More Happy Than Not. Raczej szczęśliwy niż nie

Cóż to była za książka! Zdecydowanie coś w moich gustach 🙂 Ogromnie lubię historie, które nie są wykreowane na siłę, które opowiadają o zwykłych ludziach ze zwykłymi problemami, przygodami i perypetiami. I taka właśnie jest ta pozycja! Napisana płynnym językiem, z fabułą, która nie ciągnie się jak flaki z olejem, a zdarzenia mają się chronologicznie do całości.

Czy kiedykolwiek zastanawialiście się czy jesteście szczęśliwi? Ja (o dziwo!) zastanawiałam się i nawet chyba wiem jakie jest moje małe szczęście. Trochę inaczej ma się sprawa z naszym głównym bohaterem Aaronem. Mimo trudnej sytuacji rodzinnej i popełnionych błędów, młodszy z braci Soto stara się odkryć prawdziwego siebie. Odkryć to co sprawia, że chce mu się brnąć do przodu na tym padole ziemskim. Relacje jakie łączą go z ukochaną czy też przyjacielem to niezła mieszanka emocjonalna, która zostawia swoje piętno. Stawienie czoła swojej orientacji, marzeniom, planom i postanowieniom to wycieczka, która zapewni nam taką huśtawkę nastrojów, że pomimo małych radości czy uśmiechów, nie obejdzie się bez porządnej paczki chusteczek. W dodatku stracie z projektem Leteo, którego zadaniem jest „wymazanie” przeszłości i nadanie spokojnego toru życia potrzebującym.

Mam wrażenie, że możemy liznąć tamtejszego życia. „Dzień Rodziny” i zabawy jakie możemy spotkać w owej historii to taki lekki przerywnik w emocjonalnej bombie, która z kartki na kartkę wybucha coraz mocniej. Czy ta książka zrobiła na mnie wrażenie? Oczywiście! Czy zastanawiałam się nad relacjami międzyludzkimi i pomyślałam przez chwilę o tych wszystkich ludziach borykających się z o wiele ogromniejszymi problemami jak ja? Z pewnością. Ta historia wymaga na nas zatrzymania się i zastanowienia! I na pewno nie pozwoli przejść obok siebie obojętnie.

More Happy Than Not to nie lektura, którą po przeczytaniu odłoży się z uśmiechem. To historia, która mocno nami zawładnie dając do myślenia. Wywoła refleksje i przez jakiś czas zostanie w naszej głowie. Nie jest jest to książka idealna, szczególnie przez przepaść emocjonalną pierwszej połowy książki w stosunku do drugiej. Dzieło Silvera to smutna opowieść o chłopcu, który po prostu chciałby być szczęśliwy, jednak nie wiedział jak ma to osiągnąć. More Happy Than Not pokazuje jak istotne jest to co przeżyliśmy, jak przeszłość nas kształtuje i jak ważne jest, aby pogodzić się z własnym 'ja', bo są rzeczy, których nie da się zmienić, a walka z wiatrakami jest bezcelowa. Książkę polecam szczególnie osobą bliższym wiekiem głównemu bohaterowi oraz takim, które nie wiedzą kim są, lub kim chciałby by być, aby może właśnie na przykładzie Aarona dostrzec co jest w życiu najważniejsze.

"More happy than not" to książka, z którą miałam problemy od samego początku. Wydawnictwo Czwarta Strona, w ramach promocji książki, wsypało do paczki różowy proszek holi, co zafundowało mi dodatkowe sprzątanie w pokoju. Kiedy zobaczyłam tytuł książki, po głowie ciągle chodziło mi jedno pytanie: "DLACZEGO?!". Wydaje mi się, że polski tytuł jest tutaj zbędny, ponieważ najzwyczajniej w świecie - źle brzmi. Jestem zwolenniczką polskich tytułów, ale nie w tym przypadku. No dobrze, skoro na początku polało się tyle goryczy, to czy w ogóle warto na tę książkę zwrócić uwagę?



