Nadzieja serca

Dorota Mili po raz kolejny zabiera czytelników do świata pełnego emocji, gdzie przeszłość miesza się z teraźniejszością, a czas staje się nie tylko świadkiem, lecz także uczestnikiem ludzkich wyborów. „Nadzieja serca” to powieść o przyjaźni wystawionej na próbę, o zdradzie, która pozostawiła trwały ślad, i o miłości, która – choć zniknęła bez słowa – nadal ma w sobie siłę, by odmienić życie.
Bohaterką książki jest Penelopa Rewera, niegdyś gwiazda polskiej sceny muzycznej. Po latach spędzonych w wielkim mieście wraca do rodzinnego Darłowa – miejsca, które kiedyś dawało jej radość, ale i odebrało spokój. Powrót do nadmorskich ulic i znajomych krajobrazów nie jest jednak sentymentalną podróżą, lecz próbą zmierzenia się z dawnymi ranami. W domu seniora odnajduje czworo przyjaciół z młodości, którzy przed laty opuścili ją bez słowa. Spotkanie po latach budzi emocje, przywraca wspomnienia i stawia pytania, na które odpowiedzi nigdy nie zostały wypowiedziane.
Dorota Mili pięknie pokazuje, jak bardzo przeszłość potrafi determinować teraźniejszość, ale i jak ogromną siłę ma wybaczenie i odwaga, by otworzyć się na nowy początek. Wątek utraconej młodości przeplata się z opowieścią o nadziei, która mimo upływu czasu wciąż tli się w sercu, gotowa rozbłysnąć na nowo.
„Nadzieja serca” to powieść, w której czytelnik odnajdzie refleksję o przemijaniu, o wartościach, które zostają mimo zmienności losu, a także o tym, że nigdy nie jest za późno, by pozwolić sobie na szczęście.

Ta książka ewidentnie potrafi pokazać jak upływ czasu wpływa na ludzi. To, że w pewnym wieku zaczynamy już akceptować, że niewiele czasu nam pozostało i trzeba cieszyć się tym, co udało nam się dokonać. To wtedy też zaczynamy powracać do wspomnień młodzieńczych lat, gdzie żadne pasemko siwych włosów nie miało prawa się pojawić, gdyż nasze ciało w idealnej strukturze dopiero zaczynało dojrzewać. Ja nie jestem jeszcze w średnim wieku, a mnie samej zdarza się wspominać chwile, kiedy w myślach było, że całe życie przede mną i na wszystko zawsze będę miała czas. Teraz, boje się odkładać czegoś na później, bo nie mam pewności jak długo to później będzie trwało. Czy dane mi będzie doczekać wieku kobiet z książki? Czy mając siedemdziesiąt lat jest się już starym, czy tylko należy cieszyć się, że zostało się wyróżnionym? Czy wtedy można już zacząć robić wszystko bez wstydu? Czy naprawdę opinia innych ma wtedy jakikolwiek sens?
Opowieść naprawdę porusza dogłębnie, gdyż przeplata się z czasem teraźniejszym, gdzie osoby mają wiek podeszły, a które sięgają swoich wspomnień w czasie młodzieńczym, kiedy ich wczesna kariera zaczynała się dopiero ujawniać. Te dwa czasy będą nam potrzebne do tego, żeby zobaczyć co ją teraz uwiera. Wydarzenia z przeszłości siedzą wciąż w głowie i nieproszone nie dają spokoju, gdyż pozostały nierozwiązane. Nie odwracając się za siebie, prosi taksówkarza, aby zawiózł ją do domu, gdzie słyszy się skrzypienie wózków inwalidzkich i trzeszczenie niewygodnych łóżek. Gdzie tylko personel wciąż pamięta, aby zaspokoić ich potrzeby. To właśnie w tym miejscu znajdują się osoby, które kiedyś wiele dla niej znaczyły. Grupka przyjaciół, którzy wzajemnie się wspierała, podziwiała, aż do momentu pewnego wydarzenia...
Zdecydowanie jest to nostalgiczna opowieść wypełniona wzruszeniami i niespokojnymi myślami. To dzięki niej albo przez nią i my powrócimy do czasu, o którym być może kiedyś chcieliśmy zapomnieć. Jej przesłaniem ma być spokój i rozgrzeszenie, lecz zanim do niego dojdzie, przeżyjcie wszystko jakby w zwolnionym tempie. Poświęciłam dla niej późny wieczór i nie żałuję. Każda książka przeczytana w naszym życiu jest po coś. Ta również oddała swój głos:-)