Mikołaj z Kuzy (1401-1464) jest uważany za jednego z najciekawszych filozofów piętnastego wieku. Jest on także autorem kilkuset kazań, które w dydaktycznej i egzegetycznej formie kryją ambitną problematykę filozoficzną. Książka Znaki i symbole została oparta na analizie właśnie tego obszernego, wielowątkowego i trochę niedocenianego dzieła, które pozwoliło pokazać filozofię Mikołaja z Kuzy w nowej perspektywie. Z jednej strony, autorka odnalazła w Sermones wszystkie znaczące wątki myśli Kuzańczykowej, co stało się podstawą tezy o tematycznej spójności całego dorobku Mikołaja z Kuzy. Z drugiej strony, wskazała, jak specyficzny kontekst gatunkowy kazań modyfikuje obraz Kuzańczyka filozofa. Książka wyróżnia się interdyscyplinarnością, dzięki której rozważania z zakresu historii filozofii zostały umieszczone w doskonale zarysowanym kontekście historycznym i retorycznym, pozwalającym na uważną i miejscami zaskakującą lekturę tekstów piętnastowiecznych.

Niepisaną zasadą ludowego ateizmu jest niepozostawianie pisemnych śladów. Fragment: " Podczas gdy religie zawijają się w pergamin i otulają księgami, żywoty nieświętych pozostają sprawą niepoznaną - i częściowo do poznania niemożliwą. O ile łatwo odczytać pobudki kierujące średniowiecznym proboszczem, o tyle motywacje niepiśmiennych chłopa lub chłopki, które wymykają się obowiązkowej wizycie pod amboną, pozostają niedostępne.(...)"

Autor w ramach podjętego tematu – a potwierdza to struktura oraz treść opracowania – wybrał religijność, moralność oraz aksjologię jako obszary swoich dociekań naukowych [...]. Uderzającą cechą opracowania jest jego komplementarność, jednorodność i logiczny układ, co uznać trzeba za dużą zaletę. [...] Przyjęte założenia teoretyczne i metodologiczne zostały gruntownie osadzone w adekwatnej do omawianego zagadnienia litera-turze przedmiotu. Szczególną wagę z poznawczego punktu widzenia ma-ją zbiorcze tabele ukazujące pomiar religijno-moralnych oraz aksjologicznych postaw polskiej młodzieży szkół średnich w roku 2017. To wszystko sprawia, że opracowanie pod względem analitycznym oraz informacyjnym ma charakter wyraźnie naukowo-badawczy, a zebrane wyniki badań – charakter dokumentacyjno-informacyjny. Autor, wykorzystując ten bogaty materiał empiryczny w sposób profesjonalny, ukazuje dynamikę przeobrażeń w sferze religijno-moralnej, śledzi jej zakres i formułuje liczne wnioski. Fragment recenzji wydawniczej ks. prof. zw. dr. hab. Sławomira H. Zaręby Czytelnik omawianego dzieła będzie mógł znaleźć odpowiedź na liczne pytania, które związane są z religią, moralnością i systemem wartości młodego pokolenia Polaków w drugiej dekadzie XXI wieku, a także antycypować kondycję społeczeństwa polskiego w omówionych wymiarach. Materiał zaprezentowany przez Janusza Mariańskiego jest mocno ugruntowany w bogatym materiale empirycznym „własnym”, jak również „wspomagającym”, nadto jego eksplikacja jest obudowana najnowszymi teoriami socjologicznymi, co w połączeniu z wielkim doświadczeniem i wiedzą Autora gwarantuje, że Czytelnik otrzymuje produkt najwyższej jakości. Fragment recenzji wydawniczej dr. hab. Mariusza Zemło, prof. UwB

ZŁOTA KSIĘGA jest unikalnym dziełem pozwalającym zrozumieć, jak ważne jest to, co powodujemy, tworzymy własnymi słowami, zwłaszcza kiedy stosujemy niewłaściwe słowa. Używamy wówczas najpotężniejszej Boskiej Zasady Działania we wszechświecie - JAM JEST. Godne uwagi są afirmacje, których - najkrócej mówiąc - sens sprowadza się do podkreślenia, iż naturalną tendencją Życia jest Miłość, Pokój, Piękno, Harmonia oraz Obfitość. TY sam kształtujesz własne życie, wprowadzając w nie Doskonałość Boskiej Miłości.

