Łobuziary. Najfajniejsze bohaterki literackie

Twórczość co poniektórych pisarek bywa na ogół bardzo różna. Mogłam, się o tym przekonać czytając książkę pt. ''Łobuziary. Najfajniejsze bohaterki literackie'' autorstwa Pani Sylwii Chutnik, która wzbudziła, u mnie od samego początku pozytywne emocje w zależności od tego, jak potoczyły, się losy występujących 30 bohaterek.

Spodobał mi się sposób zaprezentowania w pełni obrazu zachowania, charakteru wyglądu bohaterek, które pozostawiły po sobie ślady jako tytułowe łobuziary.

Najczęściej zapamiętywane są przez czytelnika czarne charaktery bohaterek, bo one mają w sobie to coś, czego nie da się do samego końca określić, z jakich powodów polubiliśmy je.

Pani Sylwia Chutnik tym razem zaprasza czytelnika, aby mógł przyglądnąć się nieco wyraźniej trzydziestu bohaterkom.

Dzięki Pani Sylwii Chutnik można przenieść się do literackiej podróży w głąb psychologii, która to będzie stanowiła nietypowe zestawienie tego, co jest nam do tej pory poznane z lektur szkolnych obowiązkowych lub uzupełniających na lekcjach języka polskiego.

Czytając, tę książkę uświadomiłam sobie, które z trzydziestu przedstawionych bohaterek są mi bliskie bądź mogę z łatwością wskazać, że nie miałam możliwości ich poznać.

Jest to wspaniałe uczucie, kiedy analizując, toczące się po kolei codzienne życie bohaterek mogę poniekąd z ukrycia w nim uczestniczyć. Gdy losy bohaterek poznanych nieco wcześniej to miło jest powrócić do wspomnień, kiedy to przerabiało się lekturę z nimi związanymi.

Bohaterką, którą najbardziej zapamiętałam, będącą łobuziarą była Ania Shirley, ponieważ mimo pojawiających się z nią trudności wychowawczych umie zachować zimną krew w każdej sytuacji zawsze kierując się szczerością, upartością, optymizmem i opiekuńczością. Te posiadane przez nią cechy charakteru ujęły mnie w przekonaniu, że kibicowałam jej, aby została, zaakceptowana przez wszystkich mieszkańców wyspy księcia Edwarda dążąc wytrwale ciężką pracą do upragnionego w życiu celu zawodowego, jakim jest wypełnianie misji nauczycielki.

Ilustracje wykonane przez Panią Olę Szmidę uważam, że wyróżniają się wyrazistą dokładnością, która pozwala na dłuższy czas przyglądnąć się im.

Niezwykłe jest to, że Pani Sylwia Chutnik potrafi doskonale odnaleźć się w magicznym świecie lektur szkolnych i oddać im cześć niezależnie od tego, jaka ukrywała się w nich tajemnica. Zadaje pytania, jaka jest bohaterka, kierując do czytelniczki słowa podsumowujące na końcu - ''bądź jak ona'' wskazując imię, o którym jest mowa.

Cieszę się, że czytana przeze mnie książka ''Łobuziary. Najfajniejsze bohaterki literackie'' zaistniała na rynku wydawniczym, gdyż uświadamia, nam jak niewiele wiemy o bohaterkach, będącymi łobuziarami, ale kierowały się dobrymi intencjami, choć nie zawsze się im to udawało.

Zgromadzona dotychczasowa wiedza o trzydziestu bohaterkach, które są, łobuziarami pozwala mi spojrzeć na nie na nowo, mogę z nimi się zaprzyjaźnić i znaleźć odpowiedzi na pytania, skąd wynikało ich nie zawsze akceptowane zachowanie, będące niezrozumiałe dla najbliższych im osób. Za to nie brakowało im pomysłów, pewności siebie, ambicji, wzbudzając z czasem widoczną na każdym kroku niechęć do nich.

Warto przeczytać tę książkę.

,,Ponieważ nie wiesz, czym jest czas, wiec i tak nic nie tracisz. Tylko ludzie, których czas minął, potrafią docenić jego wartość." (Godzina Pąsowej róży)

,,Dzięki odwadze mówienia wprost, Ania potrafi postawić na swoim i osiągnąć cel. Udowadnia, że szczerość nie jest może pożądana, ale za to daje wolność w postępowaniu." (Ania z Zielonego Wzgórza)

,,Nikt, kto sam nie pisze, nie wie, jakie pisanie jest przyjemne; wcześniej zawsze żałowałam , że nie potrafię w ogóle rysować, ale teraz jestem niezmiernie szczęśliwa, że potrafię przynajmniej pisać."
(Dziennik Anne Frank)

Jeju, jaka ta książka jest świetna! Autorka zebrała wszystkie książkowe postacie, te wymyślone i te prawdziwe w tej kolorowej książce, by po krótce ukazać nam ich losy i pokazać, że bycie łobuziarą wcale nie oznacza bycia kimś złym. To nasz świat sam zaprogramował zachowania ludzkie w których pokazuje co jest złe, a co dobre. Nikt jednak nie zaznaczył jak to jest być sobą. Bycie dobrym człowiekiem jest piękne, ale i bardzo męczące, gdyż czasami robimy coś, by się innym przypodobać, bądź, by nie sprawić im przykrości. Bycie złym już na samym wstępie jest określone, że jest złe i nikt ma tego nie powtarzać. Natomiast autorka zebrała tutaj postacie, które zawsze były sobą. Które popełniały błędy, ale ich nie powtarzały. Wiedziały, że są jakie są, a czyż bycie człowiekiem nie oznacza popełnianie błędów? Skoro nikt się nie przewróci, nigdy nie zrozumie jak to boli. Kiedy ktoś przez własną głupotę się nie rozchoruje, nigdy nie doceni zdrowia. Jeśli ktoś nigdy nie dozna zawodu, nigdy nie przekona się, że zaufanie zawsze powinno stanowić pewien ogranicznik. I że nigdy nie ma niczego na zawsze.
Bohaterki z książki nie zawsze były silne i urodziwe. Wyznawały jednak prawdziwe wartości, które są tak mało zauważalne w naszym świecie. Pisarka nakreśliła nam ich pobieżne historie, dołożyła kilka cytatów, a następnie zachęca, by brać przykład właśnie z wymienionych osób, bądź by otworzyć swój własny świat, gdzie spełniają się marzenia. Powtarza, że ograniczenia są w nas i nawet czytając odpowiednie lektury, możemy stać się tacy, jacy zawsze chcieliśmy być. Wystarczy, żeby ktoś w nas uwierzył, jeśli sami tego nie potrafimy. Nasze otoczenie nie zawsze będzie przychylne, ale książki potrafią być prawdziwym powiernikiem i przyjacielem, który nam kibicuje, który w nas wierzy. A wie to tylko ten, kto je czyta. Dla zachęty pod koniec macie wykaz lektur, które będą dobre dla naszego rozwoju osobistego. Ja jestem nią zachwycona, bo dała mi wsparcie w momencie, kiedy moja ja przestało we mnie wierzyć. Zatem dziękuję Wydawnictwu Znak Litera Nova za to, że mogłam ją przeczytać!