Kwiaty Belladonny

„Może i te kwiatuszki wyglądają niepozornie, na bezbronne i słabe, ale to silnie toksyczne bestie”.
Ona – blond piękność. Orzechowe oczy i nogi do samej podłogi. Do tego szalenie inteligentna warszawianka, mądra i oczytana córka profesora. Mimo niewdzięcznych dla kobiet czasów, w których przyszło jej żyć – mająca ambicje być kimś więcej niż kurą domową.
On – zamożny ziemianin. Pan na włościach. Zakochany w niej po uszy i mający poważne plany na przyszłość potężny mężczyzna nieznoszący sprzeciwu, nieprzebierający w środkach, ślepo dążący do celu, nawet za cenę spalonych mostów.. szacunku, zaufania, przyzwoitości..
Oboje – dzieci swojej epoki, pokolenia cierpienia, „czasów romantycznego zrywu narodowego, kiedy kraj spłynął przelaną krwią”. Doświadczeni krzywdą i przemocą.. Znający smak okrucieństwa, walki i prawdziwych dramatów. „Zahartowani w krwi i boleśnie psychicznie okaleczeni przez przemoc”..
To się naprawdę mogło udać. A jednak..
Brutalność, władczość i okrucieństwo Witolda latem 1868 roku zmusiły ciężarną Adriannę, by pewnego dnia uciekła przed mężem i schowała się przed światem. Urodzone chwilę potem bliźnięta, Florę i Florka – kobieta porzuciła u akuszerki. A sama przez lata żyła w stanie ciągłej gotowości do ucieczki przed owładniętym nienawiścią i żądnym zemsty mężem i nie tylko..
Po wielu latach niełatwe drogi członków tej nieszczęśliwej rodziny niespodziewanie się krzyżują. Czy przed nimi szansa na przebaczenie..?

„Kwiaty belladonny” to świetnie napisana, witalna i niezwykle absorbująca uwagę powieść obyczajowa. Autorka przenosi nas w świat rządzący się twardymi regułami – tak daleki i tak bliski jednocześnie. Przedstawia z pozoru czarno- białych bohaterów i stopniowo odkrywa ich wielobarwne „płatki” zawiłych charakterów, ogrody tajemnic, rabaty wspomnień, gąszcz skomplikowanych relacji, trujące właściwości, korzenie krzywd, łodygi emocji i doświadczeń. Pogody i niepogody przewrotnego losu..
Piękna to była historia. Polecam.