"Z początku czytelnika może dziwić tak niezwykłe zestawienie całkowicie różnych postaci, jednak po bliższym przyjrzeniu się pracy trzeba uznać trafność tego wyboru, gdyż tomizm Garrigou-Lagrange był zdecydowanie polemiczny. Jego ujęcia rodziły się w dyskusji z autorami, których zaliczał do modernistów, i wobec tego niezwykle wyraziście jawi się w konfrontacji z filozoficznymi wizjami Teilharda, które stały na antypodach tomizmu, uprawianego przez Garrigou-Lagrange'a. Dlatego temat rozprawy uważam za trafny, a pomysł zaprezentowania niemal zupełnie nieznanego na polskim gruncie przedstawiciela tzw. tomizmu tradycyjnego (w wersji rzymskiej) za ważny dla historii filozofii. Garrigou-Langrange jest bowiem u nas znany wyłącznie z monumentalnego podręcznika teologii duchowości, którą uprawiał z racji przydzielonej mu w Angelicum katedry, jednak - jak się wydaje - jego główne zainteresowania i pasje polemiczne skupiały się wokół podstawowych zagadnień filozoficznych: prawdy, substancji, przyczyny." Z recenzji Prof.dr.hab.Artura Andrzejuka

Co chrześcijanin powinien wiedzieć o cudach? Współczesna medycyna, a uzdrowienia paranormalne Nowe objawienia i orędzia Maryjne aprobowane przez Kościół Orędzie Madonny z Akita, a III tajemnica fatimska Tajemnicza wizja Jana Pawła II Obrazy i posagi, które... płaczą Teologia wobec współczesnych opętań demonicznych Zjawiska mistyczne w życiu świętych Satanizm... Karola Marksa Ciała, których nie zwyciężył czas

Jeśli trudno Ci uwierzyć w to, że istnieje życie po śmierci, pora sięgnąć po poważne dowody naukowe! Opierając się na ustaleniach nauk przyrodniczych, takich jak fizyka, biologia i medycyna, a także na badaniach psychologów i pismach filozofów Dinesh D'Souza, znany amerykański analityk i publicysta, pokazuje, dlaczego zdobywająca coraz więcej zwolenników ateistyczna krytyka nieśmiertelności jest irracjonalna. Wielu czytelnikom, przyzwyczajonym do myślenia o sprawach ostatecznych jedynie w kategoriach mistycznych, sugestia, że wiarę w to, iż „jest coś po śmierci”, można oprzeć na dowodach naukowych, może wydać się absurdalna. Dinesh D’Souza udowadnia na kartach tej książki, że takie racjonalne podejście jest jak najbardziej uzasadnione. Swój poparty licznymi dowodami naukowymi wywód prowadzi jednak nie dla zabawy intelektualnej, lecz po to, by przekonać jak najwięcej ludzi do przyjęcia w swoim życiu założenia, że śmierć nie jest końcem, lecz nowym początkiem. Takie podejście nie tylko pozwoli im oswoić lęk przed tym momentem. Pomoże im także łatwiej przejść przez żałobę po odejściu bliskich oraz lepiej, owocniej i radośniej przeżyć czas życia na ziemi. Jestem zdumiony tym, w jak jasny i przystępny sposób D'Souza potrafi pisać o tak głębokich i subtelnych tematach. Wykazując się szeroką wiedzą na temat najnowszych odkryć z tak różnorodnych dziedzin jak socjologia i neuronauka, autor przedstawia mocną argumentację na istnienie życia po śmierci. STEPHEN BARR, profesor teoretycznej fizyki cząstek elementarnych, University of Delaware Niezastąpiona, elektryzująca książka. D'Souza przedstawia w sposób jasny, zdecydowany i uczciwy swoje argumenty. Nie znam lepszego sposobu na zrozumienie idei życia po śmierci niż sięgnięcie po tę książkę i podążanie za argumentacją autora. DALLAS WILLARD, profesor filozofii, Uniwersytet Południowej Kalifornii Autor z dużym wyczuciem i zrozumieniem prowadzi czytelnika przez zagajniki filozofii, fizyki i nauki o mózgu, by na końcu przedstawić mu zaskakującą konkluzję, która nie tylko wydaje się, ale JEST bez wątpienia realna. DANIEL ROBINSON, wykładowca filozofii, Uniwersytet Oksfordzki Nigdy nie należy się obawiać, próbując niemożliwego. Dinesh D'Souza ponownie pokazuje swoje zdolności argumentacji, które czynią go bardzo groźnym przeciwnikiem. CHRISTOPHER HITCHENS, autor książek Bóg nie jest wielki i The Portable Atheist Dinesh D’Souza – jeden z doradców Białego Domu za czasów prezydentury Ronalda Reagana, znany analityk, ceniony publicysta konserwatywny i chrześcijański, autor licznych bestsellerów, w tym książki To wspaniałe chrześcijaństwo.