Główny bohater to szesnastolatek, który rozpaczliwie próbuje pogodzić się z traumatycznymi wydarzeniami z przeszłości i spróbować odnaleźć siebie w całym bałaganie prawdziwego życia. Brzmi to dość słabo i schematycznie, ale przecież nie to jest najważniejsze. Najważniejsze jest wykonanie, które w tym przypadku oceniam naprawdę wysoko. Autor na początku książki bardzo mnie rozbawił. Gołym okiem widać, że pierwsza część odnosi się do szczęśliwych czasów (albo w miarę szczęśliwych czasów?) Aarona. Natomiast im głębiej wchodziłam w tę historię, tym było smutniej. Można to bardzo mocno i łatwo odczuć.



W "More happy than not" są trzy najważniejsze postacie, z których każda może stać się inspiracją dla młodych czytelników. Przewodnim tematem jest motyw LGBT - idealnie przedstawiony w tej książce. Autorowi należy się duży szacunek za takie podejście do problemu. Drugim motywem jest Leteo. Leteo to specjalny zabieg, dzięki któremu pacjent będzie w stanie zapomnieć o przykrych wydarzeniach z przeszłości. Taka tematyka była poruszana już w "Pladze samobójców", co od początku bardzo mi się podobało. Nasuwa się pytanie o moralną stronę takich praktyk oraz zwykłe "czy warto?".



Książka Adama Silvery nie jest pozbawiona wad. Uważam, że miejscami jest zbyt dużo wulgaryzmów, co robi na mnie nieprzyjemne wrażenie. Końcówka książki zaczęła się w pewnym momencie ciągnąć w nieskończoność... Ale poza tym, "More happy than not" to bardzo dobra historia, która uświadamia młodych czytelników, że przykre wspomnienia nie są złą stroną życia, bo dzięki nim stajemy się silniejsi i bardziej doświadczeni. To książka o wybaczaniu przede wszystkim samemu sobie, o pogodzeniu się ze światem i zaakceptowaniu własnego "ja". Pozycja obowiązkowa dla każdego młodego człowieka, który stoi przed życiowym dylematem, żałuje jakiegoś wyboru lub jest na etapie szukania swojego miejsca w świecie. Polecam. :)

Nikt nie jest idealny, każdy popełnia błędy, na których się uczy...lub nie. Czasem robimy lub widzimy rzeczy, o których chcielibyśmy zapomnieć. Jednak to nie jest takie proste...
Jesteśmy też osobami z wrodzonymi skłonnościami, nie zawsze ich chcemy, ale tacy już jesteśmy.
A gdyby była szansa na zapomnienie straszliwszych chwil, które się przeżyło? A gdyby dzięki cudownemu środkowi, można zmienić swoje orientacje?
A gdyby... Odważylibyście się, na to, aby ktoś grzebał w waszych wspomnieniach?


Adam Silvera w swojej debiutanckiej powieści poruszył wiele istotnych zagadnień i choć na początku nie bardzo wiedziałam o co chodzi, zakończenie okazało się refleksyjne. "Raczej szczęśliwy niż nie" nie jest książką, którą można ocenić, jest to powieść wzruszająca, pouczająca a zarazem szokująca. Jest to książka realistyczna...pokazująca niestety te mroczne strony życia i ludzkiej egzystencji.


Nim rozbiorę powieść na czynniki pierwsze opisze o czym jest.
Aaron po samobójczej śmierci ojca nie może dojść do siebie, nie radzi sobie z zaistniałą sytuacją. Nawet próbuje się zabić.
Choć ma grono przyjaciół, kochającą dziewczynę coś go gnębi. Gdy Genevieve wyeżdza na obóz Aaron zaprzyjaźnia się z Thomasem...Im ich przyjaźń bardziej się zacieśnia tym mocniej Aaron jest pewny, że woli mężczyzn od kobiet. Ten fakt go nie przeraża do momentu, aż Thomas odrzuca jego zaloty, gdyż nie jest gejem.
Od tej pory Aaron pragnie zapomnieć. Jest instytucja, która wymazuje wspomnienia...
Aaron jest zdecydowany poddać się zabiegowi, ale wcześniej zostaje zaatakowany przez swoich przyjaciół...i odzyskuje wspomnienia, które zostały mu zamazane wcześniej?
Czy Aaron pogodzi się ze swoim losem, swoją orientacją? Czy jego życzenie o wymazaniu pamięci zostanie spełnione?

