Lustereczko powiedz przecie

Róża Krull po raz kolejny wplątuje się w kłopoty... Znana pisarka jest bowiem świadkiem samobójstwa mężczyzny, który przez ostatni czas był obiektem jej westchnień. Róża ma jednak niejasne przeczucie, że przystojniak wcale nie chciał odebrać sobie życia!

Twórczość Alka pokochałam od pierwszej książki i obserwując jego rozwój literacki doszłam do paru wniosków: z książki na książkę autor ogranicza anegdotki i dopracowuje intrygę kryminalną, a przy tym dynamicznie się rozwija, chociażby pod względem kreacji postaci. W Lustereczko powiedz przecie pobił swój własny rekord tworząc Maria, czyli mężczyznę znającego się na robieniu makijażu (zarówno komuś jak i sobie) tak dobrze, że sama popadam w poważne kompleksy... Tradycyjnie cudowny jest Pepe, wraz ze swoimi ciętymi ripostami, ale coraz bardziej kocham też Różę: zakręconą jak słoik na zimę, nieidealną i sklerotyczną, ale za to z sercem, które mieści pół galaktyki i każdemu chce pomóc. To jej zaufanie do ludzi wplącze ją jednak w poważne kłopoty, o czym przekonacie się już sami...

Żałuję jedynie tego, że nie mogłam sobie dłużej i dokładniej pooglądać całego konkursu piękności dla panów. Chętnie posłuchałabym komentarzy Róży Król, widzącej prężących się mężczyzn w kąpielówkach. Samych przystojniaków też chciałabym poznać lepiej i jeszcze trochę się z nich ponabijać. W końcu nie wszyscy mieli taką klasę i wdzięk jak Rafał Maślak, więc już same dialogi sprawiały mi nieopisaną radość. A skoro jesteśmy już przy Rafale Maślaku - cudownie było spotkać go w książce! Już sam fakt, że pozwolił się w niej umieścić świadczy o jego dystansie do siebie i poczuciu humoru. Teraz lubię go jeszcze bardziej!

Jak zwykle zachwycam się również poczuciem humoru Alka Rogozińskiego oraz jego cudownie lekkim piórem. Autor bawi na wszystkie możliwe sposoby, zarówno humorem słownym jak i sytuacyjnym. Do teraz nie mogę się pozbyć sprzed oczu Pepe w roli wróżki-dzwoneczka, a także Róży w wykwintnej maseczce z buraczków... Najważniejsze jest jednak to, że książka czyta się sama i dzięki niej można zupełnie zapomnieć o wszystkim: ogromie pracy, stresie, a nawet o popsutym, ukochanym samochodzie.

Trochę powagi też w książce było... Niby uczestnicy konkursu są śmieszni w swoich poczynaniach, ale z drugiej strony właśnie takie mamy czasy: kult piękna i śmierć w oczach na widok pierwszych zmarszczek, czy siwych włosów. Nie da się ukryć: nadmierny konsumpcjonizm i płytkie postrzeganie rzeczywistości zalewają nas teraz z każdej strony i Alek wyraźnie zwraca na to uwagę, szepcząc: Ludzie, ogarnijcie się trochę, przecież tu mordują!

Alek jest jedną z tych osób, które darzę niesłabnącym uczuciem i podziwem. Nie ważne, co napisze: kryminał, romans czy horror, będę to czytać z czystą radością. Autor ma bowiem wyjątkowy talent poprawiania humoru i włączania u czytelnika trybu relaksacji.

Samobójstwo czy morderstwo? Co wspólnego ma z tym wszystkim konkurs piękności? Czy Betty i Pepe dadzą się wciągnąć w szaleństwa szefowej? Tego oczywiście Wam nie powiem, ale jestem pewna, że z przyjemnością odnajdziecie odpowiedzi na te pytania, odbijając się w literackim lustrze. Wiadomo przecież, że w książkach widzimy w dużej mierze siebie, prawda? Nie pozostaje mi zatem nic innego, jak gorąco polecić Wam Lustereczko powiedz przecie. Dobry humor gwarantowany, a parę tematów do refleksji też na pewno znajdziecie...