

Harrison jest pracoholikiem, a wizja przymusowego urlopu nie działa na niego dobrze. Spędza niesamowity tydzień w przytulnym pensjonacie, w którym poznaje Norę. Oboje uważają, że ich życia są zbyt odmienne by mogli coś stworzyć razem więc decydują się na niezobowiązującą przygodę. Rok później mężczyzna dostaje telefon ze szpitala, że Nora miała wpadek, on jest wyznaczony jako osoba pierwszego kontaktu, która teraz musi odebrać… syna. Swojego syna…

Zacznę od tego, że totalnie nie spodziewałam się, że to może być tak słodka historia. Spodziewałam się o wiele pikantniejszej historii i jestem zadowolona z finalnej wersji. Jedno jest pewne, tom II podobał mi się o wiele bardziej niż I.

„Gładzę dłońmi jej brzuch, nadal płaski i śledzę ślady rozciągnięcia skóry.
- Z tego ciała wyszedł człowiek
- Ale kobiety, które widzisz w pracy…
- Są dla mnie niczym. Kiedy na ciebie patrzę, widzę najpiękniejszą, najsilniejszą kobietę na świecie i to mnie cholernie podnieca”.

Harrison nie jest idealny, przez to co przeżył w dzieciństwie trudno mu jest się otworzyć, uwierzyć i pokochać. Często jego słowa raniły, nie zdawał sobie sprawy z tego, że słowa bolą bardziej niż czyny. Mimo to jest moim ulubieńcem, gdy już tak towarzyszymy mu od samego początku, z każdym kolejnym rozdziałem,możemy bardziej go zrozumieć, no i jak w moim przypadku darzyć go większą sympatią. Po części go rozumiem, było mi po prostu przykro. Dla mnie to ukryty romantyk, który potrzebuje tylko, albo aż… miłości. Czuć chemię między bohaterami, ale również ich dogryzanie było na najwyższym poziomie.

„- Będziesz ostatnią, Norrie. Żadna inna kobieta nie zbliży się do mnie na tyle, by mnie znienawidzić, bo jesteś moją, a ja jestem twój. Dopóki śmierć nas nie rozłączy.
- To dobry powód, żeby skoczyć z mostu.
Wybucham śmiechem i mam wielką ochotę złożyć pocałunek na jej rozchylonych ustach”.

Sceny miłosne były, ale mam wrażenie, że pisane w sposób delikatniejszy. Autorka moim zdaniem bardziej skupiła się na relacji, na bohaterach, dzięki czemu całość wyszła na prawdę dobrze.

Tom II jest o innych bohaterach, można czytać oddzielnie, chociaż z wiadomych względów polecam obie, bo z obu jestem bardzo zadowolona. Chcę więcej.

*To jest moja prywatna opinia. Zachęcam do przeczytania i wyrobienia sobie własnego zdania.