Streszczenie przedstawiłam dość jasno, a to dlatego, że Ja sięgając po powieść nie spodziewałam się tego co dostałam. Opis z okładki jest niejasny.
Początkowo nie miałam pojęcia co chce przekazać autor...Literat opisał życie nastolatka na osiedlu. Zabawy z przyjaciółmi, spotkania z dziewczyną, sytuacje rodzinną.
Niestety nie odnalazłam się w tej części powieści, byłam nawet znudzona.
Co tu dużo mówić ten etap jest trochę nudny, ale ma znaczenie w ostatecznym rozrachunku i nie wolno go pomijać.
Najbardziej rozjaśniającą częścią jest trzecia tura, gdy Aaron choć już raz miał unicestwioną pamięć, bo nie chciał być gejem, jego natura była nie do wymazania. Po kilku tygodniach i tak dała o sobie znać. Wystarczył tylko bodziec.
Tak więc pomimo prób niektóre nasze cechy są nie do pokonania.

Na początku nie lubiłam Aarona, wydał mi się dziwny, mało ciekawy. Jednak nim dobrnęłam do końca, strasznie mi go było żal. Bohater wycierpiał się, choć nie miał wpływu na to jaki jest. Próbował zmienić swoją orientację, ale to nic nie dało.
Tak, powieść w drugiej połowie skupia się na zmaganiach osób o innej orientacji seksualnej.
Autor pokazał jak takie osoby starają się ukryć swoje upodobania, jak swoje potrzeby zarzucają na rzecz dobrego traktowania, jak boją się o siebie.

Ja jestem osobą tolerancyjną i w trakcie czytani miałam ochotę rozszarpać kilka postaci, których zachowanie było straszne, ale niestety takie osoby żyją i nie ma na nich bata. Niestety w moim otoczeniu jest wiele osób, które są takimi "słupami". Nie są tolerancyjni i właśnie przed takimi sadystami ( nawet takimi co ranią słowami) wiele osób żyje w cieniu, w ukryciu.

Powieść napisana jest banalnie prostym stylem. Czytanie jest ekspresowe, gdy już dojdzie się do konkretnych zdarzeń. Wydawnictwo otoczyło książkę też barwną oprawą.

Trudno jest mi pisać o fabule tej powieści, gdyż nie jest to utwór do oceniania. Jest to książka, po którą może sięgnąć każdy niezależnie od wieku, koloru skóry, orientacji seksualnej czy religii. Po jej przeczytaniu niech poświęci chwilę na rozmyślenia...nad zastanowieniem się czy można krzywdzić innych, za to że są jacy są...Z drugiej zaś strony, powieść także nakierowuje myśli nad zastanowieniem się nad sobą...Czy akceptuje się takim jakim jestem?
Czy za wszelką cenę warto zapominać kim się jest i co się przeżyło?
Cóż Aaron nie wyszedł na tym za dobrze...
Opinia o fabule jest trochę chaotyczna, ale jeden dzień poświęciłam na czytanie a drugi na rozmyślaniu o książce i o tym jak zlepić konkretne zdania. Przebudziła się moja natura Filozofa, ale z drugiej strony jak można krytykować czy zachwalać coś na co nie mamy wpływu...Możemy tylko ulepszyć siebie - poprzez krytykę swojego rozumowania.

Nie wiem czy wam się będzie podobać, ale od siebie zachęcam do poznania historii Aarona.