Kiedy w 1998 roku powstała strona internetowa założonej przez lekarza onkologa, dr. Jeffreya Longa, Fundacji Badań nad Doświadczeniem Śmierci, nikt nie spodziewał się, jakim sukcesem okaże się to przedsięwzięcie. Bardzo szybko Fundacja zyskała ogromną popularność i na zawsze odmieniła życie jej twórcy. Przez ten czas ponad cztery tysiące ludzi podzieliło się swoimi relacjami z doświadczenia śmierci. Przy tej ilości materiału do analizy, niniejsza książka jest najobszerniejszym studium nad zjawiskiem doświadczenia śmierci, jakie kiedykolwiek powstało. Książka przedstawia świadectwa życia po śmierci i spotkania z Bogiem oraz niezwykłe wnioski płynące z tych nowatorskich i pionierskich badań. Praktycznie nie istnieją wcześniejsze studia zgłębiające temat, który został tu przedstawiony. Zdałam sobie sprawę, że moje „Ja jestem” tym, kim rzeczywiście jestem, zawsze byłam i zawsze będę. Cóż za szczęście! Mogłam zdecydować, czy spocząć w tej prawdzie i zostać „po drugiej stronie” czy w dalszym ciągu „grać” w bycie wymyśloną osobą. Kiedy to sobie uświadomiłam, w myślach „odwróciłam się” i zobaczyłam światło, które było jaśniejsze niż milion słońc, a które jednak nie raziło moich oczu. Światło to promieniało wszechogarniającą i bezwarunkową miłością, „wyczuwałam”, że jest obdarzone zdolnością do odczuwania i że ma „obecność” - jakby było Bogiem. Fragment książki

Czy może powstać coś z niczego? Czy u podstaw istnienia świata i wszelkiego bytu musi leżeć materia, a jeśli tak, to czy jest ona wieczna? Czy to Bóg stworzył wszystko/ Spór wczesnochrześcijańskiego apologety Tertuliana z gnostykiem Hermogenesem nie był zwykłą kłótnią kupców na rynku w Kartaginie, sięgał rzeczywiście akademickiego poziomu. Który z adwersarzy był heretykiem? Prawda jest jednak ponadczasowa, a czytelnik niech ją odkrywa z pasją.

