Kłamczucha

July to bardzo twarda dziewczyna. Nigdy nie przebywa długo w jednym miejscu, nie pozwala się nikomu do siebie zbliżyć. Wierzy że jest bohaterką filmu akcji, że makijaż może całkowicie zmienić człowieka, i że przez internet można nauczyć się tego samego co na studiach. Za to Imogen to trochę taka rozpieszczona dziewczynka, dzięki odziedziczonej fortunie. Jednak pomimo tylu różnic te dziewczyny się przyjaźnią. Tylko na czym ona się opiera? Co doprowadziło do takich wydarzeń? Kto jest prawdziwym kłamcą?



Byliśmy łgarzami wstrząsnęło mną mocno! Do końca nie wiedziałam jak się wszystko zakończy i dlatego tak bardzo mi się podobała. Za to Kłamczuchę przewidziałam już w połowie. Także to dla mnie już było wielkim minusem, chociaż powody jak doszło do tego, były nietypowe, jednak ciekawe.

"Istnieją siły tkwiące w twoim ciele, które nigdy cię nie opuszczą, bez względu na twój wygląd, bez względu na to, kto cię kochał albo nie kochał."


Ogólnie muszę Wam powiedzieć, że historię poznajemy praktycznie od tyłu. W pierwszym rozdziale dowiadujemy się, jak się zakończyła, a na końcu poznajemy początek tego wszystkiego. Można na początku nieźle się pogubić, ale jak już poznamy całość, doceniamy pomysł i wykonanie.

O bohaterach nawet nie wiem jak Wam opowiedzieć, ponieważ oni ciągle zmieniają swoją osobowość, charakter i sposoby postępowania. Ciężko określić kto jaki jest rzeczywiście, ponieważ ciągle kłamią.

"Gdyby miała możliwość przeżyć swoje życie jeszcze raz, byłaby lepszym człowiekiem. Albo kimś innym. Byłaby bardziej sobą. Albo mniej sobą. Nie była pewna, ponieważ nie wiedziała już, kim w ogóle jest i czy w ogóle istniała jakaś jedna, określona Jule, a nie wiele jej wersji, które przedstawiała zależnie od kontekstu."


Kłamczucha to pozycja, która zawróci Wam kompletnie w głowie, będziecie mieć w niej totalny chaos. Książka przez którą stracicie wiarę i zaufanie do najbliższych, a każdy to dziwnie spojrzy będzie mógł być szpiegiem! Może jest ciut przewidywalna i styl pisania jakoś szczególnie nie powala, ale warto się z nią zapoznać.

Jule West Williams, dziewczyna kameleon, zdolna przystosować się do każdej nowej sytuacji, niedawno straciła najlepszą przyjaciółkę, Imogen Sokoloff ‒ bajecznie bogatą, choć nie do końca szczęśliwą dziedziczkę fortuny przybranych rodziców. Immie zostawia list pożegnalny dla Jule, po czym popełnia samobójstwo, zostawiając ubogiej przyjaciółce większość majątku. Wydawałoby się, że to dość normalna, choć tragiczna sytuacja, jednak im bardziej zagłębiamy się w historię, tym więcej jej elementów zaczyna budzić nasze wątpliwości. Czym tytułowa Kłamczucha zasłużyła sobie na to miano i co właściwie jest prawdą?

E. Lockhart to autorka, którą do tej pory kojarzyłam tylko z książki “Byliśmy łgarzami” - świetnej młodzieżówki, która zrobiła na mnie ogromne wrażenie. Kiedy usłyszałam, że wkrótce Czwarta Strona wyda kolejną jej powieść, wiedziałam, że to będzie coś, co muszę przeczytać. Czy jednak lektura ta sprostała moim oczekiwaniom?

Powieść z pewnością okazała się oryginalna, przede wszystkim za sprawą nietypowej formy. Książkę rozpoczyna rozdział nr 18 i czytając dalej poznajemy wydarzenia w odwróconej kolejności, aż docieramy do początku historii w rozdziale numer 1. Pierwszy raz spotkałam się z tak odwróconą chronologią. Z jednej strony uważam ją za zaletę, bo przydaje ona fabule atrakcyjności, tajemniczości i elementu suspensu, ale z drugiej strony wprowadza też pewien chaos, przez co czytelnik może pogubić się w lekturze i zamiast wysnuwać własne teorie, po prostu się zrazi i odłoży książkę na półkę.

