Mam na imię Walentyna

„Mam na imię Walentyna” to książka, po którą sięgnęłam ze względu na okładkę, choć zwykle nie stosuję się do tej reguły. Urzekła mnie jednak postać odziana w żółtą sukienkę, sama kocham ten kolor, zwłaszcza wiosną i latem. Autorka udowodniła jednak, że to, co piękne na zewnątrz, wcale nie musi być identyczne w środku…

Walentyna to trzydziestoletnia lekarka ze smykałką do pisania książek. Swe niecodzienne imię otrzymała na skutek dość śmiesznej sytuacji. Kobieta dzieli mieszkanie z Mariolą- swoją znajomą. Dla głównej bohaterki słowo przyjaźń jest zbyt ważne i stara się niezbyt szybko obdarzać nim napotkane osoby. Obie panie są jak ogień i woda- cicha Walentyna i energiczna Mariola to bardzo ciekawy miks, który udowadnia nam, że przeciwieństwa naprawdę się przyciągają.

Pewnego dnia, podczas konferencji medycznej, Walentyna poznaje szalenie przystojnego Borysa. Mężczyzna jest wykładowcą na wspomnianej konferencji, a jego profesją jest neurologia. Czy piękny Borys to dobra partia dla szarej myszki? Tego nie zdradzę, ale obok Borysa w życiu młodej lekarki pojawia się także Marcin- człowiek spokojny, uczciwy i pomocny. Kogo wybierze Walentyna, której życie za moment zacznie się sypać? Kto wyciągnie do niej rękę w czasie naprawdę dramatycznych zdarzeń? Zapraszam do lektury.

Autorka przenosi nas też do Włoch i podkreśla, że dramaty w życiu człowieka mogą działać lak lawina- jedna tragedia pociąga za sobą drugą. Do tego momentu lektura jest bardzo ciekawa, choć pisarka nieco przesadziła z opisami miejsc, win czy potraw. Lepiej, żeby cała książka była znacznie intensywniej poświęcona relacjom damsko-męskim. Nie są one łatwe, a postawa głównej bohaterki przypominała czasami działania rozmarzonej nastolatki, która zbyt mocno buja w obłokach. Ze wszystkich postaci najbardziej polubiłam Mariolkę- bardzo szanuję ludzi, którzy potrafią otwarcie powiedzieć o tym, co leży im na sercu i wątrobie.

Konkludując- książka jest dobra, ale nie rewelacyjna. Część opisów w ogóle bym usunęła, krótsza powieść wcale nie byłaby gorsza. Plus to wnikliwe spojrzenie autorki we wzloty i upadki ludzkiego życia. Momentami doskonale rozumiałam Walentynę i gruntownie śledziłam jej problemy natury zdrowotnej. Z każdego dramatu, nawet dużego, można się jednak wydostać. Doceniajmy więc momenty, w których możemy poprosić kogoś o pomoc