No, Asiu!

Jest to moja pierwsza książka tej autorki i powiem szczerze, że na pewien sposób jest ciekawą pozycją, szczególnie że pokazuje właśnie osoby starsze, które wzbudzają sympatię. Mamy tu również wpleciony wątek miłosny, który praktycznie nie rzuca się w oczy, ale jest napisane w ciekawy sposób.

Znajduje się tu również wątek kryminalny. Jaki? Sami się przekonajcie.

Jeśli o mnie chodzi to dużo było dla mnie postaci, które jak się okazuje są z pierwszej części, którą planuje przeczytać. Myślę, że wtedy by się wiele rzeczy też wyjaśniło. Mimo wszystko polecam.

Książkę otrzymałam za punkty w portalu czytam pierwszy

Książka jest drugim tomem cyklu o przygodach Joanny, dyrektorki domu spokojnej starości i jej podopiecznych. W tym tomie do Polski wraca Paweł, obiekt westchnień Joanny. Zamieszkuje on razem z córką w osobnym mieszkanku w domu spokojnej starości i w czasie wolnym oferuje staruszkom usługi krawieckie. Próbuje też zdobyć serce Joanny, jednak bardzo kiepsko mu to wychodzi. Jego losy splatają się z historią dwóch zwariowanych staruszek, jego przyszywanych cioć. A w to wszystko oczywiście wplątana jest Joanna... Szczerze powiedziawszy nie udało mi się przy tej książce zrelaksować. Bohaterowie powieści są bardzo infantylni, w powieści dzieje się niewiele, a do tego styl powieści był dla mnie momentami mocno niezrozumiały – coś było nie tak ze składnią, bardzo to utrudniało zrozumienie treści. Jedynym elementem ratującym książkę były retrospekcje z czasów młodości jednej z „cioć”. Wtedy to czytelnik przenosi się na obrzeża Nowego Jorku w latach 80tych i mimo niewesołych wydarzeń te wspomnienia mają swój klimat. Chciałabym powiedzieć, że książka może się spodobać fanom lekkich obyczajówek, niestety przez ten dziwny styl, obawiam się, że lektura może być irytująca dla każdego odbiorcy. Nie lubię mówić źle o książkach, ale tutaj naprawdę się wymęczyłam...

Książkę zdobyłam dzięki portalowi czytampierwszy

No Asiu!
Opowiada o Joannie, która pracuje w domu starców "Patrycji"👵👴 , którymi się opiekuje.Jest to trzydzieścio-pięcio kobietą , która mieszka z matką cio chce aby w końcu znalazła w końcu mężczyznę.Właśnie do Marii i Genowefi ,które są mieszkańcami domu starców 🏠 przyjeżdża Ich wnuk Paweł z córką Anastazja.Paweł dla starszych pań uszył i przerabiał Ich ubrania z tego powodu urządził pokaz mody dla Pań.Co wyniknie z powrotu Pawła do Polski!?☺️
Plusy➕
Świetnie się bawiłam w czasie czytania jej starsze panie w roli narratorów jest świetnym zabawnym pomysłem.
Minusy➖
Czasami główni bohaterowie zdawali mi się zachowywać dziecinie.
Czasami się gubiłam w czasie czytania z powodu tak dużo postaci w książce
Bohaterowie są niezdecydowani i nie wiedzą co czsem robić.
Jest to druga część serii ,ale Ja nie trzeba czytać pierwszej części by wszystko zrozumieć.
Pierwsza część nazywa się : Och Elvis☺️🤗 W książek możemy znaleźć fragmenty piosenek Elvis Presley jest to bardzo fajny dodatek.😀
We’re lost ina cloud
With too much rain
Elvis Presley, If I Can Dream
Ocena ❤️❤️❤️❤️❤
Marika Krajniewska
Urodzona w Petersburgu, z wykształcenia tłumaczka, z zamiłowania dziennikarka, autorka powieści „Papierowy Motyl”. Lawiruje na pograniczu dwóch kultur – polskiej i rosyjskiej. Ma na swoim koncie wygraną w konkursie literackim miesięcznika Pani na najpiękniejsze opowiadanie o miłości. O jej opowiadaniu Janusz L. Wiśniewski powiedział: „Kiedy je przeczytałem, przestałem na chwilę oddychać…”. Jest laureatką konkursu literackiego organizowanego przez Oświęcimskie Centrum Kultury w roku 2009 „Pisanie jest dobre na chandrę”. Absolwentka Warsztatów Kreatywnego Pisania Polskiej Akademii Nauk. Mama, żona, pisarka… W listopadzie 2009 założyła własne wydawnictwo "Papierowy motyl". Jest autorką kilku powieści i tomików opowiadań. Wyreżyserowała krótkometrażowy film fabularny "Głód" na podstawie własnego opowiadania. W filmie zagrali m.in. Ewelina Szostkowa, Piotr Głowacki i Mateusz Damięcki. Obecnie oprócz pisania promuje filozofię życia work for fun, jest autorką bloga www.prosteopowiesci.pl
Cytat 🗨️

"Nie miałeś lepszego pomysłu na dzisiejsze popołudnie? Całkiem znośna pogoda, mogłeś mnie chociażby na spacer zaprosić. Sprawdzilibyśmy, czy najsłodsze okienko na Wilsona już zmieniło asortyment na zimowy. Pączka bym zjadła. Ze śliwką, gdyby kogoś to interesowało. Ale nie, musiałeś mieć wylew. I to w samochodzie, na środku ulicy! W Warszawie! Ty to naprawdę masz pomysły."

Paweł wraz z córką przeprowadzają się z Petersburga do Warszawy i zamieszkują w mieszkaniu znajdującym się na poddaszu, w domu spokojnej starości „Patrycja’. Dyrektorką tego przybytku jest tytułowa Asia, z którą od dawna mają się ku sobie.
Joanna ma dwie przyjaciółki, Marię i Gienię - dwie staruszki z werwą, które za cel postanowiły pomóc tej dwójce. Zwłaszcza, że Paweł jest wnukiem ich zmarłej przyjaciółki, Alicji.
‘Patrycja’ posiada nietypowych mieszkańców, zwłaszcza, że część z nich ładuje się w niezłe tarapaty, gdzie ich przeciwnicy to typki spod ciemnej gwiazdy.
Czy Asia i Paweł znajdą drogę by dotrzeć do siebie wśród tych wszystkich przygód?

Książka była reklamowana jako zabawna i nie pozwalająca się odłożyć. Niestety mnie nie porwała. Sam pomysł na historię jest ciekawy i myślę, że ma potencjał, jednak wykonanie nie skradło mojego serca.
Zacznijmy od tego, że bohaterowie są po prostu mdli i ciężko mi jest określić, który z nich jest tym głównym.
Nie wiedziałabym, że Paweł i Joasia żywią do siebie jakieś żywsze uczucia, gdyby to nie było opisane. Nie czuć żadnej chemii między nimi.
Dialogi bohaterów są pełne abstrakcji i to mi się nie podoba – nie rozbawiły mnie, raczej wprowadzały w konsternację. Opisy i wątki poboczne, które są wtrącane do dialogów, sprawiają, że gubiłam sens.
Do połowy książki czekałam, aż akcja się rozwinie i mnie porwie, a tak się nie stało.
Podsumowując widać, że autorka ma dobry warsztat i ciekawe pomysły, ale jej styl nie jest w moim guście.
Książka odebrana za punkty na portalu Czytam Pierwszy.