Jeśli chodzi o bohaterów, autorka zdecydowanie nie tworzyła ich z zamiarem wzbudzania u czytelników sympatii, bo prawie żadnego z nich nie da się polubić. Ani Jule, ani Imogen nie zyskują przy bliższym poznaniu ‒ na pewno są to postacie złożone, interesujące i odkrywanie kolejnych ich cech i postępków sprawia, że powieść jest tak wciągająca, ale mój czytelniczy gust jest dość prosty i zawsze o wiele mniej podobają mi się książki, w których nie jestem w stanie poczuć sympatii do głównego bohatera, czy choćby w niewielkim stopniu utożsamić się z nim. Z Jule nie mam absolutnie nic wspólnego, co ‒ zważając na całokształt jej postaci ‒ niezmiernie mnie cieszy, ale też powoduje, że raczej nie dołączę do grona fanów “Kłamczuchy”.

Wraz z Jule mamy okazję podróżować po wielu miejscach, takich jak Nowy Jork, Londyn, Portoryko czy Meksyk, gdzie poznajemy jej zadziwiające możliwości adaptacji, szybkiego, instynktownego działania, zmiany wizerunku, czy nawet używanego akcentu, w zależności od sytuacji. Przez wszystkie warstwy kamuflażu przebija jednak prawdziwa Jule, samotna i spragniona miłości, choć tak naprawdę do końca nie wie, czym to uczucie jest. Dominująca strona jej natury jest jednak zupełnie inna ‒ niepokojąca i o wiele mroczniejsza, niż początkowo mogłoby się wydawać.

“Kłamczucha” to jedna z tych powieści, o których nie da się napisać zbyt wiele, nie zdradzając żadnych istotnych szczegółów fabuły, stąd tak niewiele konkretów w mojej opinii. Jest też bardzo specyficzna pod względem treści i nie każdemu przypadnie do gustu ‒ trzeba lubić konkretny typ książek i bohaterów, żeby czerpać z tej lektury prawdziwą przyjemność. Niestety nie mogę powiedzieć, żeby w pełni trafiła w moje upodobania, jednak doceniam jej oryginalność, ciekawą prezentację ludzkiej natury oraz szybkie tempo akcji. Polecam ją tym z Was, którym nie przeszkadzają antypatyczne postacie i którzy gustują w powieściach tajemniczych, niepokojących, miejscami brutalnych, choć stworzonych z myślą o młodym czytelniku.

"Kłamczucha" to kryminał psychologiczny, który zainteresuje głównie młodych ludzi. Dlaczego? Główna bohaterka jest młodą dziewczyną, która niedawno wkroczyła w dorosłe życie i musi zacząć radzić sobie z pewnymi zjawiskami, których nie da się ominąć. Mowa tutaj między innymi o pewnym przystosowaniu się i zrozumieniu, że nie można mieć w życiu wszystkiego, o czym tylko się zamarzy. Jednak pokrzywdzona przez los Jule chorobliwie próbuje stać się kimś innym. Dlaczego to robi?



"Kłamczucha" jest ciekawie skonstruowana, ponieważ wydarzenia zostały przedstawione od końca do początku, co pozwala czytelnikowi lepiej zrozumieć postępowanie Jule - o ile w ogóle można mówić o jakimkolwiek zrozumieniu w tym przypadku. Jule to dziewczyna o specyficznej osobowości - osobowości potwora, który w zależności od nastroju przybiera daną maskę. Przecież każdy może to robić, prawda? Już Gombrowicz w "Ferdydurke" mówił o przybieraniu masek, a "Kłamczucha" potwierdza te refleksje. Jednak E. Lockhart w swojej książce przekazuje o wiele więcej treści...



Imogen jest piękna, charyzmatyczna i... bogata. Jest to jednocześnie błogosławieństwo i przekleństwo. Nigdy nie wiadomo kto szczerze daje swoje serce, a komu zależy tylko na jej majątku. Co kieruje June? Jest to pytanie, które czytelnik sobie zadaje nawet po zakończeniu lektury, ponieważ E. Lockhart kieruje fabułą w taki sposób, aby każdy mógł dowolnie zinterpretować przedstawione wydarzenia. Zdecydowanie nie jest to książka przeznaczona tylko i wyłącznie dla młodzieży.


Jeżeli chodzi o mnie, "Kłamczucha" nie do końca sprostała moim oczekiwaniom. Spodziewałam się dreszczyku emocji i oryginalnej historii, a dostałam coś innego. "Kłamczucha" jest odpowiednia dla osób, które swoją przygodę z kryminałem dopiero zaczynają. Doświadczeni czytelnicy raczej nie będą zadowoleni.