Nieco historii. Początek bloga ojca Leona to teksty publikowane na portalu Onet. Burzliwe dyskusje użytkowników stworzyły pewną strefę kulturalnej wymiany myśli. Ojciec Leon przyjął zasadę, że zbiera opinie internautów i pisze odpowiedź, odnosząc się do zarzutów. Po pewnym czasie, zaproponowałem Ojcu „Przenieśmy materiały na nasze podwórko”. I tak też się stało. Założyłem PSPO (skrót: Poważne sprawy, poważne odpowiedzi). Cel, jaki mi przyświecał: stworzenie benedyktyńskiego centrum duchowości. W tym czasie również rozpoczęliśmy z ojcem Knabitem nagrywać serię Ojca Leona słów kilka do serwisu YouTube. Pojawił się pomysł: dlaczego nie wziąć udziału w imprezie Blog Roku?Start nie był udany, nie przywieźliśmy z Warszawy statuetki. Trzeba było poczekać do kolejnej edycji… Postaraliśmy się, wtedy również poznaliśmy Maćka Musiała, odwiedziliśmy go i nawiązaliśmy znajomość. Blog Roku 2011 zaskoczył wszystkich, ojciec Leon w kategorii blogi profesjonalne zdobył główną nagrodę, co potwierdziło, że senior potrafi… i to jeszcze zakonnik. Blog pisze się dalej. Już nie z taką częstotliwością, ale nadal jest to specyficzna przestrzeń wymiany poglądów. Wokół bloga urosło wszystko inne. Ojciec Leon, mimo swoich licznych obowiązków, pokazał że można. Publikacja Bloger dusz, którą trzymasz w ręce, to dziennik życia ojca Leona. Podróże, spotkania, dyskusje z czytelnikami, czyli osobisty zapis tego, co się działo od 2011 do 2018 roku. Czytając kolejne strony, poznasz osobowość Autora, jak również benedyktyński styl życia. Poznasz także i innych użytkowników, ukrytych pod pseudonimami, z którymi ojciec Leon podejmuje żywą dyskusję. Na tych kilkuset stronach zamkniemy część pierwszą. Druga odsłona zawierać będzie teksty z serii Ojca Leona słów kilka oraz rozmowy z internautami. Wydanie tekstów z bloga ojca Leona to również ukłon w kierunku samego Autora, za te lata wytrwałej współpracyz internautami. Zawsze gdy zbliżają się Targi Książki, czy to w Krakowie, czy też w Warszawie, miło jest usłyszeć z ust odwiedzających nasze stoisko: „Czytam Ojca i bardzo mi to pomaga…”Zdarzają się i tacy, którzy traktują taką okazję do ataku, jednak i z nimi ojciec Leon chce porozmawiać (zazwyczaj szybko uciekają…).

Nie bój się, drogi Czytelniku, druga część nie jest ściśle połączona z pierwszą. Naszym celem było zebranie twórczości internetowej ojca Leona. Blog to pierwsza cześć, najbardziej obszerna; w drugiej odsłonie przeczytasz teksty z serii Ojca Leona słów kilka oraz materiały zgromadzone ze spotkań z internautami w formie pytań i odpowiedzi. Otwarty umysł jest potrzebny, aby cokolwiek rozpocząć. Pasja i chęci pomagają, żeby wszystko toczyło się swoim rytmem. Słomiany zapał nie wchodzi w grę. O jakże wielu spotkałem takich, którzy pragnęli góry przenosić!A ile argumentów wpłynęło na to, że to, co miało być na poniedziałek, pojawiło się dopiero dwa tygodnie później… Dyscyplina systematyczności i trud podczas przygotowania materiału, szybko zweryfikowały takich delikwentów. Szkoda, bo warto się dzielić tym, co możemy dać światu. Ojciec Leon, z czystym sumieniem stwierdzam, to otwarty umysł, który kiedy czegoś się podejmuje, wiernie i z prawdziwą benedyktyńską cierpliwością robi to, czego się podjął. Mówiąc benedyktyńska mam na myśli coś, co jest zrobione od początku do końca, z intencją, że daję z siebie wszystko, co najlepsze. To znak, że mi zależy. Złożenie tych wszystkich elementów tworzy jakość, z czego słyną benedyktyni. Zwyczajnie dobrze zrobiona robota… Nieraz zastanawiałem się nad fenomenem zjawiska, w którym ojciec Leon chce rozmawiać, nawet z tymi, którzy atakują, aby atakować. Byłem świadkiem takiej sceny podczas jednej z edycji Targów Wydawców Katolickich. Pewien pan podszedł, wypluł swój jad i uciekł, tyle… natomiast Ojciec wstał i chciał za nim iść, żeby podjąć dialog. Kultura i szacunek zjednały mu całą rzeszę czytelników. Kto był na spotkaniu z ojcem Leonem, ten wie, że ma dla każdego choćby minutę, żeby przytulić i zamienić dwa zdania. Oczywiście znajdą się też tacy, którzy dorzucą swoje trzy grosze w formie zarzutu: znowu obściskuje kobiety… zakonnik i takie rzeczy… I jest to tym bardziej przykre, bo mówione za plecami. Sytuacja się zmienia, kiedy staje taki jeden z drugim twarzą w twarz.

