Nigdy nie będę wyższa

„Nigdy nie będę wyższa, ale mogę być szczęśliwsza” to lekka, przyjemna lektura, która nadaje się zarówno na letnie, jak i zimowe wieczory. Sięgnęłam po nią z uwagi na temat, ale też formę graficzną- duży i wygodny druk to idealny pomysł wydawniczy. W ten sposób każda osoba, nawet z silną wadą wzroku, nie będzie żałować, że wypożyczyła tę książkę. Ja aż tak dużej czcionki jeszcze nie potrzebuję, ale czułam się zrelaksowana, a tego było mi teraz trzeba.
Małgorzata, główna bohaterka, jest kobietą przed sześćdziesiątką, choć sama o sobie mówi, że to wiek „pięćdziesiąt plus”. Ot, ładniej to brzmi, a już na pewno mniej przygnębiająco dla kobiety. Małgorzata z wykształcenia jest inżynierem (nie znoszę nowoczesnych feminatywów), natomiast jej pasją jest pisanie kryminałów. Kobieta napisała już kilkanaście części, a niektóre opowieści zostały przeniesione na szklany ekran. Co z tego, że nie w Polsce? O takim wyróżnieniu marzy zapewne każdy człowiek pióra. Jeśli chodzi o rodzinę, ma ona dwoje dorosłych dzieci, syna Piotra i córkę Martę, którzy totalnie różnią się pod względem podejścia do życia, co nadaje kolorytu całej powieści. Małgorzata ma też męża Tomasza, ale jak aktualnie wygląda ich małżeństwo? Czy przypomina bajkę? O tym trzeba dowiedzieć się samodzielnie, a nie będzie to stracony czas.
Czas mija, życie Małgorzaty skupia się wokół pisania, ale czasem wystarczy jeden ruch, by widzieć świat w zupełnie innych kolorach. Nieoczekiwane spotkanie z Wiktorem Tarnowskim, promotorem doktoratu syna, znowu nadaje książce zupełnie innego charakteru. Wymiana korespondencji między nimi czasami nieco mnie nużyła, ale żadne dialogi nie zostały jednak nadmiernie przesłodzone. Bardzo się z tego cieszę, bo nie znoszę nadmiaru cukru w cukrze- ani w jedzeniu, ani w literaturze.
Sferę obyczajową mogę ocenić jako poprawną, ale bardzo podoba mi się tematyka samej pracy pisarza/pisarki. Stworzenie ciekawej opowieści wcale nie jest drobnostką i dobrze by było, gdyby czytelnicy zdawali sobie z tego sprawę. Możemy mieć w głowie mnóstwo pomysłów, ale co z tego, skoro nie umiemy w odpowiedni sposób przelewać ich na papier? Małgorzata, jako zaawansowana pisarka, czasami rozbawiała mnie swoimi notatkami. Każde zdanie, nawet wypowiedziane przez przechodnia, może mieć kluczowe znaczenie.
Muszę też pochwalić Agnieszkę Dydycz zapis relacji między Małgorzatą a jej matką, Heleną. Nie podam szczegółów, ale wątek ten na pewno skłoni czytelników do intensywnych przemyśleń. Warto odpowiedzieć sobie na pytania: jaka jest moja mama? Czy mogę potraktować ją jako przyjaciółkę? Ja, owszem, mogę.
Miłość, prawdziwa przyjaźń, relacje międzypokoleniowe- wszystko to tutaj odnajdziemy. Co więcej, istotniejsze kwestie zostały wyróżnione inną czcionką. Autorka zapowiedziała ciąg dalszy- rzeczywiście, można już sięgnąć po drugi tom. Czy sama to zrobię? Mam nadzieję.