Opowieść sióstr

Wydaje mi się, że tak jak w książce nie ma na świecie rodzeństwa, które nie byłoby różne choćby pod najbardziej błahym względem. Tutaj poznamy dwie dorosłe kobiety, które są niczym ogień i woda. Całą opowieść przekazuje nam narrator w bardzo stonowany sposób. Jakiekolwiek emocje, które nas wybudzają z letargu biorą się z dialogu postaci. To wtedy widzimy niepewną sytuację, kiedy młodsza siostra przyjeżdża do domu starszej z małym dzieckiem na rękach. Bardzo ogólnikowo dowiadujemy się, że przed kimś bądź czymś ucieka. Nie umiałam określić jej stosunku do własnego dziecka, gdyż bywa, że się nim nie przejmuje, ale narrator ukazuje bardziej to jakby on jej potrzebował. Chłopczyk ma kilka miesięcy i jego postać jest ukazana z największą czułością. Starsza siostra nie ma dzieci i nie bardzo jej się do nich spieszy, choć to jaki ma stosunek do chłopca ukazuje, że nadawałaby się na matkę, tylko autor podkreślił ją bardziej z tej niedojrzałości. Ma wspaniałego męża, który ją kocha, jednak bywał nieco leniwy, co sugerowały nam opisy. Relacje między siostrami są nieco skomplikowane, młodsza siostra jest ukazana od tej gorszej strony. Znana z wybryków z przeszłości również teraz okrada siostrę. To, co na ten temat myślał mąż młodszej było dla mnie co najmniej dziwne. Tutaj dodam, że rozdziały są krótkie i przedstawiają jakby pojedyncze wydarzenia, które niby dzieją się po kolei, jednak wplecione mamy wspomnienia z dzieciństwa, które wyjaśniają to, co działo się obecnie między nimi. Wiemy też, że siostry miały braci. Narrator wspomina, że jeden z nich zginął zbyt szybko. Tutaj pociąga wątek przemijania, podkreśla wiek rodziców, pokazuje jak dziwnie się zachowują, ile urazy w sobie skrywają i jak postacie nie widzą tego, że nie są wieczne. Każda z nich coś planuje, myśli o przyszłości, skupia się na pracy, a nie widzi tego, że czas nie stoi w miejscu i ma własny plan na który my nie mamy wpływu. Jak zatem dalej potoczą się losy sióstr z których każda coś ukrywa? Czy faktycznie, gdy ktoś kradnie to jest od razu tym złym?
To jest kolejna książka, która wywołuje w nas nostalgiczny nastrój pełen refleksji nad własnym życiem. Autor skłania nas do oceny postaci, którzy nie zachowują się tak jakby oczekiwali tego inni. Dużo obrazów jest przedstawionych ogólnie, to nie jest typowa obyczajówka. Niby to jedna opowieść, ale jest wyszczególnione na co mamy zwrócić większą uwagę. To są takie przebłyski, które nasz umysł wychwytuje i sam reasumuje, ocenia. Nie potrafię powiedzieć, czy książka mi się podobała, gdyż zbyt wiele czasu zajmowało mi myślenie nad postępowaniem bohaterów. Nie mogę również powiedzieć, że mi się nie podobała, gdyż sprawiła, że zaczęłam myśleć o tym co przemija, a czego nie chcę brać pod uwagę. Mogę natomiast dodać, że zostawiła mnie w zawieszeniu.

"Opowieść sióstr" jest drugą częścią z cyklu: "Porzucona córka" Donatelli Di Pietrantonio. Wzrusza i porusza tak samo jak pierwsza część. Dla lepszego jej zrozumienia zachęcam do poznania najpierw pierwszej części, czyli "Porzuconej córki". Dowiecie się z niej, jakie dzieciństwo miały obie siostry.
Historię ukrytą na kartkach powieści "Opowieść sióstr" pochłonęłam w ciągu jednego dnia. Za wszelką cenę chciałam dowiedzieć się, jak poradzą sobie dziewczyny, które były wychowywane przez bardzo patologicznych rodziców. Miałam cichą nadzieję, że nie pójdą w ślady swoich rodziców.
Arminuta jakoś radzi sobie w życiu. Ma męża, pracę i swoje własne cztery ściany. Gorzej jest z jej siostrą Adrianną. Ewidentnie dziewczyna sobie nie radzi i potrzebuje pomocy. Obie siostry nie widziały się od kilku lat. Pewnego razu do drzwi Arminuty puka jej siostra. Nie jest sama. Przyniosła ze sobą dziecko. Pytanie, czy to jest jej własne niemowlę? Czy komuś je ukradła?
Nasza główna bohaterka w tej części również nie będzie miała lekko. Czeka ją mnóstwo problemów z własną siostrą oraz innymi członkami rodziny. W życiu prywatnym również nie będzie kolorowo. Jednak wychowanie ma ogromne znaczenie.
Czy miłość sióstr jest silniejsza od wszystkich przeciwności losu? Czy w najgorszym momencie życia główna bohaterka stanie na wysokości zadania?
Wydaje mi się, że najbardziej pokrzywdzoną osobą z całej tej historii jest Arminuta. Każdy z niej chce wycisnąć jak najwięcej dla siebie. Ona daje się wykorzystywać. Czy jest zadowolona ze swojego życia? Czy chciałaby coś zmienić?
Ciekawa historia pokazująca trudne życiowe wybory. Odpowiada na pytanie: ile tak naprawdę jesteśmy w stanie z siebie dać innym?
Ta powieść wywołuje łzy i zmusza do myślenia nad relacjami we własnej rodzinie. Niektóre przedstawione tutaj sceny sprawiły, że stawało mi serce. Mocno psychologiczna historia. Mam nadzieję, że za jakiś czas ponownie usłyszymy o Arminucie i jej rodzinie.
Ps.
Czy dla siostry lub brata bylibyście w stanie zrezygnować z własnej kariery?