Trwają na przeciwnych krańcach spectrum – jeden jest światowej sławy pisarzem, autorem „Imienia róży” i samozwańczym człowiekiem świeckim; drugi, hierarchą Kościoła Katolickiego, wymienianym w gronie potencjalnych następców obecnego papieża. W tej przyjacielskiej, lecz zaciętej szermierce listów i idei, Umberto Eco i Carlo Martini dyskutują nad kwestią aborcji, rolą kobiet w Kościele, etyką i Apokalipsą. Stawiają czoła najtrudniejszym dylematom nowego milenium, świadomi dzielących ich różnic, wiary i niewiary. Rezultat? Jest oszałamiający. Jakie bowiem są granice wiary? I w co wierzy ten, kto nie wierzy? Jeśli mamy wieść dialog, to musi on obejmować także obszary, na których nie ma zgody. Ale to nie wszystko; jeśli na przykład laik nie wierzy w "rzeczywistą obecność", katolik zaś - co naturalne - i owszem, to fakt ten nie oznacza wzajemnego niezrozumienia, lecz po prostu szacunek dla przekonań partnera. Umberto Eco: „Słusznie przywołuje Pan cel tej naszej epistolarnej rozmowy. Chodzi nam mianowicie o zakreślenie wspólnego dla laików i katolików pola dyskusji obejmującego również punkty, w których nie ma zgody. Zwłaszcza te, z których powstają głębokie nieporozumienia, znajdujące wyraz w konfliktach na płaszczyźnie politycznej i społecznej.”

Spis treści Przedmowa Jego Świętobliwość Papieża Franciszka Multiplikacja praw i niszczenie pojęcia prawa Ukrzyżowany, zmarły i pogrzebany. Wielki Piątek Odkupienie - coś więcej niż frazes? Polityka i prawda. Proces Jezusa Polemika Augustyna z teologią polityczną Rzymu Wiara a polityka Prawda, wartości, władza Przemówienie w Parlamencie Brytyjskim Przemówienie w Bundestagu Błogosławieni pokój czyniący Orędzie na Światowy Dzień Pokoju Co jest spoiwem świata? Przedpolityczne moralne podstawy liberalnego państwa Czy Bóg istnieje? List do Władz państwowych i kościelnych w Polsce

Książka w przystępny sposób tłumaczy zależność wiary i wolności. Ciekawe, nowatorskie, choć oparte na nauce św. Tomasza z Akwinu, nauczanie znanego autora rzuca światło na trudne do zrozumienia wybory ludzkie. W książce znajduje się też bardzo ciekawa analiza wolności na różne sposoby rozumianej w różnych cywilizacjach, tutaj autor wspiera się opracowaniami Feliksa Konecznego. Autor jest Teologiem Domu Papieskiego, czyli osobą odpowiedzialną za ortodoksję pism Ojca świętego, a jednocześnie jest wykładowcą na rzymskim Uniwersytecie Angelicum.

