Nie-ludzki Bóg. Eseje

"Najcenniejsze wydaje mi się w Nie-ludzkim Bogu to, że posługując się pojęciami abstrakcyjnymi, Lisicki rozważa kwestie, które dotyczą bez wyjątku każdego z nas, i nie waha się pytać o sprawy fundamentalne: czy wiemy, w jakim świecie żyjemy, czy wiemy, po co żyjemy, czy wiemy, co chcemy po sobie pozostawić?". - Janusz Drzewucki

"Pisząc o poezji Herberta, Leśmiana i Miłosza, o powieściach Kundery, Prousta czy Singera, o Cioranie i Bonhoefferze, ma Lisicki przede wszystkim na uwadze religijną wrażliwość człowieka XX wieku. Podstawowym, według niego, doświadczeniem duchowym naszego stulecia jest doświadczenie nicości i płynące z tego doznania uczucie lęku i osamotnienia. Rozbiciu uległa trwająca od wieków pewność co do istnienia transcendentnego punktu odniesienia ludzkich pragnień, ludzkiej wiary. Myśl chrześcijańska nie może pozostać obojętna wobec tej sytuacji, eschatologiczny lęk przepełniający dzisiejszy świat stanowi dla niej wielkie wyzwanie". - Dariusz Gawin

"Dokonuje Lisicki w tych esejach, zawsze, podkreślmy, pisanych z osobistej perspektywy, czegoś, co stanowi irytującą i bolesną prowokację dla rozpowszechnionego dziś sposobu myślenia. Konfrontuje, w sposób dramatyczny i polemiczny, mądrość zawartą w tradycji, przede wszystkim chrześcijańskiej, z wielkim błędem czasów nowożytnych, które, zbuntowane przeciw wieczności i absolutowi, ściągnęły nieopatrznie klęskę, i to klęskę straszną, na filozofię, religię, literaturę, na rozum Zachodu i wiarę Zachodu. Tropi (po części na sobie samym) i ujawnia te wszystkie katastrofalne następstwa, jakie w świadomości człowieka współczesnego spowodowało wyniesienie doczesności ponad wieczność". - Tomasz Burek