Najbliższa rodzina

W Polsce Kię Abdullah możemy poznać wyłącznie poprzez jedną książkę. Do sięgnięcia po „Najbliższą rodzinę” zachęcili mnie nie tylko inni fani buszowania po filiach bibliotecznych, ale przede wszystkim opis fabuły umieszczony na okładce. Wiele innych osobistości przyznało też pisarce słowa uznania. Stwierdzono między innymi, że jest to bardzo dobry thriller prawniczy, który trzyma w napięciu od pierwszej do ostatniej strony. Często nie biorę takich zachwytów pod uwagę, bo nierzadko mam wrażenie, że są to stuprocentowe blurby marketingowe napisane po to, by zachęcić odbiorcę do zakupu książki. Tym razem jednak poprę wszystkie bardzo wysokie noty, gdyż rzeczywiście jest tak, że czytelnik koniecznie chce dowiedzieć się prawdy. To nie wszystko- temat, którego podjęła się Kia Abdullah, nie jest jej wytworem wyobraźni i, niestety, nie można go zaliczyć do fantastyki. Wielokrotnie zdarza się tak, że rodzice zostawiają swoje dzieci w rozgrzanym aucie, po czym na ratunek jest już za późno. Czy naprawdę można zapomnieć o swoim dziecku i skazać go na takie katusze? Cóż, nigdy nie chciałabym znaleźć się na miejscu tychże osób. Istotny jest też jeden fakt- nie jestem matką, a po drugie nigdy nie spotkałam osoby borykającej się z problemem śmierci własnego dziecka. Sądzę jednak, że nie ma już chyba nic gorszego. Jak się jednak okazuje, historia opisana przez Kię Abdullah nie jest zerojedynkowa i za to należą jej się wysokie oceny, których zdobyła bardzo wiele. Dziś ja dokładam jej kolejną- w pełni zasłużoną.
Leila i Yasmin to siostry, które nigdy nie mały w życiu lekko. Nie chcę zdradzać wszystkiego, lecz pewne bardzo smutne okoliczności zmusiły Leilę do tego, by szybko dorosła i zaopiekowała się młodszą siostrą. Było to niemal niemożliwe- Leila musiała zarabiać na chleb, płacić rachunki za mieszkanie, a dodatkowo dbać o to, by młodszej Yasmin włos nie spadł z głowy. Gdy obie stały się już dorosłe, zamieszkały blisko siebie, obie wyszły także za mąż. Lata walki o siebie pozwoliły Leli przeobrazić się w prawdziwą bizneswoman, zaś Yasmin bardzo chciała spełnić się jako żona i matka. Narodziny Maksa były dla niej dopełnieniem kobiecości. Jak się jednak okazuje, jeden telefon może zmienić życie wielu osób w koszmar…
W najgorętszy dzień lipca Leila miała nieoczekiwanie zawieźć Maksa do żłobka, ponieważ rodzice dziecka nie mogli tego uczynić. Bycie ciocią, na dodatek mieszkającą tak blisko, powinno ją do tego zobligować, tym bardziej, że nie był to pierwszy raz, kiedy Leila zajmowała się swoim ukochanym siostrzeńcem. Niestety, kobieta zatopiona przez 24 godziny na dobę w swoich sprawach zawodowych nie spełniła banalnej prośby. Wręcz przeciwnie- doszło do śmierci Maksa. Czy był to nieszczęśliwy wypadek? O tym dowiemy się już tylko z rozdziałów poświęconych procesowi sądowemu. Przyznam, że trzyczęściowa powieść wciągnęła mnie niemal od razu i nawet dialogi sądowe nie okazały się nudne czy niezrozumiałe. Nie podam też żadnych innych szczegółów, gdyż jest to tylko opinia, a nie streszczenie. Dzięki pisarce wiem jednak, że ciekawej fabuły nie można czytać w sposób łapczywy, liczy się niemal każde słowo.
Plusem jest też opis śledztwa prowadzonego przez sierżanta Chrisa Shepherda. Jego żmudne dojście do prawdy pokazuje nam, że praca w policji wcale nie jest wcale lekka, łatwa i przyjemna. Gdy jesteś policjantem, to tak naprawdę jesteś nie w pracy, a na służbie, która może trwać 24 godziny na dobę, a nie tradycyjnie od ósmej do szesnastej. Każdy najmniejszy detal powinien zostać zbadany, gdyż rozwiązanie może być zupełnie inne, niż początkowo zakładano.
W „Najbliższej rodzinie” nic nie było oczywiste i przewidywalne od początku, co bardzo mnie ucieszyło. Akcję śmiało można porównać do domina, gdzie jedna szokująca informacja popychała za sobą kolejną. Na takie mieszkanki thrillera, sensacji i kryminału warto poświęcać swój wolny czas. Zakończenie zmusiło mnie do refleksji nad postępowaniem człowieka i jego konsekwencjami, których nie da się zapomnieć.