Kucharz

Jest coś w tym wyjątkowego, że kiedy to osoba dobrze wykonująca wyuczony zawód chce zaprezentować go od najlepszej strony praktycznej i poczuć, jak to jest zostać bohaterem książki.

Czy autor zachował do samego końca zimną krew, czy ujawnia tajemnicę zawodową, czy czytelnik od razu wytypuje zabójcę, czy będzie miał z tym problem, a może zabójca działa sam lub w grupie, czym zaskoczy, mnie debiutujący pisarz Pan Piotr Chomczyński zechciałam, się o tym dowiedzieć czytając książkę należącą do gatunku literackiego kryminał pt.''Kucharz''.

Mocne wrażenie emocjonalne zrobiło na mnie opisane dokonane zabójstwo w posłowiu. Właściwie nic z niego nie zrozumiałam. Jedynie tylko niewinną śmierć chłopaka za wykonanie niedokładnie zleconego zadania i zniszczenie wszelkiego rodzaju dowodów o jego istnieniu. Nie podobało mi się na pierwszy rzut oka zachowanie zabójcy, gdyż był on dla mnie w odbiorze niesympatyczny, niemiły, sam nie wiedział, czego chce, był zbyt nerwowy. Tak zapamiętałam jego obraz charakterystyczny dla bycia seryjnym mordercom, chociaż nie jest tak zawsze, lecz wynika, to kim był kiedyś i co ukrywa z przeszłości.

Działania policji w sprawie dokonanych zabójstw, zniknięć powoduje, że potrzebna jest im pomoc, bo nie są w stanie rozwiązać kryminalnej zagadki, kim jest morderca.

Trzeba zachować stalowe nerwy, gdy widzi się krew na ciele pokrzywdzonych ofiar płynącą i nie zawsze jest ona zimna, lecz gorąca.

Marcin Koch jest nie tylko ostrym przeciwnikiem zawodowym, ale wie, że nie należy się poddawać zbyt szybko, kiedy należy działać wnikliwie i zaangażowaniem, o ile jest taka konieczność. Korzystając z pomocy, których nie lubi, ale wiedzących czego chcą poprzez ujawnienie prawdy o tym, co się dzieje wokół nich. Zaprzyjaźniony jest z komisarz Marzeną Branicką, która to potrafi być nie tylko dobrym obserwatorem, lubiącą swoją pracę, ale jest też znakomitą jego przyjaciółką.

Podoba mi się u Marcina Kocha, że ukrywa pokerową twarz, która odsłania, jaki jest naprawdę odważny, analizujący próbę wyjścia z trudnych sytuacji zawodowych. Ma chwile słabości jak każdy z nas podczas podejmowania ważnych decyzji życiowych. Dobra komunikacja stanowi u niego punkt zwrotny, ale czy przyniesie pozytywny efekt w uzyskaniu odpowiedzi, dlaczego podawana jest substancja trująca do likwidacji życia ludzkiego, z jakich przyczyn ono musi być zniszczone, czy spotka na drodze tego, kto pociągnął za spust?

Szczególną uwagę zwróciłam uwagę na relację pomiędzy tatą i córką Natalią Klein dziennikarką śledczą i profesorem toksykologii Bogusławem Kleinem, są one z początku suche, ale czy nastąpi w nich zmiana, czy jednak na zawsze pozostaną niewyjaśnione.

Pan Piotr Chomczyński zaprezentował się doskonale jako debiutujący pisarz.

Polecam przeczytać ten kryminał.

Sięgając po tą książkę wiedziałam, że to będzie kryminał, jednak totalnie zaskoczyły mnie horrorystyczne opisy trupów. Dosłownie aż jedzenie podchodziło m do gardła, dlatego uprzedzam, by nie czytać jej podczas jedzenie. Miało to też swoje plusy, bo byłam bardzo ciekawa co dalej się wydarzy. Z pewnością to bardzo wciągająca historia, bo z początku nie wiadomo czy tych ludzi ktoś morduje, czy sami sobie robią krzywdę lub czy jakieś zwierzę na nich nie napada. Jest poruszony również temat nadużywania narkotyków od strony wielce niebezpiecznej. Taką wspólną a jednak osobną historią będzie życie pewnego mężczyzny, który jest wyśmiewany za to kim jest. Ma on jednak wielki talent, gdyż interesuje się sprawami kryminalnymi i bardzo sprawnie potrafi rozwikłać każdą zagadkę. Wiemy też, że w jakiś sposób policja się do niego zgłasza, co nie tyle go cieszy, co satysfakcjonuje, że będzie wykonywał coś, co jest jego pasją. Podoba mi się to, że autor zwrócił tutaj uwagę na ludzi mądrych, którzy idą w obranym przez siebie kierunku. Którzy pomimo przeszkód potrafią rozdzielić swoje emocje reagujące na ich zaczepki, na bezpieczne dla niego samego i jednocześnie pozwalające dalej wykonywać to, co się lubi. Opisy zbrodni bywają tu niesmaczne, ale na szczęście bardzo nie przeżywamy tych sytuacji, bo są ukazane na chłodno. Każda postać jest chodzącym unikatem. Podchodzą do życia od innej strony, więc i postępują w sposób mało przewidujący, co i nas samych nakręca na rozwój wydarzeń. Rozdziały są krótkie, a samych dialogów jest bardzo dużo. Wiemy w jaki sposób policja tutaj działa oraz kto wykonuje jaki rodzaj pracy. Kto jest z czego dumny oraz, co najciekawsze, sugerują, by nie chwalić się ważnymi wiadomościami zwłaszcza dotyczącymi nas samych. Podobało mi się to, bo okazuje się iż to nie jest tylko wymyślona historia, ale i zostały przemycone tutaj różne mądrości, bardzo przydatne do życia każdego człowieka, który chce osiągnąć szczęście. Cenię sobie takie powieści, dlatego uważam, że jest warta przeczytania:-)