Odmieńcy w West Emerald. Znienawidzony

Zatrzymajmy się jeszcze na chwilę i pozachwycajmy wydaniem. Przepięknie została wydana, te wszystkie detale, zdobienia, czarne strony na każdym kolejnym rozdziale- cudeńko! Jestem zakochana. Ja osobiście w większości kieruje się właśnie tym, to okładka ma mnie przyciągnąć i sprawić bym chciała się zatracić w lekturze- no i sami spójrzcie na tę okładkę, czyż nie jest piękna?! Ale dobrze. Do brzegu.

Wciągnęła mnie od pierwszej strony. Po prostu przepadłam. Mimo, że dla mnie zalicza się do grubasków (552) to w ogóle tego nie odczułam, ba! Chciałam więcej. I czekam na więcej.

Każdy bohater w tej książce ma jakiś mały sekret, swoją traumę, co jest fajnym pomysłem, ponieważ przez to są bardziej „ludzcy”. Polubiłam ich wszystkich, zarówno Dani jak i Gage skradli moje serce. Gage to taki nieoszlifowany diament, trzymałam za niego kciuki od samego początku.

„- Znam tę trójcę od zawsze. Micah jest jak wulkan, ciągle skory do bójki, od wybuchu dzieli go sekunda. Conner Wiseman zdejmuje spodnie dla każdej laski, która się do niego uśmiechnie, a godzinę później zapomina o jej istnieniu. (…)
-a co z Gage’em?
-Z pewnością jest cudowny, co nie? I niepodobny do żadnego ze swoich kuzynów, ale nie jest to rekomendacja. Nikt nie zarzuciłby Gage’owi, że ma serce na dłoni. Teoria głosi, że w ogóle nie ma serca. Tylko zimną pustkę w miejscu po nim”.

W książce jest trochę zawirowań, końcówka przyprawia o szybsze bicie serca, są momenty które łapią za serducho, ale i takie gdzie chciałoby się potrząsnąć bohaterem. Ogółem jestem zachwycona, nie spodziewałam się, że spodoba mi się, aż tak! Czekam na kolejne.

*To jest moja prywatna opinia. Zachęcam do przeczytania i wyrobienia sobie własnego zdania.