Opera na trzy śmierci

Życie w biedzie jest bardzo smutne, walka o każdy dzień jest niepewna, ale gdy ma się talent, wielki potencjał, wiedzę, to istnieje cień nadziei na lepsze jutro.

Jesteśmy świadkami, gdzie bohaterki starają się wzajemnie sobie pomagać, mają marzenia zawodowe, a kiedy widzą, że mogą, zaistnieć to można, spojrzeć nieco inaczej na ich życie sądząc, że jest jeszcze szansa na nagłą zmianę lub pozostaje czekać na nagłą śmierć, która czai się właściwie na każdym możliwym rogu. Jedynym sposobem jest ucieczka w nieznane miejsce lub wygranie losu na loterii znienacka, który może przyczynić się, aby nie zwariować w tym trudnym świecie dla bohaterów, którym towarzyszymy i obserwujemy, jak sobie radzą.

Pani Sylwia Stano autorka książki pt.'' Opera na trzy śmierci'' opisuje w niej losy jednej z występujących głównych bohaterek Gustawę Starewicz, które do łatwych w gruncie rzeczy nie należą w samej budowie i pracą nad jej zawodową postawą oraz wykreowaniem jej osobowości.

Można podkreślić mocno to, że należy docenić starania autorki, co do przemyśleń dotyczących zobrazowaniu zachowań występujących u bohaterów drugoplanowych. Byli oni jak dla mnie, co prawda zbyt mało wyraziści.

Czytając książkę pt.'' Opera na trzy śmierci'' odnosiłam takie wrażenie, że nie do końca były przemyślane główne wątki opisywane przez autorkę.

Brakowało, mi czegoś w niej co przyciągnie mnie emocjonalnie, coś, czego dowiem się więcej na temat muzyki operowej.

Mało było w tekście opisanych dialogów, które przedstawiałyby poniekąd zrelacjonowaną rozmowę o upragnionej miłości, która odgrywa ważną rolę w tych trudnych czasach.

Uważam, autorka mogłaby bardziej przybliżyć życie prywatne pozostałych bohaterów.

Na początku jest trudno, wyciągnąć pierwsze wnioski kto tak naprawdę odpowiada za dokonanie dwóch śmierci ze względu na toczącą się w książce akcję, gdyż była zbyt mocno namieszana.

To pierwszy przeczytany przeze mnie kryminał, w którym brakowało mi współpracy z policją oraz ważną dla nich komunikacją. Każdy zdany jest wyłącznie na siebie i szczerze pojawia się taka pustka, w której można się bardzo łatwo pogubić.

Książki tej nie czytało mi się szybko. Składa się z trzech części.

Podobało mi się zaangażowanie osobiste Gusty do działania dotyczącego popełnianych czynów, kiedy to inni zajmowali, się własnymi sprawami, a ona nie zapominała, o nikim mając na uwadze dobro nie tylko własne, lecz innych.

Podsumowując, oczekiwałam czegoś więcej od autorki, której temat opery jest bliski sercu od najmłodszych lat.

,, Śpiewając, zatracała się w miłości innej niż fizyczna, w myślach innych niż zagłada. Głos, który w niej wibrował i rósł, znajdował ujście w śpiewie. Chciała się zmierzyć z wielką arią".


Wspaniałą bohaterką jest tutaj Gustawa, czyli młoda kobieta, która bardzo chciała wyjechać na stypendium do Wenecji. Początkowo poznajemy ją od strony prywatnej, gdzie często podkreśla, że nie zbyt wielu pieniędzy nawet na zwykłe życie. Zarabia śpiewając, lecz i tak niewiele, kwoty są przeliczane na złotówki. Ma wielkie marzenia i ambicje, choć z braku poparcia u innych czasami chowa się za alkoholem opisując nam swój ból. To bardzo strojny język, mamy piękne ozdobniki i nietypowe porównania. Choć bohaterka odczuwa smutek, to jednak opisuje go niczym najmądrzejszą poezją. Gdyby ktoś chciał, to na każdej stronie można znaleźć wartościowe cytaty. Niby patrząc na okładkę dostrzeżemy tutaj zapowiedź śmierci, do której faktycznie dojdzie, lecz będzie owiana dość sporą tajemnicą. My poznamy ją bardziej pod kątem uczuć, przeżyć bohaterów, ich skotłowanych myśli, a niżeli pod kątem kryminału. Nie wiem jak inni, ale ja odniosłam wrażenie, że tą książkę trzeba czuć, a nie rozkładać na czynniki pierwsze. Już same opisy, kiedy czytamy o tym, że giną te śpiewaczki operowe widzimy bardziej pod kątem niepokoju Gustawy, gdyż zastanawia się czy jej osoba ma z tym coś wspólnego, czy może zwyczajnie ktoś toruje sobie drogę sam na wyższy szczebel kariery. Tutaj było nieco wątków psychologicznych, gdyż nie mamy konkretnych odpowiedzi, bardziej jako gdybanie, bądź domysły. Miłe było to, że jakakolwiek postać się nie pojawiała, to nie zlewała się z tłem. Zawsze wyróżniał ją temperament, bądź jego brak. Niektórzy lubią tu patrzeć na innych z góry, nie pomiatają nimi dosłownie, ale w swoim zachowaniu pokazują kto gdzie ma swoje miejsce. Sława nie zawsze idzie w parze z rozpoznawalnością. Gustawa kocha śpiewać, choć dodatkowo marzy również o pieniądzach na życie. To taka pasja przyjemności, lecz ktoś postanowił nieco namieszać. Spokój i muzyka, tak jawiła mi się jako całość:-)