Krew na śniegu

Krew na śniegu - Jo Nesbo

"Krew na śniegu" to kolejna powieść bestsellerowego autora skandynawskich kryminałów. Książka ukazała się nakładem Wydawnictwa Dolnośląskiego w serii Ślady zbrodni.

Jo Nesbo

Norweski autor kryminałów, Bestsellerem stała się już jego pierwsza powieść Człowiek nietoperz, otwierająca cykl książek o Harrym Hole’u. Każda z kolejnych książek (Trzeci klucz, Pentagram, Czerwone gardło, Pierwszy śnieg) została doceniona przez świat literacki.

Krew na śniegu

Jest to pierwsza część nowego cyklu Jo Nesbo.

Tym razem Nesbo uczynił bohaterem książki kogoś stojącego „po drugiej stronie” – płatnego mordercę Olava, który z racji swojego zawodu żyje samotnie. Jednak któregoś dnia spotyka kobietę, z którą chciałby spędzić resztę życia. Ich spotkaniu towarzyszą dwie komplikacje – Corina jest żoną szefa i… obiektem kolejnego zlecenia Olava.

Jo Nesbo serwuje historię trudnej, wyniszczającej miłości. Opatrzył ją dużą dawką sensacyjnych zdarzeń i ironii.

Fragment książki

- Dlaczego po prostu nie uciekniemy? – spytała. – We dwoje dalibyśmy sobie radę. Ja bym gotowała, a ty…

Dalszy ciąg zdania zawisł w powietrzu, jak most, którego inwestor zbankrutował.

- Chętnie bym z tobą uciekł, Korino, ale nie mam ani korony.

- Tak? A Daniel twierdzi, że dobrze płaci swoim ludziom. Zawsze powtarza, że lojalność trzeba sobie kupować.

- Wszystko wydałem.

- Na co? – Skinęła głową, ale nie na mnie, pewnie miała na myśli mieszkanie. Uważała, że niemożliwe, by ono albo cokolwiek w nim mogło kosztować majątek.

Wzruszyłem ramionami. - Była taka jedna wdowa z czworgiem dzieci. Wdową została przeze mnie, więc… No cóż, w przypływie słabości włożyłem do koperty to, co obiecano jej mężowi za zlikwidowanie kogoś. No i okazało się, że to było wszystko, co mam. Nigdy nie sądziłem, że Rybak tak dobrze płaci.

Zrobiła niedowierzająca minę. Chyba nie jest jedną z tych sześciu uniwersalnych min Darwina, ale i tak zrozumiałem co miała wyrażać.

- Ty… oddałeś wszystkie swoje pieniądze wdowie po człowieku, który miał kogoś zabić?

Ja też, kiedy już to zrobiłem, uznałem, że to bardzo głupie. Chociaż dostałem coś w zamian. Ale kiedy Korina powiedziała to na głos, wydało mi się wręcz idiotyczne.

- A kogo on miał zabić? - Nie pamiętam.

- Wiesz co, Olav? – Spojrzała na mnie.

Nie wiedziałem.

Dotknęła dłonią mojego policzka.

- Jesteś zupełnie, ale to zupełnie wyjątkowy.

Przesunęła spojrzeniem po mojej twarzy, chłonęła ją, kawałek po kawałku, jakby pożerała. Wiem, że to taki moment, w którym człowiek powinien wiedzieć, powinien czytać w myślach drugiej osoby, poczuć to. Moja matka twierdziła, że jestem pesymistą. To również możliwe. W każdym razie doznałem pozytywnego zaskoczenia, kiedy Korina Hoffmann nachylił a się i mnie pocałowała.