Książka w doskonały sposób przybliża myśl jednego z najwybitniejszych tomistów i ojca odrodzenia dominikańskiego w Polsce (...). Analiza naukowych rozważań teologiczno–moralnych poświęconych łasce Bożej, modlitwie, a przede wszystkim kapłaństwu, przeprowadzona przez Autora tej monumentalnej pracy, łączy w sobie ważny przekaz z pasjonującym wykładem, który przenosi czytelnika w realia historyczne pierwszej połowy XX wieku, ale niesie mu również refleksję aktualną w czasach współczesnego kryzysu postmodernistycznego... Z recenzji dr. hab. Dariusza Magiera (UPH Siedlce) ...to nie tylko rekonstrukcja teologicznych poglądów o. Jacka Woronieckiego i wynikających z nich praktycznych wskazówek, dzięki którym ludzie wierzący mogą doskonalić swoje życie. Autor pokazuje też, jak trudno jest zachować harmonię między przyrodzonym i nadprzyrodzonym wymiarem ludzkiego życia oraz jak pomocnym narzędziem zachowania tej harmonii była (i jest nadal) myśl Woronieckiego. Z recenzji dr. hab. Roberta T. Ptaszka (KUL) Tematyka zarazem antropologiczna i teologiczna pozwala na wyeksponowanie wielkiej kompetencji Woronieckiego jako myśliciela świadomego współczesnych dokonań nauk szczegółowych („człowiek”) i tradycyjnej teologii („religia”). To niezwykle cenne zestawienie, inspirujące dla współczesnych, którzy rzadko dysponują podobnymi podwójnymi kompetencjami — wiedzą o człowieku i wiedzą o religii. Z recenzji dr. hab. Krzysztofa A. Wojcieszka (Pedagogium) Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego Spis treści Wprowadzenie Rozdział I Teologiczno–moralne rozważania J. Woronieckiego o cnotach wlanych Cnoty teologalne i ich udział w doskonaleniu się moralnym człowieka Miłość Wiara Nadzieja Rozdział II J. Woroniecki o łasce Bożej Rola łaski Bożej w doskonaleniu się moralnym człowieka. Łaski uczynkowe i habitualne Miłosierdzie Boże jako źródło łask dla człowieka Ludzkie uczynki miłosierdzia jako odpowiedź na miłosierdzie Boże Rozdział III Modlitwa w nauce J. Woronieckiego Modlitwa jako źródło doskonałości chrześcijańskiej Modlitwa myślna Kontemplacja chrześcijańska Modlitwa i kontemplacja a życie doczesne chrześcijanina Pacierz i codzienny rachunek sumienia Chrystus uczy nas modlitwy Rozdział IV Kapłaństwo w życiu Kościoła katolickiego według nauki J. Woronieckiego Wychowanie kandydatów do stanu kapłańskiego Znaczenie modlitwy kleryka i kapłana Formacja duchowa i kształtowanie charakterów przyszłych kapłanów Rola ojca duchownego w seminarium Przygotowanie intelektualne przyszłych kapłanów Teologia fundamentalna i moralna w seminarium duchownym Nauka umiejętności spowiadania Woroniecki wobec kazuistyki w nauczaniu teologii moralnej i w praktyce spowiedniczej Nauka społeczna Kościoła i socjologia w seminarium duchownym Studium Pisma św. w seminarium duchownym Nauczanie historii Kościoła katolickiego oraz lektura pism Ojców Kościoła i prawa kanonicznego Nauczanie liturgiki i wychowanie liturgiczne Dogmatyka katolicka Misjologia w seminarium Rola kapłana w życiu Kościoła katolickiego Umiejętność głoszenia kazań przez kapłanów Zaangażowanie społeczne kapłanów Zakończenie Bibliografia Indeks osobowy Summary

Ludzie chodzą do psychologów, psychiatrów, terapeutów i pytają: "Jak żyć?". Ale po co iść do coacha, który pomoże znaleźć odpowiedź na jedno pytanie, skoro można sięgnąć do Pisma Świętego, zawierającego odpowiedzi na wszystkie wątpliwości? W książce "Przekonanie do Ewangelii" ks. Jacek Kołak pokazuje krok po kroku, jak skutecznie czytać Słowo Boga i codziennie stawać się człowiekiem, który pragnie dobrowolnie naśladować Jezusa.

Książka stanowi źródłową analizę podstawowych tematów metafizyki św. Tomasza: istnienia, istoty, natury, transcendentaliów, istnienia i istoty Boga, struktury człowieka. Wiodącym tematem książki jest akt istnienia (esse), który naświetlany jest w perspektywie historycznej (na tle dziejów filozofii bytu) oraz w poszczególnych tekstach Akwinaty, przede wszystkim zaś w traktacie O bycie i istocie (De ente et essentia). Autor starannie omawia historyczne źródła tej problematyki w tekstach Tomasza (Arystoteles, Boecjusz, neoplatonicy), a przede wszystkim jego dyskusję z ujęciami Awicenny. Prof. Artur Andrzejuk głosi w książce tezę, że akt istnienia jest pierwszym, najważniejszym zapoczątkowującym byt jego pryncypium, które stanowi wewnętrzny składnik każdego bytu, urealniający i aktualizujący jego istotę (zawartość treściową, czyli to czym jest). Jest to teza charakteryzująca tzw. tomizm konsekwentny, sformułowany i nauczany przez prof. Mieczysława Gogacza, któremu książka jest dedykowana. W końcowych partach rozważań podjęto temat deformacji nauczania Tomasza, dokonanych zaraz po jego śmierci i pogłębianych przez wieki niezrozumienia głównych tez jego filozofii oraz żmudnego przywracania prawdziwego oblicza tej myśli przez tomistów XIX i XX wieku.

