Mnie nie ma. Rozmowa z Maciejem Nowakiem

Mnie nie ma. Rozmowa z Maciejem Nowakiem – Maciej Nowak, Olga Święcicka

"Mnie nie ma” to bardzo szczera i momentami kontrowersyjna rozmowa Macieja Nowaka, krytyka kulinarnego i teatralnego, z Olgą Święcicską. Książkę wydaje Czarne.

Maciej Nowak i Olga Święcicka

Maciej Nowak - założyciel i dyrektor Instytutu Teatralnego im. Zbigniewa Raszewskiego, szerszej publiczności znany jako krytyk kulinarny „Co jest grane” (dodatku do Gazety Wyborczej) i juror w programie Master Chef. Obecnie jest dyrektorem artystycznym poznańskiego Teatru Polskiego. Olga Święcicka, podobnie jak Nowak, jest krytykiem teatralnym. Dziennikarka, publikowała w Wysokich Obcasach i Aktiviście.

Kim jest Maciej Nowak

W jednym Macieju Nowaku mieści się ich kilku: znawca teatru, krytyk kulinarny, dyrektor placówek kulturalnych, dziennikarz, aktywista w końcu bon vivant, o jakich uwielbiamy czytać. Oldze Święcickiej opowiedział o kilku „bon vivanckich” wybrykach. Oprócz nich opowiada o rodzicach, wychowaniu, szkole i ogromnej miłości do teatru. Wiele lat temu przyznał się do homoseksualizmu, co wywołało niemały skandal w Gdańsku, gdzie kierował Teatrem Wybrzeże. Oldze Święcickiej nie zdradza jednak zbyt wiele, jeśli chodzi o sprawy uczuciowe. „Mnie nie ma” to szczera opowieść „pana od obiadów”, który chce jednak być „panem od teatru”.

Fragment książki

A to snobowanie się dobrze robi kuchni czy źle?

Snobizm jest sposobem komunikowania się. Mam strasznie ambiwalentny stosunek do tego, bo fajnie, że chcemy bawić się jedzeniem, ale my już przechodzimy na poziom szaleństwa. Kiedy mówię, że mam w domu parówki, moi rozmówcy mdleją. Jak można jeść parówkę? Je się wyłącznie chorizo! Pewnie przesadzam, w końcu te snobizmy może trochę otwierają ludzi, pokazują im, że na świecie jest bogactwo smaków, że trzeba szukać nowych produktów, mieć odwagę ich próbować (...) 

Jesteś bardzo nowoczesny. Nie dość, że pracujesz w radiu, telewizji i prasie, to jeszcze sam możesz być bohaterem swoich materiałów. Jak to jest, kiedy dziennikarz wywiaduje dziennikarza?

Momentami dość śmiesznie, bo raz ja kogoś przepytuję, a raz ktoś przepytuje mnie. Na zmianę. To trochę zjadanie własnego ogona. Rzeczywiście znam pracę dziennikarską od kuchni, dlatego na przykład nigdy nie autoryzuję wywiadów, których udzielam. W Polsce wszyscy są rozdygotani na punkcie swojego ego, boją się, żeby przypadkiem ktoś nie wsadził im w usta niewłaściwego słowa. W 1989 roku brałem udział w warsztatach dla młodych dziennikarzy prowadzonych przez Francuzów, pokazywali nam standardy wolnej prasy. To, co zapamiętałem z tych spotkań, to fakt, że autoryzacja jest instytucją nieznaną poza Polską. We Francji prawo do autoryzowania ma tylko prezydent republiki, bo chodzi o rację stanu. Wywiad to nie jest spotkanie z psychoterapeutą czy przyjaciółką, to rodzaj wystąpienia publicznego. Trzeba wiedzieć, co się mówi, i nie można na przykład ulegać pytaniu: „Na jakie tematy nie rozmawiasz?”. Jak nie rozmawiam, to nie rozmawiam.