Najdłuższa noc

W Krakowie dochodzi do morderstwa. Kobieta zostaje pozbawiona powiek i oczu, ale sprawa okazuje się jeszcze bardziej tajemnicza, bowiem nie wiadomo, gdzie dokładnie zginęła. Znaleziono ją w mieście, jednak tropy prowadzą dalej. W tym samym czasie młody Jan Edigey-Korycki podróżuje na Madagaskar. Tam poznaje urodziwą kobietę, która na chwilę pozwala mu zapomnieć o ukochanej Konstancji, z którą łączył go burzliwy romans. Gdy Jan otrzymuje informację o śmierci matki, wraca do Krakowa, gdzie zaczyna pomagać policji w wyśledzeniu mordercy jego rodzicielki. Czy sprawa jego matki i kobiety bez oczu, a także innych kobiet, które zaczynają ginąć w Krakowie, łączą się?

Najdłuższa noc Marka Bukowskiego i Macieja Dancewicza to powieść inspirowana serialem Belle Epoque. Akcja przenosi się do początków XX wieku. Początkowo narracja jest podzielona na dwie osobne historie – Jana, który wyjechał z kraju, oraz śledztwa, które prowadzi policja w Krakowie.

Jeśli chodzi o Jana, to z początkowych rozdziałów dowiadujemy się wiele o jego wyjeździe, przeszłości i motywach, które popchnęły go w świat. To młody mężczyzna, który wiele przeszedł w życiu, choć najbardziej chyba ukształtowała go nieszczęśliwa miłość do pięknej Konstancji. Jest obyty, świat stoi przed nim otworem. Jednak wiadomość o śmierci matki sprawia, że postanawia wrócić do Krakowa i dowiedzieć się, co zaszło.

Śledztwo w Krakowie idzie dość mozolnie. Jelinek, który nadzoruje sprawę, ma swoje metody, którym ufa. Nie jest za to przekonany do tego, co robi Skarżyński, a co jest najnowocześniejszym podejściem do badań zwłok i odnajdywania śladów. Dlatego sprawa nie za bardzo posuwa się naprzód. Morderstwem matki zaczyna interesować się Jan, powoli kolejne wątki zaczynają się ujawniać, a szczegóły dopasowywać. Czy uda się znaleźć klucz dla tych zbrodni? Czy policja odnajdzie mordercę?

Muszę przyznać, że podoba mi się klimat powieści. Autorzy postarali się oddać atmosferę tamtych czasów. Czytelnik przenosi się więc do początków XX wieku, poznaje Kraków z tego okresu, i jego mieszkańców. Morderstwa, które zaprezentowano w książce, mogą wywołać gęsią skórkę. Im więcej się przed nami odkrywa, tym lepiej czuć aurę tajemniczości. Co prawda nie do końca rozumiem sens zakończenia, które nie pasowało mi do całości, ale może innym będzie ono odpowiadać.

Najdłuższa noc to książka, która czerpie garściami z serialu Belle Epoque, a dokładniej z jego pierwszego odcinka. Jednak tekst pozwala nam lepiej poznać bohaterów, ich charaktery, motywacje, przeszłość. To bardzo cenne, bo odkrywa się przez czytelnikiem to, czego nie można było pokazać tak dobitnie na ekranie. Zyskuje na tym przede wszystkim postać Jana, który jest wykreowany w przemyślany sposób.

Najdłuższa noc to niezły kryminał, który intryguje sprawą krwawych zabójstw połączonych symboliką religijną. Poza tym mamy jeszcze wątki poboczne, które dobrze uzupełniają tę historię. Jeśli oglądaliście serial, możecie nie być zaskoczeni treścią książki, ale na pewno docenicie pewne uzupełnienia, które serwują autorzy – choćby w charakterystyce głównej postaci. Jeśli nie widzieliście pierwszego odcinak Belle Epoque, polecam książkę. Jest dobrze napisana, czasem tylko brakuje przysłowiowej „kropki nad i” w niektórych kwestiach. Mimo wszystko to ciekawy kryminał.

Jest grudzień 1904 roku. Akcja dzieje się w Krakowie, na ławce na Plantach zostaje odnalezione ciało młodej kobiety. Jest ono brutalnie okaleczone. Laboratorium kryminalistyczne rozpoczyna swoje działania i mają oni wiele do zrobienia, ponieważ pojawiają się następne ofiary. Mają one cechy wspólne - to zwykle kobiety młode, które giną w specyficzny sposób. Policja ma więc trudną i skomplikowaną zagadkę do rozwiązania.

W tym samym czasie niespełna trzydziestoletni Jan Edigey-Korycki powraca do Krakowa, swojego rodzinnego miasta. Płynął na statku do portu na Madagaskarze, jednak dowiadując się o śmierci matki, postanawia powrócić do Galicji. Nie zdaje sobie jednak sprawy, co dzieje się w jego rodzinnym mieście. Giną w nim kobiety, mają wyłupione oczy, odcięte głowy, a także zwęglone ciała. Jan dowiaduje się także, że w laboratorium kryminalistycznym działa Henryk Skarżyński, jego dawny przyjaciel. Kraków rozwija się, staje się coraz piękniejszym miastem dzięki sztuce, która ma ogromne znaczenie.

Jan Edigey-Korycki, to z pewnością interesująca postać. Początkowo porzucił Kraków, z powodu nieszczęśliwej miłości do pięknej arystokratki. Został więc samotnikiem, który cierpiał z dala od rodzinnego miasta, wybierając się na podróże statkiem, a także rozmyślając o kwestiach patriotycznych. Jest to bohater, którego postawa waha się gdzieś między byciem romantykiem, a samotnikiem.

"Najdłuższa noc", to książka, która łączy wiele wątków, oraz gatunków. Ciężko jest ją podporządkować jednemu, konkretnemu rodzajowi. Jest to powieść obyczajowa, jednak dużą rolę grają tutaj wątki historyczne, kryminalny, ale pojawią się także wątki niczym z romansu. Morderstwa, które mają miejsce w Krakowie, są dla nas czymś tajemniczym, pewnego rodzaju zagadką, na której zakończenie i rozwinięcie z niecierpliwością czekamy. Niektórzy mogą narzekać na nadmiar wątków, oraz ich różnorodność, mi aczkolwiek nie przeszkadzało to w jej odkrywaniu. Całkiem przyjemnie odkrywało mi się losy bohaterów, mimo iż książki w których pojawia się wątek historyczny, nie należą do moich ulubionych, to nie żałuję, że sięgnęłam po "Najdłuższą noc". Książka została napisana na podstawie scenariusza do serialu, jednak póki co nie jestem w stanie określić podobieństw czy też różnic między nimi.