Nimfomanka wyd. 2

Jeśli chodzi o tego typu książkę, to przede wszystkim trzeba być wyrozumiałym na treść, której dotyczy. Jest zaznaczone, że opowieść jest dla dorosłych osób, więc jakiekolwiek wzmianki o zbliżeniu nie powinny być gorszące. Opisy części intymnych zmieniają się w słownictwie, gdyż wiek naszej bohaterki w czasie obecnym jest dojrzały, jednak przy początkach pierwszych zbliżeń, gdyż opisuje nam początki choroby z którą się zmaga, jest bardziej prosty i konkretny. Zdecydowanie jesteśmy tu ukierunkowani na ukazanie prawdy i okazanie zrozumienia co do historii Anity. Najpierw widzimy jak wygląda jej każdy dzień. Jak bardzo pragnie zaspokoić popęd, który niszczy jej życie. Widzimy do czego jest zdolna, gdyż sama o sobie opowiada co czuje i jak bardzo jest zła na swoje ciało, że w ogóle jej nie słucha. Opisuje jak wygląda jej dzień i jak przykro jej, że nikt nie pozostaje w jej życiu na dłużej. Następnie dowiadujemy się na co choruje i jak ta choroba się objawia, oraz z jakim niezrozumieniem się spotyka. Po tym zabiera nas do swojego dzieciństwa, gdzie szybko utraciła swoich rodziców. Z tekstu aż bije pragnienie bliskości, bycia zauważoną oraz wielka emocja rozdarcia. Anita czuje się winna śmierci rodziców i opowiada dlaczego. Urywa te opowieści i ponownie wchodzimy do czasu obecnego, gdzie kolejny raz musi się przeprowadzić do innego miejsca. Przez cały czas czuje ból, gdyż stara się walczyć z uzależnieniem, chcę stawić czoło chorobie, ale nie jest w stanie. W czasie wstecznym wkraczając w dorosłość widzimy jakie wzbudzała zainteresowanie wśród dorosłych mężczyzn i co się w niej budziło. Takim punktem gorszącym innych będzie temat utraty jej ciąż i lekkomyślności jaka się z tym wiązała. Nadal jednak trzeba patrzeć na nią jako na chorego człowieka, a nie zdrowego, który umyślnie się ich pozbywa. Ona w pewnym momencie wchodzi w stan depresji, gdzie wszystko jest jej obojętne. Ma wielkie pretensje do siebie o to, że nie potrafi swojego popędu kontrolować. Niczym narkoman, który nie może przestać brać używek. W pewnym jednak momencie sprawa będzie dotyczyła jej synka. Jak wam się wydaje, czy on coś zmieni?
Oj wciągnęłam się w nią od pierwszej strony, gdyż to nie jest historia kobiety, która chwali się osiągnięciami łóżkowymi, tylko historia chorej osoby, która robiła wszystko, by przerwać ten chorobowy stan. Być może upadała dosyć często, ale zawsze próbowała powstać. Może to być lekcja i dla nas, by nigdy nie rezygnować z celu, który jest dla nas ważny. Walka z jakąkolwiek przypadłością, która jest uzależnieniem jest ciężka. Przeczytajcie, żeby ujrzeć co potrafi z człowiekiem zrobić.

Warto już na wstępie pamiętać że „Nimfomanka” nie jest stuprocentową nowością, wydawniczą, a wznowieniem. Pierwsza powieść zaprezentowana w nieco innej szacie graficznej ukazała się w 2020 roku, a czytelnicy bardzo wysoko ją ocenili. Nie dziwi mnie to, ponieważ sama przepadłam w tekście bez reszty i nie żałuję tego kroku. Tym razem, po 5 latach, jest podobnie, gdyż temat, choć kontrowersyjny, nie może być pomijany.

