Kozioł ofiarny

Gdybyście spotkali osobę łudząco do siebie podobną to bylibyście zafascynowani czy przerażeni?

Nie jestem w stanie zliczyć, który to już raz jestem pod wrażeniem książki, która została napisana kilkadziesiąt lat temu. Gdy zaczęłam świadomie sięgać po powieści klasyczne to przekonałam się, że dostarczają mi tyle samo frajdy ile współczesne książki, a z resztą Daphne du Maurier już od jakiegoś czasu mogę uważać za jedną z moich ulubionych pisarek XX wieku.

Pytanie o sobowtóra wcale nie było przypadkowe, bo to główny wątek tej powieści. Angielski nauczyciel przyjeżdza do Francji i idąc chodnikiem spotyka ludzi, którzy zachowują się tak jakby ewidentnie go znali. On nie ma pojęcia o co chodzi, aż do momentu, gdy przypadkowo wpada na mężczyznę, który wygląda identycznie jak on. Okazuje się, że ów nieznajomy jest francuskim hrabią, który pragnie uciec od swojej rzeczywistości. Znajomość języków pozwala na swobodną konwersację między panami i spędzenie wspólnego wieczoru, po którym jeden z nich zostaje postawiony w tytułowej roli kozła ofiarnego.

Cała historia wciąga i zaskakuje. Balansuje na granicy moralności, bo raz bohater nie przejmuje się niczym uważając, że każdy jego występek zostanie przypisany na konto sobowtóra, a zaraz angażując się i widząc błędy poprzednika wchodzi w jego rolę po całości. Ta historia to ukazanie tego przewrotnego pragnienia bycia kimś innym i pokazanie, że zawsze wszystko wygląda lepiej z boku, a w środku jest zupełnie takie samo.

Co do zakończenia to nie jest tak spektakularne i zmieniające wszystko jak przyzwyczaiła nas autorka w innych swoich książkach, ale jak najbardziej wpasowało się w moje gusta. Nazwałabym je gorzkim, ale bardzo możliwym.