Narcyz

Kolejne spotkanie z twórczością Izabeli M. Krasińskiej było bardzo udane pod wieloma względami. Znam już styl pisarki, wiem zatem, czego mniej więcej mogę się spodziewać. Bardzo podoba mi się także sam tytuł- w sposób celowy autorka nawiązała do mitycznej postaci Narcyza. Jan Parandowski w zbiorze mitów opisał go jako pięknego młodzieńca, który zakochał się w swoim odbiciu. Przez zapatrzenie w samego siebie nie potrafił obdarzyć miłością nikogo, poza samym sobą. Narcystyczna osobowość nurtuje także współczesnych psychologów- dziś jest to zachowanie bardzo toksyczne, niszczące niemal każdy związek, a łowca znajdzie swoją ofiarę z łatwością, później ją osaczy, odizoluje od innych… Nie brzmi to dobrze, nieprawdaż?
Książka podzielona jest na pięć części, a dwie pierwsze ujawniają nam życie głównych bohaterów- Antoniny i Adriana. Antoninę vel Tosię poznajemy jako nastoletnią mieszkankę wioski. Dziewczyna pochodzi z wielodzietnej rodziny, a kontakt z ojcem przypomina koszmar. Mężczyzna ma bardzo sztywne poglądy- uważa on bowiem, że kobieta nadaje się tylko do pracy w polu, dbania o dom, a dzieci rodzi tylko po to, by następne pokolenie mogło przejąć gospodarkę. Niestety, matka Antosi nie ma nic do powiedzenia- musi uchodzić niemal za służącą dla swojego męża, dlatego też nie może pomóc zarówno swojej córce, jak i licznemu rodzeństwu dziewczyny. Tosia nie godzi się na harówkę w polu, dlatego jak najszybciej pragnie zarabiać na swoje utrzymanie. Okazuje się, że ma ona talent do makijażu i malowania paznokci, szybko zyskuje klientki. Niestety, znowu na drodze staje jej ojciec- wyśmiewa on pracę córki, notorycznie krytykuje, nie cofa się nawet przed przemocą fizyczną i psychiczną. W końcu Tosia nie wytrzymuje- po zdaniu matury przeprowadza się do Radomia, a tam dzieli kawalerkę z Basią, jedyną przyjaciółką. Życie osobiste Antoniny może nie przebiega zgodnie z jej marzeniami, ale kto powiedział, że zawsze można otrzymać to, czego najbardziej się pragnie?
Czas mija, a Tosia zaczyna pracę jako kelnerka. W lokalu bardzo często widuje szarmanckiego, eleganckiego Adriana. Mężczyzna jest 7 lat starzy od Tosi, a jego częste pojawianie się w lokalu związane jest z jego pracą. Pan Rekruter, jak o nim mówią Tosia i Basia, raczej nie wygląda na kogoś, kto mógłby zainteresować się wiejską dziewczyną, w dodatku niezbyt urodziwą. Może i Antonina nie jest brzydactwem, ale młoda dwudziestolatka z nadwagą i brakiem perspektyw raczej nie stanowi drugiej połówki jabłka dla Adriana… Czyżby?
Sam Adrian to postać, która także nie miała lekko w życiu. Bycie synem bogatego i wpływowego chirurga wcale nie musi oznaczać bajkowego dzieciństwa. Apodyktyczny ojciec Adriana już od dawna zaplanował mu przyszłość, ale czy krnąbrny i wręcz wulgarny nastolatek posłucha ojca? Niestety, matka Adriana także nie może mu pomóc- dom państwa Nowickich jest piękny tylko dla osób trzecich. Za zamkniętymi drzwiami może dziać się wiele zła, prawda? Dlaczego zatem Adrian zainteresował się zahukaną, skromną i pulchną dwudziestolatką? Co go podkusiło, by przedstawiać ją rodzicom? Warto się o tym przekonać samemu.
Szczególnie postawa Adriana nabiera rozpędu z końcem drugiej i początkiem trzeciej części powieści. Autorka w perfekcyjny sposób pokazała czytelnikom, jak bardzo wyrachowany i zmienny w swoich humorach potrafi być człowiek. Manipulacja gra tutaj pierwsze skrzypce. Jak bowiem uzależnić od siebie skromną dziewczynę, która nie ma w nikim oparcia i nigdy nie znała prawdziwego uczucia miłości? Jeśli odbiorcy pomyślą, że Adrian zachowa się niczym rycerz na białym koniu, ciągle będzie adorował swą wybrankę, to grubo się mylą. Niektóre sceny aż wbijają w fotel i zmuszają czytelnika do indywidualnych rozważań.
Fabuła tej książki jest tak skonstruowana, że aż ciśnie mi się na usta bardzo znane powiedzenie związane z noszeniem różowych okularów. Antonina wręcz nie dowierza, że taki przystojny mężczyzna mógł się nią zainteresować. Jej okulary na pewno są różowe, ale mają raczej odcień intensywnie neonowy. Czy osobę ślepo zakochaną można jakoś ostrzec? Co zrobi Basia, jedyna przyjaciółka Antosi? Jak główna bohaterka zareaguje na jej niezbyt miłe sugestie? Zapraszam do lektury.
Uważam, że cała książka jest bardzo wciągająca, fabuła daje do myślenia, a osobowość narcystyczna jest tu świetnie pokazana. Nie zdradzę, jak kończy się historia Tosi i Adriana, ale warto dotrzeć do ostatniej strony. Powieść tę można śmiało potraktować jak apel: UWAŻAJ, Z KIM WCHODZISZ W MIŁOSNĄ RELACJĘ. BARDZO SZYBKO MOŻESZ STAĆ SIĘ KUKIEŁKĄ W DOMOWYM TEATRZE. COFNIESZ SIĘ DO EPOKI ANTYKU, GDZIE, TAK JAK ÓWCZEŚNI AKTORZY, ZAŁOŻYSZ MASKĘ, BYLE DOSTOSOWAĆ SIĘ DO ŻĄDAŃ PANA I WŁADCY. NAPRAWDĘ TEGO CHCESZ?? MIEJ SIĘ NA BACZNOŚCI!!
Polecam! Powieść spodoba się także typowym srokom, gdyż okładka jest prześliczna.