Dlaczego sztuka przeszła z sanktuariów do galerii? Jaka jest jej droga pojednania z wiarą? Czy pustka nowoczesnych kościołów przeszkadza im być ikonami Kościoła? Jakie wyzwania stają dzisiaj przed sztuką liturgiczną? Jaka więź istnieje pomiędzy życiem w Duchu, życiem liturgicznym, a językiem artystycznym. Czy jedyną drogą powrotu sztuki sakralnej na Zachodzie jest spotkanie ze Wschodem? Na te i inne pytania odpowiada Marko I. Rupnik w rozmowie z Natašą Govekar. Przekonuje, że w czasach, kiedy chrześcijaństwo Europy zdaje się przeżywać kryzys, a Kościół poszukuje nowych form ewangelizacji, dobrze pojęta sztuka sakralna może stać się wyjątkową przestrzenią doświadczania Boga i spotkania z człowiekiem. Sztuka Rupnika określana jest przez krytyków jako „teologia chrześcijańska w bizantyjskich formach”. Proponowana przez niego ikonografia, która wypełniła przestrzeń architektoniczną wielu świątyń, pokazuje mowę obrazów zrozumiałą nie tylko na Wschodzie, lecz również na Zachodzie. Można więc powiedzieć, że to swoista sztuka ekumeniczna, która posługuje się językiem rozumianym przez wszystkich wierzących w Chrystusa, bez względu na przynależność konfesyjną. O autorze: Marko I. Rupnik – słoweński jezuita, artysta, teolog, kierownik duchowy. Studiował malarstwo w Akademii Sztuk Pięknych w Rzymie i teologię w Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim. Jest dyrektorem Centrum Studiów i Badań „Ezio Aletti”– ośrodka badania relacji kulturalnych i religijnych między Wschodem i Zachodem Europy oraz Atelier Sztuki Centrum Aletti, które zajmuje się sztuką liturgiczną. Razem z artystami tworzącymi zespół Centrum Aletti wykonał mozaiki w wielu miejscach w Europie, Ameryce i na Bliskim Wschodzie. Jest też wykładowcą na papieskich uczelniach w Rzymie, konsultorem Papieskiej Rady ds. Kultury, Papieskiej Rady ds. Krzewienia Nowej Ewangelizacji, Kongregacji ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów i Kongregacji ds. Duchowieństwa. Nataša Govekar pochodzi ze Słowenii, studiowała teologię i język słoweński na Uniwersytecie w Lubljanie, uzyskała doktorat w Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim. Jest członkiem zespołu Centrum Aletti w Rzymie, gdzie zajmuje się teologią obrazów oraz Wydawnictwem Lipa. W 2016 roku papież Franciszek mianował ją dyrektorem departamentu teologiczno-duszpasterskiego w watykańskim Sekretariacie ds. Komunikacji.

Najsłynniejsze dzieła klasyki duchowości chrześcijańskiej poświęcone Jezusowi i Maryi będą doskonałą pomocą w modlitwie i medytacji oraz praktycznym poradnikiem codziennego życia duchowego.

Bóg i człowiek na ławie oskarżonych Żył między nami, ale pewnego dnia zniknął w tajemniczych okolicznościach. Zostawił jednak obietnicę, która wielu napawa lękiem. Kiedy znów się pojawi, nastąpi koniec tego świata… Sąd Ostateczny właśnie się zaczyna. Czy jesteśmy gotowi na zderzenie z wiecznością? Czy mamy się czego bać? A może to Bóg powinien lękać się konfrontacji z nami, z naszymi pretensjami i pytaniami, na które nikt nie potrafił nam odpowiedzieć? Paradoksalnie to od Końca czasów rozpoczyna się trylogia Boski Adwokat. Ojciec Paweł Krupa OP próbuje wniknąć w nie-ludzką logikę Boga, ujawnić, co się za nią kryje i zestawić z naszymi najbardziej bolesnymi pytaniami. Głęboka teologia, napięcie godne najlepszego thrillera i… zaskakujący humor. Paweł Krupa OP - dominikanin, historyk mediewista, mistrz anegdot, znawca myśli św. Tomasza, były dy­rektor Instytutu Tomistycznego. Studiował w Krakowie, Paryżu i Rzymie. W Wydawnictwie WAM opublikował: Jutro ma na imię Bóg i Spowiedź jak na dłoni.