Sonia Rosa to bardzo charakterystyczny pseudonim w literaturze polskiej i należy od do nieocenionej Katarzyny Misiołek. Autorka nie boi się pisać o seksie, uzależnieniach i innych bardziej mrocznych stronach życia człowieka. Myślę jednak, że o współżyciu, tym bardziej brudnym i gorszącym, trzeba umieć pisać. Bywa przecież, że zwykłe teksty niby-obyczajowe aż ociekają erotyką, a czytelnik jest znużony, zniesmaczony i nie ma ochoty na dalszą lekturę. W przypadku Sonii Rosy z całą pewnością tak nie jest- kobieta perfekcyjnie odnajduje zarówno w mrocznych, jak i delikatnych historiach.

„Nimfomanka”- zapisanie tytułu już właściwie wyjaśnia nam większą część fabuły. Główna bohaterka, Anita, jest w sposób patologiczny uzależniona od seksu. Nieważne z kim, gdzie i kiedy. Jeśli najdzie ją ochota, po prostu musi wybrać się na „łowy” i się zaspokoić. Zachowuje się niczym narkoman na głodzie- w niektórych fragmentach powieści miałam przed oczami scenę z filmu pt. „Skazany na bluesa”, gdzie Tomasz Kot grający Ryszarda Riedla dosłownie skomle o działkę narkotyku. Takie poniżające zachowanie bardzo pasuje do Anity, gdyż ona zachowuje się podobnie. Nieważne, czy zarazi się od kogoś chorobą weneryczną czy zajdzie w ciążę- głód seksu jest tysiąc razy mocniejszy od silnej woli. Czy jednak my, czytelnicy, możemy do końca zlinczować postać wykreowaną przez Sonię Rosę? Książka ma bardzo ważny atut- fabuła jest bowiem tak skonstruowana, że zapoznajemy się zarówno z obecnym, jak i dawnym życiem Anity. Jak wyglądała przeszłość nimfomanki i jak bardzo ma ona wpływ na destrukcyjne zachowanie kobiety? O tym samemu warto się dowiedzieć.

Gdy czytałam książkę, bardzo intensywnie zastanawiałam się nad tym, czy Anita zasługuje na jakiekolwiek zrozumienie. Autorka przekonała mnie, że tak. Wszak zawsze mówi się, że wydarzenia z młodości, dzieciństwa, błędy z przeszłości kształtują nas i nasze poglądy. To, co działo się w życiu Anity, z całą pewnością mogło ją doprowadzić na skraj obłędu seksualnego. Z kim przystajesz, takim się stajesz- to stwierdzenie także idealnie pasuje do całości książki. Dlaczego? Zapraszam do lektury.

Jeśli oczekujecie WYŁĄCZNIE gorących opisów scen łóżkowych- nie tędy droga. Owszem, „Nimfomanka”, jak sam tytuł wskazuje, obfituje w mnogość erotyki, a liczba jednonocnych partnerów Anity nie zmieściłaby się pewnie w najgrubszym notatniku… Przerażające? A jednak- szkoda tylko, że nie jest to fikcja, a seksoholizm naprawdę istnieje i nie należy się z tego śmiać. Jeszcze bardziej denerwujące jest to, że podobno „wolna miłość” należy się tylko mężczyznom. Gdy to przeczytałam, miałam ochotę rzucić książką o ścianę, a nie zrobiłam tego tylko z szacunku do papieru. Niestety, ale nierówność płciowa zawsze będzie kością niezgody. Kiedy mężczyzna zmienia kobiety jak rękawiczki i na dodatek traktuje je niczym szmaty do podłogi, wówczas wszystko jest w porządku. Odwrotna sytuacja, czyli rozwiązła kobieta, to już powód do buntu i poniżania.

Książkę warto przeczytać- ma bardzo dobrze rozbudowaną fabułę, a autorka doskonale zadbała o podkreślenie jej psychologicznego wymiaru. Część scen może szokować i zmusić nas do przemyśleń o tym, jak MUSZĄ żyć niektóre kobiety. Obyśmy jak najdalej trzymały się od niektórych osobników. Miłości nie da się znaleźć na siłę. Pamiętajmy, że w tak patologicznym przypadku cierpi też całe otoczenie kobiety, nie ona sama.

Polecam!