Morderstwo ma motyw

Kryminał w klasycznym wydaniu, i to na dodatek pióra brytyjskiego autora, to musi być porcja doskonałej lektury, pomyślałam, gdy ujrzałam tytuł i opis powieści "Morderstwo ma motyw". I nie myliłam się ! Bawiłam się wyśmienicie.

Mordecai Tremaine przyjeżdża w odwiedziny do swoich starych przyjaciół, Jean i Paula Russellów, do małej, uroczej i spokojnej wsi Dalmering. Lecz miejscowość ta nie jest tak spokojna jakby się to mogło wydawać naszemu sympatycznemu bohaterowi, byłemu sprzedawcy tabaki.

W dzień jego przyjazdu do Dalmering, zostaje znaleziona martwa jedna z organizatorek przedstawienia pod tytułem "Morderstwo ma motyw", Lidia Dare. Wszyscy mieszkańcy wsi są wstrząśnięci tą śmiercią. Państwo Russell proszą Mordecaia o pomoc w znalezieniu mordercy. Tremaine, dla którego rozwiązywanie zagadek kryminalnych jest jego pasją, zgadza się. Jako wnikliwy obserwator natury ludzkiej, odkryje niejeden mroczny sekret mieszkańców Dalmering. A tymczasem nad wsią zbierają się coraz ciemniejsze chmury... Tremaine ma nielada trudny orzech do zgryzienia. Każdy z mieszkańców miałby motyw do zabójstwa Lidii, każdy zdaje się coś ukrywać. Ale Mordecai mimo że detektyw amator trafnie wytypuje sprawcę. Co prawda sama domyślałam się już w połowie powieści kto może stać za zbrodnią, z racji pewnej informacji, którą wyłapałam w treści, ale rozwiązanie zagadki ostatecznie zaskoczyło i mnie.

"Morderstwo ma motyw" to kryminał w najlepszej odsłonie. Mała, zamknięta społeczność, kilkoro podejrzanych, narastająca atmosfera strachu i grozy, detektyw amator, który prowadzi swoje śledztwo pomagając policji.

Postać Mordecaia Tremaina jest doprawdy ujmująca za serce. Poczciwy, sympatyczny sześćdziesięciolatek, z nieodłącznymi binoklami, wzbudzający zaufanie wśród ludzi, dzięki czemu chętnie z nim rozmawiają, a on jako pilny obserwator ludzi, potrafi zauważyć więcej niż przeciętny człowiek. Jego postać przywołuje na myśl sławne postacie detektywów takie jak Herkules Poirot czy Ojciec Brown. Mordecai Tremaine podbił moje serce i należy odtąd do grona moich ulubionych książkowych detektywów.

"Morderstwo ma motyw" to wspaniały brytyjski kryminał, który zachwyci miłośników klasycznego kryminału. Polecam z całego serca, a ja sięgam po kolejne przygody Mordecaia.

Za egzemplarz do recenzji dziękuję wydawnictwu Zysk i S-ka.

Kryminał to dział, który mimo iż znam doskonale, nadal budzi moją nie małą ciekawość. Tak naprawdę mimo iż przeczytałam już całkiem sporo lektur z tego gatunku, za każdym razem udaje mi się znaleźć coś nowego, co mnie zaskoczy, co według mnie jest niesamowite.

Miałam już okazje słyszeć co nieco o twórczości tego autora, pamiętam także, że kiedyś czytałam jedną z jego książek, jednak było to ponad pół roku temu i jak przez mgłę przypominam sobie przedstawioną tam fabułę. Wiedziałam jednak, że napisałam o niej całkiem sporo dobrego, dlatego też bez wahania zdecydowałam się sięgnąć po kolejną z twórczości Francisa Duncana, a mianowicie „Morderstwo na motyw” i przekonać się, czy będzie tak dobrze jak się spodziewam. Uprzedzam was, było.

Francis Duncan to autor, który nie tylko pisze prosto i zrozumiale, potrafi także pobudzić ludzką ciekawość i zmusić człowieka do głębszego zastanowienia się nad jego książką, poszukiwania rozwiązania zagadki oraz co najważniejsze, sprawia, że sami stajemy się kreatywni – wiem, bo w międzyczasie czytania jego opowieści sama zechciałam napisać własną książkę, być może nie kryminał, ale z pewnością coś mrocznego.

Przyznaję, że mimo iż nie czytam zbyt często angielskich kryminałów – o ile dobrze pamiętam zdarzyło mi się to trzy lub cztery razy – tak w tym wypadku muszę przyznać, że ma on swój specyficzny klimat, dzięki czemu nie tylko różni się od skandynawskich lecz także polskich czy amerykańskich kryminałów, który sprawia, że zaczynają coraz bardziej przyciągać moją uwagę i kto wie, być może już niedługo to właśnie po ten odłam tego gatunku będę sięgać najczęściej.

Sądzę, że miłośnicy dobrego kryminału bez wątpienia znajdą tu coś dla siebie i być może przypadną im do gustu inne z twórczości tego autora. Ja osobiście mimo iż czytałam jeszcze „Morderstwo na święta”, zaczynam podejrzewać, że już niedługo Francis Duncan będzie w stanie dorównać, a być może i zdetronizować Camillę Lackberg, która od samego początku mojej przygody z tym gatunkiem była dla mnie numerem jeden.