Obiecaj, że będziesz pić kawę o poranku

Natasza Socha- i wszystko jasne! Autorka od lat ceniona jest za szczerość, autentyczność, charakterystyczny, lecz pasujący do wątku sarkazm słowny. Inną zaletą jest też jej wielogatunkowa odsłona, a zatem pisarka nie próżnuje. Możemy zachwycać się jej opowieściami dla dzieci, mądrymi obyczajami, a nawet krótkimi historiami z mordem w tle. W zależności od okazji my, czytelnicy, mamy się wzruszyć, zmusić do myślenia, totalnie przekształcić swoje dotychczasowe rozumienie emocji.

Natasza Socha nigdy nie każe na siebie długo czekać. Tym razem otrzymaliśmy świeży obyczaj, obok którego nie można przejść obojętnie. Teraz, po lekturze, już wiem doskonale że tę historię zapamiętam na długo, a także spróbuję zrobić wszystko, by inni odbiorcy otwarli swe serca, by podczas czytania nie patrzyli wyłącznie przez sztuczne, zimne mickiewiczowskie szkiełko i oko. Lepiej jednak patrzeć sercem, a tu nie da się zrobić inaczej.

Miłość to główny składnik tej książki, ale czy jest ona prosta, usłana płatkami róż
i przypomina bajkę? Zdecydowanie nie, a korzystając ze słów innego autora naprawdę zrozumiałam, że odrzucenie miłości to wyrzeczenie się ostatniej szansy na szczęście. Czy tego właśnie chcą główni bohaterowie, którzy znaleźli się na życiowym rozdrożu,
w epicentrum ludzkiego dramatu? Małgorzata i Adam, bo o nich mowa, wzorcowo traktują słowa przysięgi małżeńskiej. Obiecali trwać nie tylko w zdrowiu, ale i w chorobie- nie mam tu oczywiście na myśli tygodniowego kataru, który przejdzie, a my szybko o nim zapomnimy. Sytuacja przedstawiona przez Nataszę Sochę jest dużo bardziej poważna, wręcz terminalna. Nie chcę zdradzać wszystkiego, ale zakłady opiekuńczo-lecznicze nie należą do miejsc, w których panuje radość, śmiech i zabawa. Jest raczej odwrotnie- przejmująca cisza potrafi aż dzwonić w uszach i sprawiać ból nie tylko chorym, ale też opiekunom. Niestety, bardzo często nikt nie zwraca uwagi na ból osoby trzeciej- liczy się tylko chory, a co z myślami opiekunów: żon, mężów, najbliższych partnerów? Jest to temat do głębokiej refleksji. Czy
w przypadku Małgorzaty i Adama to dobry moment, by zacieśniać niespodziewaną, niezaplanowaną więź? Jestem przekonana, że wielu odbiorców będzie chciało się o tym przekonać. Jedno jest pewne- osoby przechodzące ten sam dramat rozumieją się zawsze najlepiej.

Jestem osobą szalenie emocjonalną, dlatego niemal każdy rozdział czytałam ze łzami
w oczach. Muszę jedynie podkreślić, że książka ta NIE jest nasycona wyłącznie atmosferą szpitalnych korytarzy. Znajdziemy tu też wątki bardziej radosne, tajemnicze. Dowiemy się, że człowiek jest osobą zgubną, zawsze popełnia błędy, których może potem żałować. Niemniej jednak, autorka przeprowadziła mnie przez niezwykle bolesny, ale świetnie opisany wachlarz emocji. Jeszcze chwilę temu sądziłam, że nie jest to dobra propozycja literacka dla osób nieczułych, ale teraz myślę zupełnie inaczej. Może dzięki tej magicznej powieści zmiękną niektóre skamieniałe serca? Bardzo bym tego chciała, autorka zapewne także o tym marzy.

Ogromnym plusem są tutaj tajemniczo zatytułowane rozdziały. Włosy czy Sinusoida- niby nie specjalnego, ale to tylko nasze pierwsze wrażenie. W trakcie czytania możemy niemal doświadczyć uderzenia w splot słoneczny i nie jest żadna hiperbola. Sam tytuł książki też wydaje się być banalny, nawet zabawny. Jednak pod płaszczykiem czegoś oczywistego kryje się ogrom bólu, smutku niemocy oraz niepewności. Nie po raz pierwszy autorka umiejętnie nas zwodzi, by na końcu wycisnąć z nas niezwykle szczere łzy.

„Obiecaj, że będziesz pić kawę o poranku” uczy nas doceniać proste, nieskomplikowane czynności. Możemy kogoś pocałować? Przygotować wspólnie obiad? Pójść na spacer lub zwyczajnie zasnąć obok siebie? Cieszmy się z tego po stokroć. Poza tym, Natasza Socha doskonale podkreśla wagę ludzkich problemów. Złamany paznokieć? Brak pieniędzy na imprezę czy wakacje? Och, to naprawdę są bzdury. Szkoda, że zwykle nie doceniamy tego, co mamy, tylko szukamy dziury w całym. A gdy już naprawdę dosięgną nas dramaty, nie wierzymy, że coś bardzo okrutnego mogło spotkać właśnie nas…

Najnowsza książka Nataszy Sochy to niemal lektura obowiązkowa. Nie mam nic więcej do dodania, gdyż jest to po prostu emocjonalne arcydzieło. Brawo!