Morderca w naszej rodzinie

Lubicie kryminalne seriale dokumentalne?
Najnowsza powieść Cary Hunter została napisana w bardzo oryginalny sposób, w formie scenariusza kolejnych odcinków serialu.
Reżyserem projektu pt Kto zabił Luke'a Rydera? zostaje pasierb mężczyzny, Guy Howard , który w chwili popełnienia zbrodni miał dziesięć lat.
Morderstwo to intrygowało opinię publiczną oraz kładło się cieniem na relacjach panujących w rodzinie Howardów.
Teraz dwie dekady po tragicznych wydarzeniach najbliżsi ofiary zostaną ponownie przesłuchani tym razem przed kamerami , a sprawę ma dokładnie przeanalizować zespół ekspertów, którzy postarają się odkryć motywy i przede wszystkim tożsamość mordercy.
dwójka byłych policjantów, psycholog sądowa, dziennikarz, specjalista z zakresu kryminalistyki oraz prokurator. 

Problem w tym ,że każda z zaangażowanych w śledztwo osób skrywa sekrety, których nie ma ochoty nikomu powierzać.
Czy winna jest dużo starsza od ofiary żona, która teraz dysponuje pokaźnym majątkiem, a może Rupert , jej pasierb, który nigdy nie darzył jej sympatią?
A przede wszystkim dlaczego młody, zaledwie dwudziestosześcioletni mężczyzna zapłacił najwyższą cenę?
Szczerze mówiąc po raz pierwszy spotkałam się z taką formą pisania powieści i było to dla mnie niesamowicie ciekawe doświadczenie.
Jedynym, drobnym mankamentem była dla mnie mała czcionka ponieważ noszę okulary natomiast sama fabuła jest niezwykle wciągająca i pełna zwrotów akcji.
Co ukrywają Maura i Amelie?
Kim tak naprawdę był zmarły i czy bliscy znali go naprawdę?
Dla mnie pióro Cary jest bardzo zajmujące i ciężko oderwać się od książki.
Autorka buduje napięcie, podsyca ciekawość i wręcz cudownie zaskakuje wciągając czytającego w istny rollercoaster.
Nic nie jest oczywiste. Niczego nie wiadomo na pewno, a wszystko to wieńczy zakończenie po którym opada szczęka i jedyne co można powiedzieć to WOW po prostu i aż.
Polecam gorąco ❤️

Powiem wam, że gdy zajrzałam do książki to doznałam niemałego szoku, gdyż sposób w jaki została stworzona był jednym z niewielu, które czytałam. Całość mamy ukazaną nie jednym ciągiem, a wpierw przedstawieniem postaci, ich rozmów co sądzą o pomyśle odegrania swoich ról i na końcu scenariuszu, który mieli wypełniać z zaskoczenia, żeby wyszli na autentycznie zdziwionych. Osoby dobrane mają się odznaczać różną inteligencją, żeby reszta mogła się domyśleć o co może chodzić i dokąd te domysły ich zaprowadzą. Chcą nagrać prawdziwy film, żeby odtworzyć wydarzenia z 2003 roku, gdzie to odnalezione zostały zwłoki pewnego mężczyzny. Z braku dawniejszych dowodów sprawa nie została wyjaśniona, więc teraz odgrywając wszystkie poprzednie role osoby zaproszone do pomocy mają znaleźć podpowiedzi, a może nawet odpowiedzi na pytania w jaki sposób zginął i kto tak naprawdę był sprawcą całego zajścia.
Co ja o tym myślę? Byłam jak najbardziej na tak, gdyż sama mam manię kombinowania zwłaszcza, kiedy coś mi zaginie, a bardzo mi zależy na odnalezieniu tej rzeczy, Nie raz właśnie w domu poszukując czegoś odgrywaliśmy takie role i to na serio działało:-) Tutaj miłym dodatkiem były też rozmowy osób odgrywających, które pomiędzy sobą prowadziły niekiedy tajemnicze rozmowy. Czytając wiedzieliśmy, że o czymś nam nie mówią, a oni sami na pewne znaki wiedzieli jak reagować. Wzajemnie się uspakajali, a ja byłam ciekawa dlaczego? Jeśli każdemu zależało na odnalezieniu sprawcy i każdy z nich był niewinny, to co ich dręczyło? Muszę też przyznać, że ich odpowiedzi rzadko kiedy były konkretne. Tam, gdzie coś się działo, wstawione zostały ogólniki. Dosłowne odtworzenia pytań i odpowiedzi poznawaliśmy w odpowiednim czasie, żeby jeszcze bardziej podkręcić atmosferę. Poprowadzenie historii w ten sposób działało na czytelnika bardzo psychologicznie, gdyż nie znając opisu ich zachowania, ani mimiki, ani opisu miejsca, trudno było stwierdzić kto kiedy był szczery. Jak wiadomo, ciało zawsze zdradzi prawdę, a usta mogą wypowiedzieć dosłownie wszystko. Mega mnie wkręciła, dlatego wam ją polecam:-)