Kobiety z odzysku

Mnóstwo czasu upłynęło od chwili, kiedy to po raz ostatni spotkałam się z twórczością Izabelli Frączyk. Często jej opowieści bardzo przypominają mi pióro Edyty Świętek, a to nie wada, tylko wręcz przeciwnie- zaleta, komplement. Głównie dzięki Wydawnictwu Prószyński i S-ka autorka może pochwalić się mnóstwem propozycji, dodatkowo przeznaczonych bardziej dla żeńskiej części czytelniczej. Tym razem sięgnęłam po „Kobiety z odzysku”. Pierwsza część cyklu była często wypożyczana, co wskazywało, że może to być coś wciągającego. Czy moje przypuszczenia okazały się słuszne? Poniekąd tak- powieść tę polecałabym w obecnym czasie wakacyjnym, a także osobom, które z przymrużeniem oka podchodzą do fikcji literackiej. Wiele jest tu historii, które nie bardzo kojarzą mi się z realizmem i nie zawsze słodkim życiem. Dobrze się jednak bawiłam, co bardzo mnie cieszy.
W pierwszych rozdziałach poznamy dwie z trzech głównych bohaterek. Gosia, właścicielka kwiaciarni, w dość niestandardowy i szokujący sposób dowie się, że Bogdan, jej mąż, to naciągacz i bigamista. W oczach czytelniczek może stać się kimś „ponadprzeciętnie uzdolnionym”, bo jak bowiem można dzielić życie małżeńskie między Polskę, Czechy i Anglię? Jak można przez tyle lat nie wpaść, nie pomylić się, nie podłożyć służbom mundurowym? Druga z bohaterek to Felicja, przyjaciółka Gosi. W moim odczuciu była to niesamowicie zdolna prawniczka, która kontynuuje tradycję rodzinną i prowadzi kancelarię, niegdyś należącą do jej dziadka. Zycie prywatne i uczuciowe kobiety to znowu istna sinusoida- raz na wozie, raz pod wozem. Czy Felicja znajdzie szczęście u boku odpowiedniego mężczyzny? Jakich dramatów niegdyś doświadczyła? O tym warto przekonać się samemu, a tylko nieczuła osoba nie wzruszy się podczas lektury. Ja nie będę nadto wchodzić w szczegóły, a jest ich całe mnóstwo.
„Kobiety z odzysku” to książka, w której prym wiodą nie dwie, a trzy oddane sobie przyjaciółki. Trzecią postacią pierwszoplanową jest Zuza. Nie przypomina ona typowej delikatnej kobietki, dla której ważne są tylko ciuchy i wizyty u kosmetyczki. Trudne życie nauczyło ją, by walczyć o siebie, a równouprawnienie to niemal jej drugie imię. O zgrozo, jest ona właścicielką prężnie działającej firmy budowlanej (sic!), ma oddanych pracowników, a sama przypomina słynną postać z „Czterdziestolatka”, gdyż żadnej pracy się nie boi. Gorzej prezentuje się jej życie miłosne- ma ona za sobą bardzo głośny rozwód i złe wspomnienia z teściową na czele Zresztą, opis zmagań Zuzy z teściową można określić jako ABC wiejskiej obłudy i niekończących się plotek. Co się konkretnie wydarzyło i dlaczego Zuza jest rozwódką? Nic nie stoi na przeszkodzie, by sprawdzić to osobiście.
Wspólny wyjazd Gosi, Feli i Zuzy do Egiptu to tak naprawdę tylko fragment powieści. Cała akcja nie skupia się bowiem na hotelowym basenie i notorycznych umizgach personelu. Zresztą, i z tym autorka nie przesadziła, gdyż sama doświadczyłam takich zachowań w 2008 roku, kiedy z rodziną udałam się właśnie do Egiptu. Słynna klątwa faraona nie jest bzdurą wyssaną z palca, niestety…
Akcja zaplanowana przez panią Frączyk rozwija się odpowiednio, a każda z bohaterek stanie przed dylematem miłosnym. Kim dla Gosi będzie Marcin? Kim dla Feli będzie Jacek? A kim dla Zuzy będzie Ahmed? Znowu nie chcę tutaj wchodzić w szczegóły, jednak sama najmniej uwagi poświęciłam historii Zuzy i Ahmeda. Szczerze mówiąc, nie za bardzo daję wiarę takim opowieściom i nadają się one bardziej do łzawego filmu romantycznego. O wiele ciekawsze są, według mnie perypetie Gosi i Marcina. Bardzo dobrze zapamiętałam niejakiego Andrzeja, który pojawi się w życiu zawodowym Gosi. Dzięki temu wątkowi zrozumiałam, że nie możemy oceniać książki po okładce i to, co na pierwszy rzut oka wydaje się niemal komiczne, może nas bardzo pozytywnie zaskoczyć. Kolejna historia z Gosią w roli głównej na pewno rozczuli wiele czytelniczek. Dlaczego pewnego dnia bohaterka zauważa niemowlę położone na wycieraczce? Czy z historią tą ma coś wspólnego jej ukochany? Czy kobieta dobrze znała życie prywatne Marcina? Mogę tylko obiecać, że wątek ten nie jest mdły i banalny.
Nieco ponad 600 stron tekstu może początkowo przerażać, ale jest to absolutnie błędne myślenie. Czcionka tekstu jest dość obszerna, dlatego poszczególne rozdziały czyta się szybko. Wydawcy zadbali też o to, by wyraźnie zaznaczyć, że jest to dopiero pierwszy tom cyklu. Czy sięgnę po kontynuację? Raczej tak. Jak już wcześniej wspominałam, dobrze się bawiłam i mam nadzieję, że tom drugi nie jest naciągany.
Czy polecam powieść? Tak, zwłaszcza osobom, które nie biorą wszystkiego na poważnie.