Nadzieja pośród ciemności

Co to była za książka, aż czasami brałam większy oddech. Poznaliśmy siedemnastoletniego chłopca, który w obliczu wojny, różnych nalotów, niebezpiecznych hałasów, biegnie co sił, by zobaczyć, czy dziewczyna do której coś czuje jest bezpieczna. On nie patrzył na swoją rodzinę, choć też ich kochał. Musieli uciekać, gdyż robiło się coraz niebezpieczniej. Sprawdzał miejsce za miejscem i nigdzie nie mógł jej znaleźć. Jakie przerażenie było w jego głosie, w gestach, ta nerwowość, że nigdzie jej nie było. Ale to było piękne i przykre jednocześnie. Nie dodałam, że to czasy gdzie zaczynała się nerwowa atmosfera. Lata 1939, gdzie nad Krakowem zaczynały pojawiać się oznaki coraz większego chaosu. Oni już w pewnym momencie tak bardzo przyzwyczaili się do przelatujących samolotów, że kiedy wszystko ucichło, na twarzach wyskakiwało przerażenie i niepewność. Ruben z początku jest pokazany jako beztroski chłopak, którego na wszystko stać. Na tamte czasy, jako syn mężczyzny, który pracą rąk tworzył piękne parasole, naprawdę miał bardzo wygodne życie. Te parasole się tutaj przewijają i wyrażają piękno chwili, albo tęsknotę za kimś. To taki symbol wszystkiego, co scala i oddala. Niestety wszystko co miłe tutaj mija, by podać kartę odwrotności. Ruben bowiem musi nauczyć się ciężkiej pracy. Te wydarzenia obfitują w odniesienie do jego rodziny oraz dziewczyny, której nigdzie nie może znaleźć. Trudno powiedzieć, czy to moc uczucia, czy szczęście sprawia, że postrzelony, zostaje przez kogoś przygarnięty. Jednak i to nie koniec jego podróży, bo ludzie, którzy stoją na jego drodze nie zawsze są mili. W tle wciąż majaczy postać ukochanej.

,,Odwróciłem wzrok i przytaknąłem, próbując ukryć rozpacz."

,,Minęły dwa lata- osiem długich kwartałów, odkąd widziałem moją Zeldę i tyle się wydarzyło. Teraz nie mogłem w to uwierzyć, ale możliwe, że w końcu ją zobaczę, wezmę w ramiona, ucałuję jej piegowate wargi i posłucham, jak opowie mi różne historie swoim zachrypniętym głosem. Wydawało się niemożliwe, że w końcu byłem tak blisko odnalezienia jej. Czułem się, jakbym śnił."

Oj nadzieja potrafi być tutaj zgubna, ale jedno trzeba przyznać postaci. Jest najbardziej wytrwałym chłopakiem, który całym sobą, słowem, uczynkiem i westchnieniem tęskni za nią niczym za odgłosem bicia serca. Tą historię się chłonie, słowa się spija, a wyznania scałowuje ze wspomnień. Mega romantyczna, urocza i piękna. Klimatyczna i wciągająca. Piękniejsza wśród pięknych, normalnie mega ją polecam!